VENOMOUS CONCEPT-POLITICS VERSUS ERECTION (Album Review)

Για όσους δε ξέρουν, οι Venomous Concept είναι το side-project διαφόρων μελών death/grind θρύλων όπως των Napalm Death, Brujeria, Brutal Truth και Malevolent Creation. Σε ύφος αρκετά διαφοροποιημένο από όλα αυτά τα ονόματα και συνάμα κοινό, το ολοκαίνουριο "Politics Versus Erection" με την σκατόφατσα του Τραμπ στο εξώφυλλο και με ένα σωρό δεινά να πλανώνται εν έτει 2020, έρχεται να ρίξει λίγο ακόμα λάδι στη φωτιά της καταστροφής.

Όπως πρέπει, ακραίο και άγριο, το εναρκτήριο "Simian Flu" δίνει όλα τα στοιχεία που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια, ενώ το "Hole In The Ground" πατάει και ενώνει τα grindcore με τα punk μονοπάτια δίνοντας αέρα φρεσκάδας στον ήχο που μας χαρίζει το σχήμα όλα αυτά τα χρόνια.

Στο "Eliminate" η κατάσταση γίνεται πιο χαοτική, ενώ η βασική επιρροή του εν λόγω project από τους Napalm Death δεν κρύβεται. Το "Lemonade" που ήταν και από τα πρώτα κομμάτια που κυκλοφόρησαν, έχει μια κλασική hardcore αύρα με δυνατές κιθαριστικές στιγμές, κάτι που θα συνεχιστεί να δίνεται απλόχερα και στο "Colossal Failure" αλλά και στο "Septic Mind".

Στο "Promise" δε θα δούμε τη ρότα να αλλάζει από όσα ήδη ξέρουμε, αν και οι γκρούβες του, δίνουν μια πνοή ανανέωσης στα γνωστά ύφη που αναφέρθηκαν παραπάνω κάνοντας και το αποτέλεσμα πιο ποικίλο στις λεπτομέρειες, ενώ σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση το παλιομοδίτικο και αλήτικο "Dementia Degeneration" μονοπωλεί την 90s νοσταλγία.

Γυρνώντας στην απόλυτη ηχητική επίθεση και με βορβορώδη χαρακτήρα, η συνέχεια αφήνει τα rock-punk-crust στοιχεία κατά μέρος για να μας δώσει διαθέσεις από τις βασικές μπάντες των Venomous Concept, με την τριπλέτα "Carrion"-"Broken Teeth"-Shadows" να δίνει χαρά σε κάθε μουσικό κάφρο με την ωμότητα τους. Δίχως διαφορά το "Mantis Tobogga" κάνει φασαρία με τους στακάτους ρυθμούς του, ώσπου χαρούμενες (ναι σωστά λέω) ραδιοφωνικές μελωδίες, σπάνε την μονοτονία και μας οδηγούν στο ομώνυμο φινάλε  "Politics Versus Erection"με τα δυνατά του μπάσα και τη σκοτεινή του μεγαλοπρέπεια σε ένα δυστοπικά ρεαλιστικό σκηνικό.

Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερo από όσα ειπώθηκαν, δεν έχει να δώσει αυτός ο δίσκος. Οι Αμερικάνοι, πάνε τη μουσική τους ένα βήμα πιο πέρα και χώνουν συνεχώς ιδέες βγαλμένες από τη ζωή με το μίσος και την οργή που της αρμόζει. Ο οδοστρωτήρας αυτός είναι ασυγκράτητος και κάνει το παλιομοδίτικο φρέσκο στον απόλυτο βαθμό, φτύνοντας τον κάθε ανίκανο στα μούτρα.

(8/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης