Οι Lamb Of God είναι εδώ και δύο δεκαετίες θρύλοι στον groove ήχο. Διατηρώντας ακόμα την πίστη στο νέο κύμα του Αμερικάνικου metal ιδιώματος, φέρνουν το όγδοο άλμπουμ τους. Τον τελευταίο καιρό πολλά γκρουπ δίνουν το όνομά τους στις δουλειές τους, κι έτσι τώρα έρχονται με το ίδιο πλάνο στο νέο τους πόνημα.
Με αγωνιώδη διάθεση και σκοτεινά περάσματα, η εισαγωγή του "Memento Mori" μας βάζει στο περιβάλλον του νέου άλμπουμ, ενώ η συνέχεια αναμένεται εκρηκτική και γεμάτη παράνοια σε ένα σκηνικό πόνου. Με τις ίδιες ηχηρές βλέψεις ακολουθεί και το "Checkmate" κάνοντας τις κιθάρες ακόμα πιο εμφατικές, με riffs που θυμίζουν τις παλιές εποχές της μπάντας και τις γκρούβες που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι στον ήχο της.
Πιο τεχνικό στη συνέχεια θα φανεί το "Gears" χωρίς το ύφος να διαφοροποιείται ιδιαίτερα, αν και το "Reality Bath" με την αρχική του μπασογραμμή, μας σπρώχνει στα βαθιά με έναν άμεσο και ωμό χαρακτήρα χωρίς φιοριτούρες, ενώ δε λείπουν και στιγμές που νιώθω να "εισβάλλουν" στοιχεία των Sepultura στο "Chaos AD", κάτι που μάλιστα ισχύει και στο "Resurrection Man". Σταθερά σε heavy διάθεση και με όρεξη για κοπάνημα υπό το έντονο σφυριλάτημα που αναλαμβάνουν οι Αμερικάνοι έρχεται το "New Colossal Hate" που θα μπορούσε να θεωρηθεί και από τα πιο ογκώδη κομμάτια της νέας τους εποχής, αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο και τα χαρίσματα του νεοφερμένου ντράμερ, Art Cruz.
Στη σειρά βαδίζει το βαρύ "Poison Dream" που μαζί με το παλιομοδίτικο Αμερικανοπρεπές hardcore, και τη συμμετοχή του Jamey Jasta των Hatebreed, εισχωρούν κλασικά thrash στοιχεία, ενώ σαφώς, ακόμα πιο πιστό στο ανάλογο ύφος και με ταχύτητες που μας "πάνε τρένο", θα έρθει το "Routes" με τον Chuck Billy από τους μεγάλους Testament να σιγοντάρει. Πλησιάζοντας το τέλος, το "Bloodshot Eyes" μας επαναφέρει στα γνωστά, αγαπημένα μοτίβα του ήχου τους με μερικές ατμοσφαιρικές δόσεις, αν και το "On The Hook" είναι αναμφίβολα το κερασάκι στην τούρτα με ένα πάντρεμα νέων και παλιών στοιχείων, shred στιγμών και αχαλίνωτου breakdown.
To ομώνυμο άλμπουμ των Lamb Of God δε φθίνει από ποιότητα ούτε στο ελάχιστο. Μπορεί σε μερικά σημεία να μη νιώθουμε εξ ολοκλήρου όλη τη διάθεση των παλιών, καλών στιγμών τους, και να λείπει η πληθώρα σόλο που πολλοί έχουν αγαπήσει, αλλά η ενέργεια και η όρεξη για καλή μουσική δε λείπουν. Κλείνοντας η μηχανή που πετσοκόβει τον "αμνό του Θεού", παραμένει καλοκουρδισμένη, καλολαδωμένη και ελπίζουμε και για τα επόμενα 20 χρόνια να προσχωρούν ακάθεκτοι όπως τώρα.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με αγωνιώδη διάθεση και σκοτεινά περάσματα, η εισαγωγή του "Memento Mori" μας βάζει στο περιβάλλον του νέου άλμπουμ, ενώ η συνέχεια αναμένεται εκρηκτική και γεμάτη παράνοια σε ένα σκηνικό πόνου. Με τις ίδιες ηχηρές βλέψεις ακολουθεί και το "Checkmate" κάνοντας τις κιθάρες ακόμα πιο εμφατικές, με riffs που θυμίζουν τις παλιές εποχές της μπάντας και τις γκρούβες που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι στον ήχο της.
Πιο τεχνικό στη συνέχεια θα φανεί το "Gears" χωρίς το ύφος να διαφοροποιείται ιδιαίτερα, αν και το "Reality Bath" με την αρχική του μπασογραμμή, μας σπρώχνει στα βαθιά με έναν άμεσο και ωμό χαρακτήρα χωρίς φιοριτούρες, ενώ δε λείπουν και στιγμές που νιώθω να "εισβάλλουν" στοιχεία των Sepultura στο "Chaos AD", κάτι που μάλιστα ισχύει και στο "Resurrection Man". Σταθερά σε heavy διάθεση και με όρεξη για κοπάνημα υπό το έντονο σφυριλάτημα που αναλαμβάνουν οι Αμερικάνοι έρχεται το "New Colossal Hate" που θα μπορούσε να θεωρηθεί και από τα πιο ογκώδη κομμάτια της νέας τους εποχής, αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο και τα χαρίσματα του νεοφερμένου ντράμερ, Art Cruz.
Στη σειρά βαδίζει το βαρύ "Poison Dream" που μαζί με το παλιομοδίτικο Αμερικανοπρεπές hardcore, και τη συμμετοχή του Jamey Jasta των Hatebreed, εισχωρούν κλασικά thrash στοιχεία, ενώ σαφώς, ακόμα πιο πιστό στο ανάλογο ύφος και με ταχύτητες που μας "πάνε τρένο", θα έρθει το "Routes" με τον Chuck Billy από τους μεγάλους Testament να σιγοντάρει. Πλησιάζοντας το τέλος, το "Bloodshot Eyes" μας επαναφέρει στα γνωστά, αγαπημένα μοτίβα του ήχου τους με μερικές ατμοσφαιρικές δόσεις, αν και το "On The Hook" είναι αναμφίβολα το κερασάκι στην τούρτα με ένα πάντρεμα νέων και παλιών στοιχείων, shred στιγμών και αχαλίνωτου breakdown.
To ομώνυμο άλμπουμ των Lamb Of God δε φθίνει από ποιότητα ούτε στο ελάχιστο. Μπορεί σε μερικά σημεία να μη νιώθουμε εξ ολοκλήρου όλη τη διάθεση των παλιών, καλών στιγμών τους, και να λείπει η πληθώρα σόλο που πολλοί έχουν αγαπήσει, αλλά η ενέργεια και η όρεξη για καλή μουσική δε λείπουν. Κλείνοντας η μηχανή που πετσοκόβει τον "αμνό του Θεού", παραμένει καλοκουρδισμένη, καλολαδωμένη και ελπίζουμε και για τα επόμενα 20 χρόνια να προσχωρούν ακάθεκτοι όπως τώρα.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου