GAEREA-LIMBO (Album Review)

To 2020 ήταν τόσο καταστροφικό που μόνο με ακραίες και δυσαρμονικές συμφωνίες θα μπορούσε να στολιστεί. Οι Gaerea από την Πορτογαλία σαν να εισάκουσαν αυτό, ήρθαν με το δεύτερο τους πόνημα, που τους βγάζει από το Καθαρτήριο τους για να δουν την καταστροφή να έπεται, μέσω του αποκαλυπτικού "Limbo". 

Χαοτικά δυναμικό, μαύρο και δυστοπικό, το "To Ain" έρχεται να μας θυμίσει τις καλές εποχές των Behemoth, με τον νεωτερισμό των Mgla κι όλα αυτά αναμεμιγμένα, με μελωδίες και γκρούβες που δίνουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για το κενό στο οποίο οι ψυχές μένουν ξεχασμένες. Με περισσότερα γκάζια, αμεσότητα και post πινελιές μέσω των ρυθμών του, το "Null" συνεχίζει το καταστροφικό έργο των Πορτογάλων σε ένα κλίμα απόλυτης σκοτεινιάς.

Aπό την άλλη, το "Glare" χωρίς να πατά φρένο στην ταχύτητα που ήδη έχει φτάσει το συγκρότημα, βάζει περισσότερη εκφραστικότητα στα riffs του, προετοιμάζοντας μας σιγά σιγά για πιο κλασικά μπλακμεταλάδικα στοιχεία, τα οποία μάλιστα θα είναι στο φόρτε τους μέσω των "Conspiranoia" και "Urge"  και των ξυραφιασμένων τους ήχων. Τέλος, το "Mare" σαν ένα μουσικό χαλί, στα 13 του λεπτά μας αφήνει με μελαγχολικούς, πεσιμιστικούς τόνους και τη φλόγα να σβήνει από στιγμή σε στιγμή αφού τα τέμπο όλο και πέφτουν πίσω από τις σκισμένες και βασανισμένες φωνές.

Η νοτιοευρωπαϊκή γειτονιά, όπως φαίνεται αποκτά όλο και περισσότερο έδαφος και οι Gaerea αποτελούν πλέον ένα από τα πιο ανερχόμενα ονόματά της. Το "Limbo" μπορεί μέσα από την πονεμένη,  αγωνιώδη, αβυσσική του διάθεση να πνίγει το μυαλό και τη ψυχή, αλλά έτσι δείχνει την σπιρτάδα του και τον έντονο συναισθηματισμό του στο τελειωτικό σύνολο, με την ωριμότητα να πλησιάζει σιγά σιγά την ταυτότητα του ήχου. Το ακραίο metal είναι ακόμα στα καλύτερα του, με τη πλειοψηφία των νεότερων συγκροτημάτων να μην κάνει πισωγυρίσματα, αλλά να ατενίζει το σκιερό μέλλον.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης