Το ίντερνετ αγαπά να μισεί την απόφαση των In Flames για τις επετειακές τους διαθέσεις προς τιμήν του "Clayman" και ίσως να μην έχει εντελώς άδικο. H πέμπτη κυκλοφορία των Σουηδών έφερε ριζικές αλλαγές, όχι μόνο στην ίδια την μπάντα, αλλά και εν γένει στον Ευρωπαϊκό μεταλλικό ήχο. Πως πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια μοιάζει τρελό στους περισσότερους, και οι πιονέροι του melodeath ιδιώματος, έστω και σε μια δύσκολη περίοδο βρήκαν τρόπο να το χαρούν.
Ήδη με τα πρώτα riffs του εναρκτήριου "Bullet Ride" μας πιάνει μια ανατριχίλα και ένα ρίγος, σαν να ακούμε αυτόν τον δίσκο για πρώτη φορά. Όλα μοιάζουν ίδια αλλά καθαρότερα, κάτι που μάλιστα αναδεικνύει στο μέγιστο, την τελειότητα αυτού του άλμπουμ κάθε φορά εδώ και 20 χρόνια
Χαρακτηριστικά παραδείγματα όγκου και δύναμης αυτού του άλμπουμ αποτελούν το ομότιτλο, το θρυλικό και μελωδικό "Only For The Weak" καθώς και το intro του "Satellites And Astronauts". Μάλιστα εκεί που ο γράφοντας τους παραδέχεται σε αυτό το σημείο, είναι πως το re-mastering δεν άλλαξε ριζικά την εν λόγω κυκλοφορία και κάθε στοιχείο μπήκε διακριτικά και ήπια.
Σαν οπαδός του δίσκου, η ανάδειξη των leads μαζί με την "επούλωση" στα "τραυματισμένα" φωνητικά του παρελθόντος, κάνει πιο ξεκάθαρη αυτή τη μεγάλη στροφή της μπάντας στον σύγχρονο ήχο και στη διάθεση να γίνει το ακραίο metal πιο "ραδιοφωνικό", έστω και δύο δεκαετίες μετά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που είναι από τους λίγους δίσκους των Σκανδιναβών που αγαπήθηκαν εξίσου από τους παλιούς αλλά και από τους νεότερους ακολούθους τους!
Χωρίς πολλά-πολλά, η remastered εκδοχή του δίσκου είναι αυτή που αναφέρθηκε παραπάνω, και σίγουρα τους περισσότερους θα τους κερδίσει καθώς πατάει στα χνάρια της αυθεντικής κυκλοφορίας με τιμή και χάρη.
Το πανηγύρι όμως ξεκινάει στη συνέχεια, με τις επανηχογραφήσεις κάποιων κομματιών που διαγράφουν όλα όσα διθυραμβικά ειπώθηκαν πριν, με εξαίρεση το όμορφο, καινούριο πλην ανούσιο "Themes And Variation in D minor" που δίνει μια κλασική και γλυκοσκοτεινή αίσθηση στη μουσική των In Flames.
Συγκεκριμένα τα "Only For The Weak", "Bullet Ride", "Pinball Map" και "Clayman" στις νέες τους εκδοχές αν δεν αξίζουν μια θέση στον κάδο των αχρήστων, την αξίζουν στο Tomorrowland. Πολλά κιθαριστικά θέματα που έκαναν γενιές να κοπανηθούν, τα διαδέχτηκαν synths, ενώ οι καφρίλες έχουν πάει κατά μέρος με πιο ζωηρές στιγμές.
Προσωπικά δε με στεναχωρεί το γεγονός ότι συζητάμε για νέες εκτελέσεις κομματιών, αφού κατά διαστήματα μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες κινήσεις, αλλά εδώ το αποτέλεσμα έγινε απλώς κακό και πρόχειρο. Δίχως να θέλω να γίνω γκρινιάρης όμως, το φως που βλέπω σε αυτό το τούνελ είναι πως η τριβή με τις παλιές μέρες έστω και με αυτόν τον αλλόκοτο τρόπο υπάρχει και μάλιστα την συναντήσαμε και στο "I, The Mask" με το προηγούμενο άλμπουμ, αν και όλα φυσικά θα κριθούν στο μέλλον!
Κλείνοντας, μπορεί σαν κυκλοφορία να είναι διφορούμενη και αμφιλεγόμενη, αφού χωρίζεται σε δύο μέρη, αλλά δείχνει έστω και με αυτά τα στοιχεία, πόσο επηρέασε τη μεταγενέστερη καριέρα των κύριων από το Gothenburg ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου. Σε μια περίοδο δίχως συναυλίες, αυτός ο φόρος τιμής μπορεί να θεωρηθεί και ως ο πιο χαρακτηριστικός ή τίμιος, ενώ ελπίζουμε μετά από αυτό να δουν τι πραγματικά αγαπά ο λαός τους, ώστε στην επόμενη εμφάνισή τους να γίνει χαμός και με τις σωστές εκτελέσεις και να μη ξενερώσουμε όπως με το καταληκτικό καρέ του παρόντος δίσκου.
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ήδη με τα πρώτα riffs του εναρκτήριου "Bullet Ride" μας πιάνει μια ανατριχίλα και ένα ρίγος, σαν να ακούμε αυτόν τον δίσκο για πρώτη φορά. Όλα μοιάζουν ίδια αλλά καθαρότερα, κάτι που μάλιστα αναδεικνύει στο μέγιστο, την τελειότητα αυτού του άλμπουμ κάθε φορά εδώ και 20 χρόνια
Χαρακτηριστικά παραδείγματα όγκου και δύναμης αυτού του άλμπουμ αποτελούν το ομότιτλο, το θρυλικό και μελωδικό "Only For The Weak" καθώς και το intro του "Satellites And Astronauts". Μάλιστα εκεί που ο γράφοντας τους παραδέχεται σε αυτό το σημείο, είναι πως το re-mastering δεν άλλαξε ριζικά την εν λόγω κυκλοφορία και κάθε στοιχείο μπήκε διακριτικά και ήπια.
Σαν οπαδός του δίσκου, η ανάδειξη των leads μαζί με την "επούλωση" στα "τραυματισμένα" φωνητικά του παρελθόντος, κάνει πιο ξεκάθαρη αυτή τη μεγάλη στροφή της μπάντας στον σύγχρονο ήχο και στη διάθεση να γίνει το ακραίο metal πιο "ραδιοφωνικό", έστω και δύο δεκαετίες μετά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που είναι από τους λίγους δίσκους των Σκανδιναβών που αγαπήθηκαν εξίσου από τους παλιούς αλλά και από τους νεότερους ακολούθους τους!
Χωρίς πολλά-πολλά, η remastered εκδοχή του δίσκου είναι αυτή που αναφέρθηκε παραπάνω, και σίγουρα τους περισσότερους θα τους κερδίσει καθώς πατάει στα χνάρια της αυθεντικής κυκλοφορίας με τιμή και χάρη.
Το πανηγύρι όμως ξεκινάει στη συνέχεια, με τις επανηχογραφήσεις κάποιων κομματιών που διαγράφουν όλα όσα διθυραμβικά ειπώθηκαν πριν, με εξαίρεση το όμορφο, καινούριο πλην ανούσιο "Themes And Variation in D minor" που δίνει μια κλασική και γλυκοσκοτεινή αίσθηση στη μουσική των In Flames.
Συγκεκριμένα τα "Only For The Weak", "Bullet Ride", "Pinball Map" και "Clayman" στις νέες τους εκδοχές αν δεν αξίζουν μια θέση στον κάδο των αχρήστων, την αξίζουν στο Tomorrowland. Πολλά κιθαριστικά θέματα που έκαναν γενιές να κοπανηθούν, τα διαδέχτηκαν synths, ενώ οι καφρίλες έχουν πάει κατά μέρος με πιο ζωηρές στιγμές.
Προσωπικά δε με στεναχωρεί το γεγονός ότι συζητάμε για νέες εκτελέσεις κομματιών, αφού κατά διαστήματα μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες κινήσεις, αλλά εδώ το αποτέλεσμα έγινε απλώς κακό και πρόχειρο. Δίχως να θέλω να γίνω γκρινιάρης όμως, το φως που βλέπω σε αυτό το τούνελ είναι πως η τριβή με τις παλιές μέρες έστω και με αυτόν τον αλλόκοτο τρόπο υπάρχει και μάλιστα την συναντήσαμε και στο "I, The Mask" με το προηγούμενο άλμπουμ, αν και όλα φυσικά θα κριθούν στο μέλλον!
Κλείνοντας, μπορεί σαν κυκλοφορία να είναι διφορούμενη και αμφιλεγόμενη, αφού χωρίζεται σε δύο μέρη, αλλά δείχνει έστω και με αυτά τα στοιχεία, πόσο επηρέασε τη μεταγενέστερη καριέρα των κύριων από το Gothenburg ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου. Σε μια περίοδο δίχως συναυλίες, αυτός ο φόρος τιμής μπορεί να θεωρηθεί και ως ο πιο χαρακτηριστικός ή τίμιος, ενώ ελπίζουμε μετά από αυτό να δουν τι πραγματικά αγαπά ο λαός τους, ώστε στην επόμενη εμφάνισή τους να γίνει χαμός και με τις σωστές εκτελέσεις και να μη ξενερώσουμε όπως με το καταληκτικό καρέ του παρόντος δίσκου.
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου