To Αμερικάνικο ροκ μεγάλωσε γενιές και γενιές, επηρεάζοντας στην πορεία άλλες τόσες. Η παρέα των Bobby Blitz (Overkill), Mike Portnoy (Sons Of Apollo, ex-Dream Theater), Phil Demmel (Vio-Lence, ex-Machine Head) και Mark Menghi (Metal Allegiance) ένωσε τις δυνάμεις της μέσω ενός φρέσκου project για να αποτίσει φόρο τιμής σε μεγάλα ονόματα του είδους με το "American Made".
Με τον Blitz να μας καλωσορίζει μες στη σπίντα, σαν μια άτυπη εφηβική συναυλία, υποδεχόμαστε το "Wang Dang Seet Potang" του Ted Nugent σε μία από τις πιο βαριές διασκευές που έχουν γίνει για κομμάτι του, όσο ένα τζαμάρισμα του Demmel με τον ενθουσιασμό του Portnoy πίσω από τα τύμπανα βάζει το προσωπικό στίγμα της μπάντας. Οδηγώντας μας προς πιο hard μονοπάτια, αλλά με το ύφος της παρούσας τετράδας όλα να τα βάζει σε θρασάτα καλούπια, ακολουθεί το "Toys In The Attic" των Aerosmith γεμάτο βρώμα και γρέζι ενώ και το πιο bluesy "Εvil" δεν αλλάζει ιδιαίτερα.
Ευθύς αμέσως πάμε στο πιο πετυχημένο πείραγμα του δίσκου, το "Beer Drinkers And Hellraisers" από τους ZZ Top, όπου πλάι στην περίσσια αλητεία που πρόσθεσαν οι Motorhead, οι BPMD τώρα περιφράζουν με βαριά μέταλλα το όλο σκηνικό. Άλλη μια ενδιαφέρουσα εκδοχή σε αυτές τις μουσικές είναι το "Tattoo Vampire" από τους Blue Oyster Cult, το οποίο εδώ ενώθηκε με το punk, ενώ πιο γκρουβάτο και υπερβολικά ογκώδες προηγήθηκε το "Saturday Night Special" των Lynyrd Skynyrd.
H καθαρόαιμη 70ιλα των "Walk Away" και "Never In My Life" καταφέρνει να πάει περίπατο, αφού με κλωτσιές και moshpit, τα ντεσιμπέλ την εκτόπισαν, αν και η Αμερικανιά σε όλο αυτό ευτυχώς έμεινε αλώβητη με τα εκφραστικά riffs να την αναδεικνύουν. Κάτι που σε όλο αυτό το σύνολο δεν περίμενα να δω, είναι μια διασκυή στους Van Halen, και συγκεκριμένα σε ένα από τα δυναμικά πρώιμα κομμάτια τους, "D.O.A". Εδώ βλέπουμε με τις πρέπουσες τιμές να δένει η τεχνική με την σκληράδα, σε μια κατάσταση που η μπάντα το ευχαριστήθηκε κι αυτό βγήκε προς τα έξω. Τέλος, το "We're An American Band" των Grand Funk Railroad μας ξαναπάει σε heavy μονοπάτια αλλά με μια υποβόσκουσα ροκαμπιλάδικη αύρα, δείχνοντας περήφανα την ταυτότητα της εν λόγω παρέας καθώς και όλων των γκρουπ που παρουσιάστηκαν παραπάνω.
Σαν συλλογή, όσες επιλογές έγιναν από τους κυρίους εδώ, είναι άρτιες. Επίσης είναι όμορφο να βλέπουμε μουσικούς που μας έχουν συνηθίσει σε τεχνικές συνθέσεις να βγάζουν έναν τρελαμένο και άμεσο εαυτό. Ο μικρός λάκκος στη φάβα όμως βρίσκεται στον τρόπο που τα κομμάτια διασκευάστηκαν, μιας και όλα, πάνω κάτω, έχουν το ίδιο heavy/thrash metal μοτίβο. Κλείνοντας, δε ξέρω αν κάποιο από αυτά γράψει τη δική του ιστορία, αλλά σίγουρα ακούγοντας το θα διασκεδάσεις με φίλους, σε μια δουλειά γεμάτη ενέργεια.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με τον Blitz να μας καλωσορίζει μες στη σπίντα, σαν μια άτυπη εφηβική συναυλία, υποδεχόμαστε το "Wang Dang Seet Potang" του Ted Nugent σε μία από τις πιο βαριές διασκευές που έχουν γίνει για κομμάτι του, όσο ένα τζαμάρισμα του Demmel με τον ενθουσιασμό του Portnoy πίσω από τα τύμπανα βάζει το προσωπικό στίγμα της μπάντας. Οδηγώντας μας προς πιο hard μονοπάτια, αλλά με το ύφος της παρούσας τετράδας όλα να τα βάζει σε θρασάτα καλούπια, ακολουθεί το "Toys In The Attic" των Aerosmith γεμάτο βρώμα και γρέζι ενώ και το πιο bluesy "Εvil" δεν αλλάζει ιδιαίτερα.
Ευθύς αμέσως πάμε στο πιο πετυχημένο πείραγμα του δίσκου, το "Beer Drinkers And Hellraisers" από τους ZZ Top, όπου πλάι στην περίσσια αλητεία που πρόσθεσαν οι Motorhead, οι BPMD τώρα περιφράζουν με βαριά μέταλλα το όλο σκηνικό. Άλλη μια ενδιαφέρουσα εκδοχή σε αυτές τις μουσικές είναι το "Tattoo Vampire" από τους Blue Oyster Cult, το οποίο εδώ ενώθηκε με το punk, ενώ πιο γκρουβάτο και υπερβολικά ογκώδες προηγήθηκε το "Saturday Night Special" των Lynyrd Skynyrd.
H καθαρόαιμη 70ιλα των "Walk Away" και "Never In My Life" καταφέρνει να πάει περίπατο, αφού με κλωτσιές και moshpit, τα ντεσιμπέλ την εκτόπισαν, αν και η Αμερικανιά σε όλο αυτό ευτυχώς έμεινε αλώβητη με τα εκφραστικά riffs να την αναδεικνύουν. Κάτι που σε όλο αυτό το σύνολο δεν περίμενα να δω, είναι μια διασκυή στους Van Halen, και συγκεκριμένα σε ένα από τα δυναμικά πρώιμα κομμάτια τους, "D.O.A". Εδώ βλέπουμε με τις πρέπουσες τιμές να δένει η τεχνική με την σκληράδα, σε μια κατάσταση που η μπάντα το ευχαριστήθηκε κι αυτό βγήκε προς τα έξω. Τέλος, το "We're An American Band" των Grand Funk Railroad μας ξαναπάει σε heavy μονοπάτια αλλά με μια υποβόσκουσα ροκαμπιλάδικη αύρα, δείχνοντας περήφανα την ταυτότητα της εν λόγω παρέας καθώς και όλων των γκρουπ που παρουσιάστηκαν παραπάνω.
Σαν συλλογή, όσες επιλογές έγιναν από τους κυρίους εδώ, είναι άρτιες. Επίσης είναι όμορφο να βλέπουμε μουσικούς που μας έχουν συνηθίσει σε τεχνικές συνθέσεις να βγάζουν έναν τρελαμένο και άμεσο εαυτό. Ο μικρός λάκκος στη φάβα όμως βρίσκεται στον τρόπο που τα κομμάτια διασκευάστηκαν, μιας και όλα, πάνω κάτω, έχουν το ίδιο heavy/thrash metal μοτίβο. Κλείνοντας, δε ξέρω αν κάποιο από αυτά γράψει τη δική του ιστορία, αλλά σίγουρα ακούγοντας το θα διασκεδάσεις με φίλους, σε μια δουλειά γεμάτη ενέργεια.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου