Τον συμπαθέστατο πολυπράγμονα και υπερταλαντούχο Ihsahn τον έχουμε συνηθίσει σε πολλά μουσικά δρώμενα τόσο ως βασικό συνθέτη όσο και ως καλεσμένο. Φέτος, επιστρέφει για δεύτερη φορά με ένα νέο EP το οποίο ξεφεύγει αισθητά από τα συνηθισμένα. Ο τίτλος αυτού "Pharos" που κατευθύνει νέα πραγματα.
Με μια ιδιαιτερότητα στη σκοτεινιά που μας έχει συνηθίσει ο μουσάτος ιδρυτής των Emperor, το εναρκτήριο "Losing Attitude" μας φέρνει κάτι απαλό και ατμοσφαιρικό με μερικές τρικυμιώδεις εκρήξεις και πλούσια δομή. Όλο αυτό μάλιστα σε μια γνωριμία με αμιγώς καθαρά φωνητικά, που για πρώτη φορά κατακλύζουν εξ ολοκλήρου το ΕΡ. Το ήδη γνωστό "Spectre At The Feast" πατάει σε πιο jazz/rock μονοπάτια με τη prog γκριζίλα να παραπέμπει σε παλιούς Leprous, ενώ το πιασάρικο ρεφρέν του μαζί με τα πλήκτρα που το στολίζουν, δημιουργούν ένα αλλόκοτο παραμύθι με πολλές πτυχές.
Το original μέρος του συνόλου κλείνει με το ομότιτλο, ελληνοπρεπές "Pharos", κάνοντας πιο βαριά την όλη μαύρη διάθεση με τις αργόσυρτες μελωδίες και τους στακάτους του ρυθμούς, με μια κατακεραύνωση ξεσπασμάτων προς την τελική του ευθεία.
Βέβαια, το όμορφο αυτό δημιούργημα δε μας αφήνει έτσι, αφού υπάρχουν και δύο διασκευές να το πλαισιώνουν, μακριά από τη metal κουλτούρα. Αρχικά το "Roads" από τους Portishead δε φαντάζει μη οικείο, και σίγουρα είναι πολύ ταιριαστό με το παραπάνω ύφος, με τον ίδιον τον Ihsahn να βγάζει όλο το συναίσθημα που αρμόζει σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Τέλος, λίγο πιο ξένο και με τη συμμετοχή του Einar Solberg, ο οποίος εκτός από μπροστάρης των Leprous είναι και γαμπρός του Νορβηγού, θα έρθει σε ένα πιο μεγαλοπρεπές και δυναμικό μοτίβο, το "Manhattan Skyline" των θρυλικών από τα 80s συμπατριωτών τους A-Ha, ώστε να φανεί λίγο περισσότερο η όλη ανοιχτομυαλία που πρωταγωνιστεί στις μουσικές του δίσκου.
Το δεύτερο ΕΡ του πάλαι ποτέ black metal θρύλου για αυτή τη χρονιά δείχνει ένα άλλο, πιο μαλακό και ευαίσθητο πρόσωπο για τον καλλιτέχνη, γεμάτο νέους πειραματισμούς και πρωτοτυπίες. Φυσικά μιλάμε για ένα σύγχρονο μουσικό έργο τέχνης, και παρόλο που ξεφεύγει από τα σκληρά δεδομένα που έχουμε στο νου μας, δεν παύει μέσα από τις εκπλήξεις να μας αγγίζει και να μας δίνει μια όμορφη εκδοχή της απαλής νυχτιάς. Ποικίλο και καλοδουλεμένο, το "Pharos" φωτίζει το νέο μονοπάτι του Ihsahn που οδηγεί στο άγνωστο, δείχνοντας για τα τελευταία 30 χρόνια τι μεγάλη εξέλιξη έχει γίνει.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με μια ιδιαιτερότητα στη σκοτεινιά που μας έχει συνηθίσει ο μουσάτος ιδρυτής των Emperor, το εναρκτήριο "Losing Attitude" μας φέρνει κάτι απαλό και ατμοσφαιρικό με μερικές τρικυμιώδεις εκρήξεις και πλούσια δομή. Όλο αυτό μάλιστα σε μια γνωριμία με αμιγώς καθαρά φωνητικά, που για πρώτη φορά κατακλύζουν εξ ολοκλήρου το ΕΡ. Το ήδη γνωστό "Spectre At The Feast" πατάει σε πιο jazz/rock μονοπάτια με τη prog γκριζίλα να παραπέμπει σε παλιούς Leprous, ενώ το πιασάρικο ρεφρέν του μαζί με τα πλήκτρα που το στολίζουν, δημιουργούν ένα αλλόκοτο παραμύθι με πολλές πτυχές.
Το original μέρος του συνόλου κλείνει με το ομότιτλο, ελληνοπρεπές "Pharos", κάνοντας πιο βαριά την όλη μαύρη διάθεση με τις αργόσυρτες μελωδίες και τους στακάτους του ρυθμούς, με μια κατακεραύνωση ξεσπασμάτων προς την τελική του ευθεία.
Βέβαια, το όμορφο αυτό δημιούργημα δε μας αφήνει έτσι, αφού υπάρχουν και δύο διασκευές να το πλαισιώνουν, μακριά από τη metal κουλτούρα. Αρχικά το "Roads" από τους Portishead δε φαντάζει μη οικείο, και σίγουρα είναι πολύ ταιριαστό με το παραπάνω ύφος, με τον ίδιον τον Ihsahn να βγάζει όλο το συναίσθημα που αρμόζει σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Τέλος, λίγο πιο ξένο και με τη συμμετοχή του Einar Solberg, ο οποίος εκτός από μπροστάρης των Leprous είναι και γαμπρός του Νορβηγού, θα έρθει σε ένα πιο μεγαλοπρεπές και δυναμικό μοτίβο, το "Manhattan Skyline" των θρυλικών από τα 80s συμπατριωτών τους A-Ha, ώστε να φανεί λίγο περισσότερο η όλη ανοιχτομυαλία που πρωταγωνιστεί στις μουσικές του δίσκου.
Το δεύτερο ΕΡ του πάλαι ποτέ black metal θρύλου για αυτή τη χρονιά δείχνει ένα άλλο, πιο μαλακό και ευαίσθητο πρόσωπο για τον καλλιτέχνη, γεμάτο νέους πειραματισμούς και πρωτοτυπίες. Φυσικά μιλάμε για ένα σύγχρονο μουσικό έργο τέχνης, και παρόλο που ξεφεύγει από τα σκληρά δεδομένα που έχουμε στο νου μας, δεν παύει μέσα από τις εκπλήξεις να μας αγγίζει και να μας δίνει μια όμορφη εκδοχή της απαλής νυχτιάς. Ποικίλο και καλοδουλεμένο, το "Pharos" φωτίζει το νέο μονοπάτι του Ihsahn που οδηγεί στο άγνωστο, δείχνοντας για τα τελευταία 30 χρόνια τι μεγάλη εξέλιξη έχει γίνει.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου