Μπορεί γενικά η Αγγλία, πέρα από τα ένδοξα 70s-80s να μη θεωρείται η μεταλομάνα που όλοι θα ζήλευαν, αλλά από τότε μέχρι και σήμερα έχει κάποια ονόματα που θα μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Ένα από αυτά και οι thrashers Onslaught που εφτά ολόκληρα χρόνια μετά επιστρέφουν με το "Genration Antichrist" ενώ και το ντεμπούτο τους κλείνει τριάμιση δεκαετίες ζωής.
Σπάζοντας τη βοή των αλλοιωμένων παράσιτων και των φωνών του κόσμου, το εναρκτήριο "Rise To Power" κάνει χωρίς πολλά πολλά ό,τι λέει ο τίτλος, με μια απειλητική και άκρως υποχθόνια αύρα, μέχρι το αλά Cobra Kai, "Strike Fast, Strike Hard" να ρίξει τις κλωτσιές που απαιτούνται σε κάθε άπιστο του αληθινού thrash ήχου.
Πιο κοφτό και heavy θα ακολουθήσει το "Bow Down To The Clowns" με μια αισθητική που θυμίζει την ύστερη περίοδο της Bay Area σκηνής, θυμίζοντας την πιο αλήτικη και ωμή φύση των Testament. Η συνέχεια με το ομότιτλο αναμένεται να γίνει πιο σκοτεινή και συννεφιασμένη σε αντίθεση βέβαια με το υπόλοιπο σύνολο, και χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "All Seeing Eye", "Adicted To Smell Of Death" και "Religiousuicide" όπου η αμεσότητα και η φρεσκάδα στον old school χαρακτήρα των Βρετανών κυριαρχούν.
Aπό την άλλη το groove στην πλειοψηφία του δίσκου, και κυρίως στο "Empires Fall", κάνει το αποτέλεσμα πιο ζωντανό και λιγότερο στημένο στην όλη κακία, ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε την εκφραστικότητα των solos που συνδυάζουν το killer combo ταχύτητας-τεχνικής. Κλείνοντας, ερχόμαστε αντιμέτωποι για ακόμα μια φορά με τον Χάρο για να μας πει πως δεν είναι απλά μια καλή μέρα για ψόφο αλλά..."Α Perfect Day To Die", και πως να το αρνηθεί ο κάθε fan όταν θα ακούσει τη μουσική του Ozzy να γίνεται πιο γρήγορη, να τσαμπουκαλέυεται με τους ρυθμούς των Motorhead, κι όλα αυτά σε ένα thrash όργιο.
Όσες φορές και να άκουσα αυτό το άλμπουμ μου άφησε ένα ανάμικτο συναίσθημα, αφού οι επιρροές είναι καλές αλλά υπερβολικά πολλές για μια μπάντα που στο underground είναι ινδαλματική. Παρόλα αυτά για ακόμα μια φορά τα riffs του Nige Rockett είναι ατσάλινα, αγέραστα και επίκαιρα, χωρίς επιτηδευμένο, παλαιάς κοπής, μιμητισμό. Το "Generation Antichrist" δε ξέρω αν θα καταφέρει να μείνει στην ιστορία, αλλά αναμφισβήτητα η γενιά μας πάει κατά διαόλου κι αυτό φαίνεται και μας το χτυπούν όλοι οι καλλιτέχνες!
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Σπάζοντας τη βοή των αλλοιωμένων παράσιτων και των φωνών του κόσμου, το εναρκτήριο "Rise To Power" κάνει χωρίς πολλά πολλά ό,τι λέει ο τίτλος, με μια απειλητική και άκρως υποχθόνια αύρα, μέχρι το αλά Cobra Kai, "Strike Fast, Strike Hard" να ρίξει τις κλωτσιές που απαιτούνται σε κάθε άπιστο του αληθινού thrash ήχου.
Πιο κοφτό και heavy θα ακολουθήσει το "Bow Down To The Clowns" με μια αισθητική που θυμίζει την ύστερη περίοδο της Bay Area σκηνής, θυμίζοντας την πιο αλήτικη και ωμή φύση των Testament. Η συνέχεια με το ομότιτλο αναμένεται να γίνει πιο σκοτεινή και συννεφιασμένη σε αντίθεση βέβαια με το υπόλοιπο σύνολο, και χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "All Seeing Eye", "Adicted To Smell Of Death" και "Religiousuicide" όπου η αμεσότητα και η φρεσκάδα στον old school χαρακτήρα των Βρετανών κυριαρχούν.
Aπό την άλλη το groove στην πλειοψηφία του δίσκου, και κυρίως στο "Empires Fall", κάνει το αποτέλεσμα πιο ζωντανό και λιγότερο στημένο στην όλη κακία, ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε την εκφραστικότητα των solos που συνδυάζουν το killer combo ταχύτητας-τεχνικής. Κλείνοντας, ερχόμαστε αντιμέτωποι για ακόμα μια φορά με τον Χάρο για να μας πει πως δεν είναι απλά μια καλή μέρα για ψόφο αλλά..."Α Perfect Day To Die", και πως να το αρνηθεί ο κάθε fan όταν θα ακούσει τη μουσική του Ozzy να γίνεται πιο γρήγορη, να τσαμπουκαλέυεται με τους ρυθμούς των Motorhead, κι όλα αυτά σε ένα thrash όργιο.
Όσες φορές και να άκουσα αυτό το άλμπουμ μου άφησε ένα ανάμικτο συναίσθημα, αφού οι επιρροές είναι καλές αλλά υπερβολικά πολλές για μια μπάντα που στο underground είναι ινδαλματική. Παρόλα αυτά για ακόμα μια φορά τα riffs του Nige Rockett είναι ατσάλινα, αγέραστα και επίκαιρα, χωρίς επιτηδευμένο, παλαιάς κοπής, μιμητισμό. Το "Generation Antichrist" δε ξέρω αν θα καταφέρει να μείνει στην ιστορία, αλλά αναμφισβήτητα η γενιά μας πάει κατά διαόλου κι αυτό φαίνεται και μας το χτυπούν όλοι οι καλλιτέχνες!
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου