Οι Destruction από τις αρχές των 80s καταφέρνουν να μην αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμα τους με τις μουσικές που βγάζουν. Φέτος, και σε μια περίοδο που οι συναυλίες είναι σαν βροχή στην έρημο, οι Γερμανοί thrashers κάνουν τη σωστή κίνηση και κυκλοφορούν το μονόωρο live album τους, που περιγράφει την ύπαρξη τους, με τον τίτλο "Born To Thrash".
Με επικούς τόνους, και τις ιαχές του διψασμένου κοινού του Party San, η έναρξη δίνεται μέσω του κλασικού "Curse The Gods" και της ανίερης, πολεμικής κλωτσοπατινάδας που ακολουθεί με τους ήχους του. Στο ίδιο σκληροπυρηνικό και διαολεμένο μοτίβο θα ακολουθήσει το "Nailed To The Cross" με τους ογκώδεις ήχους και το κολλητικό του ρεφρέν να παίρνει κεφάλια στις πρώτες γραμμές του Γερμανικού φεστιβάλ.
Βλέποντας για πρώτη φορά και το νέο ολοκληρωμένο line up σε ενεργό δράση, καταλαβαίνουμε πόσο χρήσιμος ήταν ένας δεύτερος κιθαρίστας, και μάλιστα με το ταλέντο και τον δυναμισμό του πιτσιρικά Damir Eskic, αλλά και τι θηρίο είναι ο Randy Black πίσω από τα τύμπανα, γνωστός μάλιστα και για τη δουλειά του με τους Annihilator και Primal Fear. Έτσι μάλιστα, απολαμβάνουμε δύο κομμάτια από το πρόσφατο και δαφνοστεφανωμένο "Born To Perish", που μέχρι τότε δεν είχε κυκλοφορήσει. Tο ομότιτλο και το "Betrayal", έδωσαν στον κόσμο να ασπαστεί το heavy στοιχείο και την επιθετικότητα τους από την αρχή και σε περίοπτη μάλιστα θέση.
Από εκεί και μέχρι το τέλος, ο δρόμος είναι χαραγμένος μόνο με μνημεία σαν τα "Mad Butcher", "Life Without Sense", "Total Desaster", "Βestial Invasion" που έδωσαν άλλη πνοή στο Τευτονικό thrash, αλλά και πιο πρόσφατες δημιουργίες που βρήκαν χώρο στην κλασική ιστορία της μπάντας, όπως το "The Butcher Strikes Back" και "Thrash Till Death", με έναν πληθωρικό Schmier σε μεγάλη φόρμα, και τον Mike σταθερά να πετσοκόβει με τα riffs του.
Εκτός ό,τι το νέο Live Album των θρυλικών Γερμανών ήταν κατάλληλο για την εποχή, βλέπουμε μια απόδοση ολκής που από το Α μέχρι το Ω, δίνει όση ένταση και καφρίλα θέλουμε. Οι πρωτομάστορες του Ευρωπαϊκού thrash ήχου, δείχνουν πως δεν ξεχνούν το παρελθόν τους αλλά μάλιστα το τιμούν όπως ακριβώς πρέπει, και οι φίλοι της μπάντας το κατανοούν και αυτό τους κάνει κάθε στιγμή πιο παθιασμένους. Κλείνοντας, μιας και η συγκεκριμένη κυκλοφορία προέκυψε από λάθος, παίζει να είναι από τα πιο ωραία ατυχή/τυχαία γεγονότα, στον σκληρό ήχο, για να έχουμε να απολαμβάνουμε στην περίοδο των ελλιπών συναυλιών.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
ΥΓ: Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη που έδωσε ο Schmier στο Metal View: https://metal-view.blogspot.com/2020/05/destruction-metal-view.html
Με επικούς τόνους, και τις ιαχές του διψασμένου κοινού του Party San, η έναρξη δίνεται μέσω του κλασικού "Curse The Gods" και της ανίερης, πολεμικής κλωτσοπατινάδας που ακολουθεί με τους ήχους του. Στο ίδιο σκληροπυρηνικό και διαολεμένο μοτίβο θα ακολουθήσει το "Nailed To The Cross" με τους ογκώδεις ήχους και το κολλητικό του ρεφρέν να παίρνει κεφάλια στις πρώτες γραμμές του Γερμανικού φεστιβάλ.
Βλέποντας για πρώτη φορά και το νέο ολοκληρωμένο line up σε ενεργό δράση, καταλαβαίνουμε πόσο χρήσιμος ήταν ένας δεύτερος κιθαρίστας, και μάλιστα με το ταλέντο και τον δυναμισμό του πιτσιρικά Damir Eskic, αλλά και τι θηρίο είναι ο Randy Black πίσω από τα τύμπανα, γνωστός μάλιστα και για τη δουλειά του με τους Annihilator και Primal Fear. Έτσι μάλιστα, απολαμβάνουμε δύο κομμάτια από το πρόσφατο και δαφνοστεφανωμένο "Born To Perish", που μέχρι τότε δεν είχε κυκλοφορήσει. Tο ομότιτλο και το "Betrayal", έδωσαν στον κόσμο να ασπαστεί το heavy στοιχείο και την επιθετικότητα τους από την αρχή και σε περίοπτη μάλιστα θέση.
Από εκεί και μέχρι το τέλος, ο δρόμος είναι χαραγμένος μόνο με μνημεία σαν τα "Mad Butcher", "Life Without Sense", "Total Desaster", "Βestial Invasion" που έδωσαν άλλη πνοή στο Τευτονικό thrash, αλλά και πιο πρόσφατες δημιουργίες που βρήκαν χώρο στην κλασική ιστορία της μπάντας, όπως το "The Butcher Strikes Back" και "Thrash Till Death", με έναν πληθωρικό Schmier σε μεγάλη φόρμα, και τον Mike σταθερά να πετσοκόβει με τα riffs του.
Εκτός ό,τι το νέο Live Album των θρυλικών Γερμανών ήταν κατάλληλο για την εποχή, βλέπουμε μια απόδοση ολκής που από το Α μέχρι το Ω, δίνει όση ένταση και καφρίλα θέλουμε. Οι πρωτομάστορες του Ευρωπαϊκού thrash ήχου, δείχνουν πως δεν ξεχνούν το παρελθόν τους αλλά μάλιστα το τιμούν όπως ακριβώς πρέπει, και οι φίλοι της μπάντας το κατανοούν και αυτό τους κάνει κάθε στιγμή πιο παθιασμένους. Κλείνοντας, μιας και η συγκεκριμένη κυκλοφορία προέκυψε από λάθος, παίζει να είναι από τα πιο ωραία ατυχή/τυχαία γεγονότα, στον σκληρό ήχο, για να έχουμε να απολαμβάνουμε στην περίοδο των ελλιπών συναυλιών.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
ΥΓ: Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη που έδωσε ο Schmier στο Metal View: https://metal-view.blogspot.com/2020/05/destruction-metal-view.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου