Πέρασαν χρόνια από το reunion των Asphyx και σίγουρα μέχρι και τώρα έχουν αποδείξει πόσο πετυχημένο και αποτελεσματικό ήταν, μέσα από τις κυκλοφορίες που έχουν φέρει την τελευταία δεκαετία. Φέτος έπειτα από τεσσεράμισι χρόνια επιστρέφουν με τη νέα τους δουλειά. που καταπράσινη σαν βάλτος, δείχνει ήδη από το εξώφυλλο τη βρώμα της. Ο λόγος για το "Necroceros" που βρυχάται για να δείξει όσα κρύβει μέσα του αφού ετοιμάζεται να τσακίσει κόκαλα.
Άμεσα και γρήγορα το εναρκτήριο, "The Sole Cure Death", επιτίθεται αυτοβούλως όπως μας συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια οι γερόλυκοι του Ευρωπαϊκού death metal, και μας ξεσηκώνει πατώντας σε μονοπάτια του "Deahhammer" και του "Candiru" προσθέτοντας μάλιστα πινελιές πιο κοντά στα λατρεμένα 80s και τις αρχές του τευτονικού thrash. Από την άλλη, όπως καταμεσής συνεχίζει το αρχικό κομμάτι, έτσι και το "Molten Black Earth" με μαύρα και ατσάλινα riffs μας πηγαίνει πιο κοντά στον κλασικό νεκρομεταλλικό ήχο, κάτι που μάλιστα αβίαστα θα μας εισχωρήσει και σε πιο αργές κα σκοτεινές πτυχές της νέας αυτής δουλειάς οι οποίες θα φανεί πως έχουν την τιμητική τους.
Συγκεκριμένα, προχωρώντας σε κομμάτια όπως το "Mount Skull", το εφτάλεπτο "Three Years In Famine" καθώς και το "In Blazing Oceans" θα συναντήσουμε μουσικές αποχρώσεις που σκιαγραφούν το παρελθόν των Ολλανδών. Εκτός αυτού βέβαια, το συγκρότημα καταφέρνει μέσα σε αυτή τη μουντίλα να προσδώσει ζωντάνια με τις γκρούβες και τις μελωδίες που περίτρανα φαίνονται, με τον Paul Baayens να λειτουργεί τέλεια σε όσα ο Eric Daniels είχε φέρει τριάντα χρόνια πριν ηχητικά με τις κιθάρες του θυμίζοντας ξανά τις doomy στιγμές τους.
Ξεφεύγοντας από όλα αυτά, και δημιουργώντας ένα ακόμα πιο ξερό και βρώμικο ύφος, το "Knights Templar Stand" μπορεί να μη φέρνει τρομερές διαφορές σε όσα ήδη ξέρουμε από τη θρυλική μπάντα, αλλά μέσα στο παλαιάς κοπής στυλ εισχωρεί μπόλικη φρεσκάδα, που συνδυάζεται υπέροχα ενώ και στο "Botox Impolsion" βλέπουμε χαρακτηριστικά στοιχεία που μπλέκουν το παρελθόν με το παρόν με τον σπουδαίο Martin Van Drunen να δείχνει πως δεν πέρασε μέρα από πάνω του στη βορβορώδη χροιά του. Το "Nameless Elite" μολυβένιο και απειλητικό, αποτελεί ένα σημαντικό highlight του δίσκου, φέρνοντας και την πραγματική καινοτομία στο old school ύφος με riffs που κολλούν στο μυαλό και αργές ταχύτητες που σέρνονται σαν ερπύστριες, δυναμικά και βαριά, αν και το "Yield Or Die" ξεσπάει μετά από όλα αυτά. Τέλος, το ομότιτλο "Necroceros" μας αφήνει με μια σύνοψη όλων των ηχοχρωμάτων που συναντήσαμε παραπάνω θίγοντας κυρίως το doom/death που έχει επιστρέψει και υπερηφανεύεται μέσα από τρομερά leads και ογκώδεις, τσιμεντένιες μπασογραμμές.
Mε σθένος και δύναμη παρά το πέρας της ηλικίας τους οι Asphyx δίνουν και πάλι απλόχερα αυτό που ξέρουν καλύτερα, ανελέητο πόνο και οργή δηλαδή. Μπορεί ουσιαστικά να μη φέρνουν κάτι καινούριο, αλλά εμπνευσμένοι και τσαμπουκαλεμένοι, συνεχίζουν το death metal τους σαν κεφάλαιο στο πολυσέλιδο βιβλίο τους επαναφέροντας μάλιστα και στοιχεία του παρελθόντος, δομημένα αριστοτεχνικά στο σήμερα για να ενθουσιάσουν και τον πιο δύσπιστο. Εν τέλει, η ομορφιά βρίσκεται στην απλότητα και στην προκειμένη περίπτωση η ομορφιά βρίσκεται και μέσα στον λάκκο που μας χώνουν με τις βουές τους σε ένα τελείως ευθύ αποτέλεσμα χωρίς φιοριτούρες αλλά με κλασικές πτυχές.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου