Οι Kansas είναι από τα συγκροτήματα που έστω και κατά τύχη έχει κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου, ανεξάρτητα από τη μουσική του προτίμηση, με όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες, κυρίως από την δεκαετία του 1970. Με σταθερή πορεία, αλλά αρκετά σκαμπανεβάσματα, φέτος επιστρέφουν μετά από δύο χρόνια με το ολοκαίνουριο και σχεδόν προφητικό "The Abscence Of Presence".
Υπό ατμοσφαιρικά στρώματα και τις γνωστές μελωδίες του βιολιού, μπαίνουμε εξ αρχής βαθιά στο νόημα του 16ου άλμπουμ των Αμερικάνων, μέσω του ομότιτλου κομματιού και της όμορφης, αισθητικής δομής του που δεν επαναπαύεται σε τετριμμένα και χιλιοειπωμένα πράγματα. Η συνέχεια με το "Throwing Mountains" μας φέρνει το πρώτο δυναμικό χιτ του δίσκου, που αντιπροσωπεύει με σθένος, το νέο-πιο κοντά στο σήμερα-πρόσωπο της μπάντας με πολυδιάστατα στοιχεία και το τρίδυμο των εγχόρδων με τα πλήκτρα να πιάνουν κορυφή.
Σε πιο κλασικές ροκ φόρμες και με το πιάνο να αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο, θα ακολουθήσει το "Jets Overhead", ενώ το επίσης γνωστό "Memories Down The Line" μας ταξιδεύει σε πιο χαλαρά μέρη γεμάτα από γλυκιές νοσταλγίες. Εξίσου ήρεμα, συναισθηματικά κι αρκετά απλοϊκά θα έρθει και το "Never" λίγο πιο μετά, αν και στο υπόλοιπο σύνολο τα hard μέρη δε θα παραλειφθούν.
Μια σημαντική στιγμή για το παρόν άλμπουμ συναντάμε στο instrumental "Propulsion 1" με τους prog ρυθμούς να αποκτούν οντότητα αφού το rhtyhm section κυριαρχεί, οσο τα υπόλοιπα όργανα φτιάχνουν ένα δημιουργικό μανιφέστο γεμάτο εκρήξεις και συνθετικό οίστρο με ένα αρκετά μοντέρνο πρίσμα. Μια αξιοσημείωτη προσθήκη στον δίσκο αποτελεί επίσης το "Circus Of Illusion" με τις 80s επιρροές του, που ξαναφέρνει την ένταση και το heavy rock στοιχείο στο προσκήνιο, κάνοντας το να φαίνεται ως ένα highlight για την παρούσα φάση της μπάντας ακόμα κι αν είναι αισθητά απομακρυσμένο από το μπρίο των "Dust In The Wind" ή "Carry On Wayward Son".
Σε πιο βαριές αλλά "ραδιοφωνικές" διαθέσεις και με την αίγλη του αγαπημένου παρελθόντος θα βρούμε το "Animals On The Roof", δείχνοντας με τα riffs όλη τη ζωντάνια που θέλουν παλιοί και νέοι. Κλείνοντας, το "The Song The River Sang" υπογράφει στο φινάλε τον νεωτερισμό και την ανοιχτομυαλία των γερόλυκων μιας και μας αφήνει με ένα πάντρεμα ήχων που κρατά όμως την ταυτότητα που λάτρεψε ανά τα χρόνια κάθε φίλος της μπάντας, και φυσικά με το αρμόνιο και το μικρό τετράχορδο-σήμα κατατεθέν να σημειώνουν κάθε σκίρτημα και ανατριχίλα.
To νέο πόνημα των Kansas από μακριά δείχνει πως και τα πιο νέα μέλη έχουν συμβάλλει παραγωγικά σε αυτή τη δουλειά ενώ η τεχνική, το ώριμο shredding, η κλάση και η αγνή ροκιά συνυπάρχουν μέσα από τα εννιά τραγούδια του. Μπορεί να μην μιλάμε για το σημαντικότερο αριστούργημα της μπάντας, αλλά σίγουρα σε ό,τι ακούμε φαίνεται η αγάπη για την περιπέτεια και τα καλλιτεχνικά οδοιπορικά σε δύσβατα μονοπάτια, δίχως καμιά σπιθαμή στις μακροσκελείς συνθέσεις να δείχνει βαρετή. Εν κατακλείδι αυτό που μένει πέραν της όμορφης συλλογής κομματιών, είναι πως το θρυλικό γκρουπ καταφέρνει να γράφει τραγούδια παλαιάς κοπής με νέο τρόπο.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Υπό ατμοσφαιρικά στρώματα και τις γνωστές μελωδίες του βιολιού, μπαίνουμε εξ αρχής βαθιά στο νόημα του 16ου άλμπουμ των Αμερικάνων, μέσω του ομότιτλου κομματιού και της όμορφης, αισθητικής δομής του που δεν επαναπαύεται σε τετριμμένα και χιλιοειπωμένα πράγματα. Η συνέχεια με το "Throwing Mountains" μας φέρνει το πρώτο δυναμικό χιτ του δίσκου, που αντιπροσωπεύει με σθένος, το νέο-πιο κοντά στο σήμερα-πρόσωπο της μπάντας με πολυδιάστατα στοιχεία και το τρίδυμο των εγχόρδων με τα πλήκτρα να πιάνουν κορυφή.
Σε πιο κλασικές ροκ φόρμες και με το πιάνο να αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο, θα ακολουθήσει το "Jets Overhead", ενώ το επίσης γνωστό "Memories Down The Line" μας ταξιδεύει σε πιο χαλαρά μέρη γεμάτα από γλυκιές νοσταλγίες. Εξίσου ήρεμα, συναισθηματικά κι αρκετά απλοϊκά θα έρθει και το "Never" λίγο πιο μετά, αν και στο υπόλοιπο σύνολο τα hard μέρη δε θα παραλειφθούν.
Μια σημαντική στιγμή για το παρόν άλμπουμ συναντάμε στο instrumental "Propulsion 1" με τους prog ρυθμούς να αποκτούν οντότητα αφού το rhtyhm section κυριαρχεί, οσο τα υπόλοιπα όργανα φτιάχνουν ένα δημιουργικό μανιφέστο γεμάτο εκρήξεις και συνθετικό οίστρο με ένα αρκετά μοντέρνο πρίσμα. Μια αξιοσημείωτη προσθήκη στον δίσκο αποτελεί επίσης το "Circus Of Illusion" με τις 80s επιρροές του, που ξαναφέρνει την ένταση και το heavy rock στοιχείο στο προσκήνιο, κάνοντας το να φαίνεται ως ένα highlight για την παρούσα φάση της μπάντας ακόμα κι αν είναι αισθητά απομακρυσμένο από το μπρίο των "Dust In The Wind" ή "Carry On Wayward Son".
Σε πιο βαριές αλλά "ραδιοφωνικές" διαθέσεις και με την αίγλη του αγαπημένου παρελθόντος θα βρούμε το "Animals On The Roof", δείχνοντας με τα riffs όλη τη ζωντάνια που θέλουν παλιοί και νέοι. Κλείνοντας, το "The Song The River Sang" υπογράφει στο φινάλε τον νεωτερισμό και την ανοιχτομυαλία των γερόλυκων μιας και μας αφήνει με ένα πάντρεμα ήχων που κρατά όμως την ταυτότητα που λάτρεψε ανά τα χρόνια κάθε φίλος της μπάντας, και φυσικά με το αρμόνιο και το μικρό τετράχορδο-σήμα κατατεθέν να σημειώνουν κάθε σκίρτημα και ανατριχίλα.
To νέο πόνημα των Kansas από μακριά δείχνει πως και τα πιο νέα μέλη έχουν συμβάλλει παραγωγικά σε αυτή τη δουλειά ενώ η τεχνική, το ώριμο shredding, η κλάση και η αγνή ροκιά συνυπάρχουν μέσα από τα εννιά τραγούδια του. Μπορεί να μην μιλάμε για το σημαντικότερο αριστούργημα της μπάντας, αλλά σίγουρα σε ό,τι ακούμε φαίνεται η αγάπη για την περιπέτεια και τα καλλιτεχνικά οδοιπορικά σε δύσβατα μονοπάτια, δίχως καμιά σπιθαμή στις μακροσκελείς συνθέσεις να δείχνει βαρετή. Εν κατακλείδι αυτό που μένει πέραν της όμορφης συλλογής κομματιών, είναι πως το θρυλικό γκρουπ καταφέρνει να γράφει τραγούδια παλαιάς κοπής με νέο τρόπο.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου