Η αλήθεια είναι πως για τη metal σκηνή της Ουγγαρίας δε ξέρουμε τόσα πολλά σε σχέση με μερικές γείτονες-χώρες της. Παρόλα αυτά οι Ektomorf εδώ και 26 χρόνια αντιπροσωπεύουν τη χώρα τους στον παγκόσμιο metal χάρτη και ήδη στους heavy κύκλους αποτελούν ένα σημαντικό όνομα. Φέτος οι ίδιοι επιστρέφουν με το νέο τους, 15ο άλμπουμ που ακούει στον τίτλο "Reborn" κάνοντας και το ντεμπούτο τους στη Napalm Records.
Το εναρκτήριο λάκτισμα σηματοδοτεί μια δυναμική αρχή για το δίσκο με το "Ebullition" να δίνει επιθετικότητα και όγκο στον γεμάτο ήχο του, ενώ το ομώνυμο καλογυαλισμένο και γρήγορο συνεχίζει πιστά με μια διάθεση που ενώνει τις κιθάρες των πρώιμων Metallica με τη χροιά των Sepultura της "Arise" εποχής, δίνοντας ειδική μνεία στις επιρροές των Ούγγρων έτσι. Πιο μυστηριακό και σκοτεινό, αλλάζοντας ελαφρώς κατεύθυνση, μα κρατώντας σταθερά τα heavy/thrash ηνία παραμάσχαλα, το "And The Dead Will Walk" ψάχνεται σε πιο groove και hardcore κατευθύνσεις, κάνοντας και το εν λόγω κομμάτι του άλμπουμ λίγο πιο μοντέρνο δημιουργώντας ένα ευρύ και ταυτοχρόνως ταιριαστό φάσμα ηχοχρωμάτων.
Πιο ρυθμικό και riff-άτο, με παιχνιδιάρικο και ζωηρό χαρακτήρα ακολουθεί το "Fear Me" σαν να βγήκε με τα στοιχεία του από κάποιο στενό του Σαν Φρανσίσκο σέρνοντας μας με βαριά βήματα προς το επίσης Αμερικανοπρεπές, "Where The Hate Conceives" όπου το rhythm section μας πυροβολεί και μας αφήνει στον τόπο με το ανελέητό του κοπάνημα. Δίνοντας μας ελαφρώς κάποιες death στιγμές, το "The Worst Is Yet To Come" βαρά πένθιμα την καμπάνα ώστε να ταιριάζει με το ανάλογο ύφος και το εκρηκτικό του ρεφρέν που μας ανατριχιάζει με την ωμή ατμόσφαιρα που δημιουργεί, δείχνοντας αναντίρρητα την πιο κορυφαία στιγμή σε αυτή τη δουλειά.
Στην αντίπερα όχθη, ξεφεύγοντας τελείως, το "Forsaken" κρατά το "θρασύ" ύφος των Big 4, το αναμιγνύει και δημιουργεί ένα άκρως τεχνικό, ομιχλώδες και σκληρό instrumental, με τις μελωδίες του να μας οδηγούν στο τέλος. Συγκεκριμένα, το "Smashing The Past" κάνει ακριβώς το αντίθετο από όσα ο τίτλος δηλώνει, αφού η ισχύς και το γκάζι του προχωρά σε 90s μονοπάτια χωρίς να το κρύβει, και ρίχνει πάλι το "τίμιο ξύλο" που πρέπει από μια μπάντα του είδους που σέβεται τον εαυτό της μέχρι την ύστατη νότα.
Για τους γνώστες, η μπάντα φημίζεται για την αριστοτεχνική της έκφραση στις κιθάρες, κάτι που ισχύει και εδώ ως βασικό μέλημα της ίδιας. Από εκεί και πέρα, περισσότερο ο παρών δίσκος μοιάζει σαν εγχείρημα για τιμή στα παλιά, παρά σαν μια εξ ολοκλήρου αναγέννηση, διαφέροντας κατά πολύ από τα σύγχρονα μοτίβα που κατά καιρούς το ίδιο το γκρουπ προβάλλει. Εν κατακλείδι, αυτό που μας μένει είναι ωραίες και βάναυσες συνθέσεις, αλλά με τη ζυγαριά να γέρνει περισσότερο σε παλιάς κοπής συγκροτήματα που ήδη ξέρουμε και αγαπάμε παρά σε όσα οι ίδιοι οι Ektomorf δουλεύουν τόσα χρόνια.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου