Τέσσερα ολόκληρα χρόνια χρειάστηκαν οι Blues Pills για να μας φέρουν μια νέα κυκλοφορία. Το ανερχόμενο συγκρότημα που μας θεραπεύει και μας ταξιδεύει με τους ήχους του, έπειτα από κάποια σκαμπανεβάσματα και μάλιστα σε μια κρίσιμη εποχή, επέστρεψε με την τρίτη του δουλειά υπό τον τίτλο "Holy Moly!".
Μαγκιόρικο και με τσαγανό, όπως πρέπει για μια γυναίκα που θέλει να τα σπάσει σε 70s ρυθμούς, το "Proud Woman" εκτός από ένα ζωηρό, χιτάδικο, heavy rock κομμάτι, αποτελεί και μια δήλωση πως το ωραίο φύλο μπορεί να είναι και ισχυρό. Ευθύς αμέσως, το "Low Road" δίχως εκπτώσεις στην ένταση συνεχίζει να πατά σε δυναμικά μονοπάτια με τα ντραμς να πρωταγωνιστούν και τα κιθαριστικά σόλα να οργιάζουν παροδικά, και αφού η μπάντα δε μας έχει συνηθίσει σε τόσο εκρηκτικά πράγματα, το "Dreaming My Life Away" μας τσιμπάει να καταλάβουμε ότι δεν ονειρευόμαστε, αλλά ζούμε ένα ακόμα πρόσωπο της μπάντας.
Σε πιο κλασικές μπλουζιές και με τον ταυτόσημο χαρακτήρα των Σουηδών, θα έρθει το "California" με τη χροιά της χαρισματικής Elin Larsson να μας ανεβοκατεβάζει συναισθηματικά. Από την άλλη, πιο ραδιοφωνικό όπως φαίνεται, από την εισαγωγή του, και γεμάτο επιρροές από μπάντες σαν τους Ram Jam και τους ΖΖ Τοp θα συναντήσουμε το "Rhythm In The Blood" για να...ανάψει τα αίματα μέχρι το μελανό και μελαγχολικό "Dust" να κάνει την εμφάνισή του και να μας ισοπεδώσει με τον συναισθηματισμό του.
Το "Kiss My Past Goodbye" δίνει πάλι μια πνοή αισιοδοξίας και έκστασης, πλάι σε αισθησιακούς και δυναμικούς τόνους, σε αντίθεση με την καθαρόαιμη μπαλάντα "Wish I'd Know" που πάλι μας κάνει παιχνίδια με τις διαθέσεις μέσα από την απλοϊκή του απαλότητα. Το δίδυμο των "Bye Bye Birdie" και "Song From A Mourning Dove" κάνει κάτι ακόμα που από τη μια φαντάζει τόσο γνώριμο και από την άλλη φρέσκο για τα δεδομένα των Blues Pills, αφού παίρνει τη σκοτεινιά του ήχου τους και τη δομεί ώστε στο τέλος να μένουν μόνο στάχτες από όσα διέλυσε η σκληρή τους αύρα. Ο επίλογος μας επιφυλάσσει έναν μινιμαλιστικό χαιρετισμό προς όλους με το ελαφρύ Sabbath-ικό, "Longest Lasting Friend".
Δε μπορώ να καταλάβω πόσο εύκολο είναι για μπάντες νέας γενιάς να αναβιώνουν τόσο αβίαστα και να φρεσκάρουν εξίσου τις μουσικές του χθες, αλλά οι Σκανδιναβοί το έχουν μάλλον στο αίμα τους με αυτού του είδους τις τεχνικές και τις επιρροές να δίνουν βήμα για ολοκαίνουριες δημιουργίες, όπως τώρα. Έτσι, το "Holy Moly!" όχι μόνο πραγματοποιεί ένα ταξίδι στον χρόνο, αλλά κάνει το παρελθόν παρόν, και μέλλον στους αιώνες των αιώνων.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μαγκιόρικο και με τσαγανό, όπως πρέπει για μια γυναίκα που θέλει να τα σπάσει σε 70s ρυθμούς, το "Proud Woman" εκτός από ένα ζωηρό, χιτάδικο, heavy rock κομμάτι, αποτελεί και μια δήλωση πως το ωραίο φύλο μπορεί να είναι και ισχυρό. Ευθύς αμέσως, το "Low Road" δίχως εκπτώσεις στην ένταση συνεχίζει να πατά σε δυναμικά μονοπάτια με τα ντραμς να πρωταγωνιστούν και τα κιθαριστικά σόλα να οργιάζουν παροδικά, και αφού η μπάντα δε μας έχει συνηθίσει σε τόσο εκρηκτικά πράγματα, το "Dreaming My Life Away" μας τσιμπάει να καταλάβουμε ότι δεν ονειρευόμαστε, αλλά ζούμε ένα ακόμα πρόσωπο της μπάντας.
Σε πιο κλασικές μπλουζιές και με τον ταυτόσημο χαρακτήρα των Σουηδών, θα έρθει το "California" με τη χροιά της χαρισματικής Elin Larsson να μας ανεβοκατεβάζει συναισθηματικά. Από την άλλη, πιο ραδιοφωνικό όπως φαίνεται, από την εισαγωγή του, και γεμάτο επιρροές από μπάντες σαν τους Ram Jam και τους ΖΖ Τοp θα συναντήσουμε το "Rhythm In The Blood" για να...ανάψει τα αίματα μέχρι το μελανό και μελαγχολικό "Dust" να κάνει την εμφάνισή του και να μας ισοπεδώσει με τον συναισθηματισμό του.
Το "Kiss My Past Goodbye" δίνει πάλι μια πνοή αισιοδοξίας και έκστασης, πλάι σε αισθησιακούς και δυναμικούς τόνους, σε αντίθεση με την καθαρόαιμη μπαλάντα "Wish I'd Know" που πάλι μας κάνει παιχνίδια με τις διαθέσεις μέσα από την απλοϊκή του απαλότητα. Το δίδυμο των "Bye Bye Birdie" και "Song From A Mourning Dove" κάνει κάτι ακόμα που από τη μια φαντάζει τόσο γνώριμο και από την άλλη φρέσκο για τα δεδομένα των Blues Pills, αφού παίρνει τη σκοτεινιά του ήχου τους και τη δομεί ώστε στο τέλος να μένουν μόνο στάχτες από όσα διέλυσε η σκληρή τους αύρα. Ο επίλογος μας επιφυλάσσει έναν μινιμαλιστικό χαιρετισμό προς όλους με το ελαφρύ Sabbath-ικό, "Longest Lasting Friend".
Δε μπορώ να καταλάβω πόσο εύκολο είναι για μπάντες νέας γενιάς να αναβιώνουν τόσο αβίαστα και να φρεσκάρουν εξίσου τις μουσικές του χθες, αλλά οι Σκανδιναβοί το έχουν μάλλον στο αίμα τους με αυτού του είδους τις τεχνικές και τις επιρροές να δίνουν βήμα για ολοκαίνουριες δημιουργίες, όπως τώρα. Έτσι, το "Holy Moly!" όχι μόνο πραγματοποιεί ένα ταξίδι στον χρόνο, αλλά κάνει το παρελθόν παρόν, και μέλλον στους αιώνες των αιώνων.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου