Οι Ensiferum δεν είναι τυχαία θρύλοι στο folk metal της Γηραιάς Ηπείρου. Μπορεί κατά καιρούς να μας χάρισαν αμφιλεγόμενες κυκλοφορίες, αλλά το "Thalassic" στοχεύει στην κορυφή, και μετά τις τρικυμίες έρχεται να βρει καταφύγιο στις καρδιές των απανταχού οπαδών του folk ήχου με τα μυθικά τέρατα να γίνονται σύμμαχοι.
Με το κύμα να χτυπά στα βράχια και ο αέρας να ακούγεται δυνατός, υποδεχόμαστε το εισαγωγικό instrumental "Seafarer's Dream", που σιγά σιγά με τους επικούς, ακουστικούς του και soundtrack-ικούς του τόνους μας βάζει στο θαλάσσιο κλίμα που δηλώνει και ο τίτλος. Η συνέχεια μας επιφυλάσσει ζωηρά και δυναμικά ξεσπάσματα μέσω του "Rum Women Victory" το οποίο συνδυάζει το κλασικό βαρύ στυλ της μπάντας με τη διασκεδαστική όψη των συμπατριωτών τους Korpiklaani, κάτι που δικαιολογημένα θα φανεί και στο "Midsummer Magic", με τις παραδοσιακές μελωδίες και τα καθαρά φωνητικά που πρωταγωνιστούν να δίνουν δόσεις φρεσκάδας και χαράς στο πιο σοβαρό folk ιδίωμα.
Σε πιο κλασικά μονοπάτια ακολουθεί το "Andromeda" που αναμφισβήτητα αποτελεί highlight του δίσκου με στοιχεία που αυτομάτως επικαλούνται το παρελθόν της μπάντας. Στο ίδιο μοτίβο θα συναντήσουμε και το πιο ογκώδες και στακάτο "The Defence Of The Shampo" που με τους πολεμικούς του θρόμβους και τα ξεσηκωτικά του leads, υψώνει τα λάβαρα και ξεχύνεται στη μάχη. Δίχως να αλλάζει η ροή, το "Run From The Crushing Tide" κρυφοκοιτάει το power metal με ένα βίαιο βλέμμα, ενώ το "For Sirens" βάζει τα παραδοσιακά καλούπια σε αμιγώς μεταλλικούς τόνους, όσο τα up tempos του αβίαστα μας παρακινούν να κοπανηθούμε.
Στο "One With The Sea" ο νεοφερμένος πληκτράς, Pekka Montin, παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο με τα καθαρά του φωνητικά, κάνοντας το αποτέλεσμα πιο heavy και μεγαλοπρεπές πλάι στα αργόσυρτα riffs που πλαισιώνουν το κομμάτι. Τέλος, το μεστό "Cold Northland" μέσα στα εννιά τελευταία λεπτά του ξεκινά με μυσταγωγικούς ήχους πιάνου δίνοντας στην πορεία έναν καταιγισμό δραματικών ρυθμών που δημιουργούν εικόνες πολέμου ανάμεσα στις όχθες των Χιλίων Λιμνών, ενώ δεν παραλείπεται να ενωθεί το doom με το μελωδικό death metal και αν μη τι άλλο όλη την folklore κουλτούρα.
Τα σκαμπανεβάσματα στο μονοπάτι που πάτησαν οι Φινλανδοί ήταν πολλά, αλλά αυτό φαίνεται πως τους έδωσε ένα καλό μάθημα. Έτσι,ο πήχης σχετικά ανέβηκε, με παντρέματα που σε γενικές γραμμές δε μας έχουν συνηθίσει, όσο κι αν οι παλιές μέρες υποβόσκουν. Η ψυχή και το σθένος βγαίνει χωρίς κόπο μέσα στον δίσκο, χαρίζοντας όσα θέλει να ακούσει ο μέσος οπαδός τους. Κλείνοντας, πέρα από ελάχιστα ρηχά σημεία, ο νέος δίσκος της εν λόγω Καρελιανής δύναμης, τροχίζει τα όπλα του και ορμάει.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με το κύμα να χτυπά στα βράχια και ο αέρας να ακούγεται δυνατός, υποδεχόμαστε το εισαγωγικό instrumental "Seafarer's Dream", που σιγά σιγά με τους επικούς, ακουστικούς του και soundtrack-ικούς του τόνους μας βάζει στο θαλάσσιο κλίμα που δηλώνει και ο τίτλος. Η συνέχεια μας επιφυλάσσει ζωηρά και δυναμικά ξεσπάσματα μέσω του "Rum Women Victory" το οποίο συνδυάζει το κλασικό βαρύ στυλ της μπάντας με τη διασκεδαστική όψη των συμπατριωτών τους Korpiklaani, κάτι που δικαιολογημένα θα φανεί και στο "Midsummer Magic", με τις παραδοσιακές μελωδίες και τα καθαρά φωνητικά που πρωταγωνιστούν να δίνουν δόσεις φρεσκάδας και χαράς στο πιο σοβαρό folk ιδίωμα.
Σε πιο κλασικά μονοπάτια ακολουθεί το "Andromeda" που αναμφισβήτητα αποτελεί highlight του δίσκου με στοιχεία που αυτομάτως επικαλούνται το παρελθόν της μπάντας. Στο ίδιο μοτίβο θα συναντήσουμε και το πιο ογκώδες και στακάτο "The Defence Of The Shampo" που με τους πολεμικούς του θρόμβους και τα ξεσηκωτικά του leads, υψώνει τα λάβαρα και ξεχύνεται στη μάχη. Δίχως να αλλάζει η ροή, το "Run From The Crushing Tide" κρυφοκοιτάει το power metal με ένα βίαιο βλέμμα, ενώ το "For Sirens" βάζει τα παραδοσιακά καλούπια σε αμιγώς μεταλλικούς τόνους, όσο τα up tempos του αβίαστα μας παρακινούν να κοπανηθούμε.
Στο "One With The Sea" ο νεοφερμένος πληκτράς, Pekka Montin, παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο με τα καθαρά του φωνητικά, κάνοντας το αποτέλεσμα πιο heavy και μεγαλοπρεπές πλάι στα αργόσυρτα riffs που πλαισιώνουν το κομμάτι. Τέλος, το μεστό "Cold Northland" μέσα στα εννιά τελευταία λεπτά του ξεκινά με μυσταγωγικούς ήχους πιάνου δίνοντας στην πορεία έναν καταιγισμό δραματικών ρυθμών που δημιουργούν εικόνες πολέμου ανάμεσα στις όχθες των Χιλίων Λιμνών, ενώ δεν παραλείπεται να ενωθεί το doom με το μελωδικό death metal και αν μη τι άλλο όλη την folklore κουλτούρα.
Τα σκαμπανεβάσματα στο μονοπάτι που πάτησαν οι Φινλανδοί ήταν πολλά, αλλά αυτό φαίνεται πως τους έδωσε ένα καλό μάθημα. Έτσι,ο πήχης σχετικά ανέβηκε, με παντρέματα που σε γενικές γραμμές δε μας έχουν συνηθίσει, όσο κι αν οι παλιές μέρες υποβόσκουν. Η ψυχή και το σθένος βγαίνει χωρίς κόπο μέσα στον δίσκο, χαρίζοντας όσα θέλει να ακούσει ο μέσος οπαδός τους. Κλείνοντας, πέρα από ελάχιστα ρηχά σημεία, ο νέος δίσκος της εν λόγω Καρελιανής δύναμης, τροχίζει τα όπλα του και ορμάει.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου