Η μεταλομάνα Σουηδία πάντα μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό, τόσο σε φουρνιές συγκροτημάτων όσο και σε κάθε πιθανή κυκλοφορία. Από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα στο extreme μοτίβο της χώρας είναι και οι θρυλικοί Νecrophobic όπου με μπάντες σαν τους Dissection ή τους Dark Funeral έβαλαν το λιθαράκι τους στη σκηνή της δεκαετίας του 90. Με μόλις δύο χρόνια απουσίας, το συγκρότημα από τη Στοκχόλμη φέρνει το ένατο του άλμπουμ, "Dawn Of The Damned" που από το πορφυρό εξώφυλλο του απευθείας, προκαλεί δέος.
Με έναν εκκωφαντικά μελωδικό τόνο και τεχνικές shredding προσθήκες, το εισαγωγικό "Aphellion" δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που εντείνει την αγωνία μέχρι το "Darkness Be My Guide" να κάνει την εμφάνιση του με τους τσαμπουκαλεμένους ήχους του και τα σκληρά βραχνά του riffs που ταιριάζουν γάντι εξίσου και με τη χροιά του Anders Strokirk. To "Μirror Black" που ακολουθεί συνεχίζει το σαρωτικό έργο που ήδη ξεκίνησε, με στοιχεία που ενώνουν τις κλασικομεταλλικές κιθαρωδείες των 80s με το απόκρυφο προσωπικό στυλ της μπάντας.
Ρυθμικό και γκρουβάτο γεμάτο κολασμένες κραυγές θα έρθει το "Tartarian Winds" και ύπουλες mid tempo διαθέσεις με στροβιλισμένα γυρίσματα προκαλούν καταιγίδα μετά τους ανέμους, ώσπου το "The Infernal Depths Of Eternity" λίγο μετά την ακουστική του αρχή να εξαπολύσει φλόγες όσο ο Joakim Sterner σφυρηλατεί ακατάπαυστα στις δίκασες. Πιο μαύρο και συνάμα επικό, το ομότιτλο, μας βάζει σε μια υποχθόνια διάσταση αφού η θεματική του πέφτει σαν πίσσα και στρώνει τον δρόμο για το δεύτερο μισό του άλμπουμ.
To "Τhe Shadows" ανεβάζει εν συνεχεία τις ταχύτητες ξανά με δυναμικές που πατούν πιο ξεκάθαρα στα blackened death μοτίβα των Σουηδών, με εφέ και leads που το κάνουν όμως φρέσκο και ταιριαστό με την υπόλοιπη δουλειά. Από την άλλη το "As The Fire Burns" μας μουδιάζει με τη μανία που πατάει τα γκάζια του ενώ το "The Return Of A Long Lost Soul" αντιθέτως ρίχνει τους παλμούς και προσθέτει αρμονικά στοιχεία, αναδεικνύοντας την εσωστρέφεια της Σκανδιναβικής κουλτούρας. Το "Devil's Spawn Attack" για το τέλος μας επιφύλασσε τη μεγάλη έκπληξη μιας και η ακρότητα των Necrophobic συνδυάζεται με πιο rock n roll παιχνιδίσματα και φυσικά ένα thrash ηχόχρωμα που γίνεται έντονο με την καταλυτική ερμηνεία του Schmier από τους Destrtuction.
Σαν οδοστρωτήρας, το "Dawn Of The Damned" δημιουργεί μια νέα ανατολή στη νεότητα και την όρεξη της μπάντας. Από τα πιο γκρουβάτα σημεία, μέχρι τα πιο brutal ή τα Bathory-κά του περάσματα, μπαίνουν στη σειρά κομμάτια ενός παζλ που όλοι οι φίλοι του extreme ηχου αγαπούν. Εκτός αυτού η αμεσότητα και η ανίερη δραματικότητα τους μόνο με τα ένδοξα 90s μπορούν να συγκριθούν και τέλος μετά την κυκλοφορία του προπέρσινου "Mark Of The Necrogram" φαίνεται πως δεν έχουν ταβάνι κυκλοφορώντας μια ακόμα, εκ των πραγμάτων άρτια δουλειά που δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου