BOB KATSIONIS-AMADEUS STREET WARRIOR (Album Review)

Μόλις δύο χρόνια μετά το "Prognosis and Synopsis", ο "δικός" μας Bob Katsionis επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος με ένα νέο και αρκετά ιδιαίτερο solo album. Η έκτη του δουλειά είναι από αυτές που δεν έχουμε συνηθίσει, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού τους, όλοι οι φίλοι της μουσικής του θα φαντάζονταν ένα concept βασισμένο σε κάποιο παιχνίδι. Επιστρατεύοντας έτσι την αγάπη του για κάτι πιο...back to the future, έρχεται να μας συστηθεί ο νεαρός ήρωας Amadeus, που με τη δύναμη του μαγικού του αυλού μπαίνει σε περιπέτειες στο San Fransisco του 2050.

Με μια διάθεση που πέραν του soundtrack-ικού χαρακτήρα, για τον στολισμό του "video game", το εναρκτήριο "Into The Asylum" στο 16-bit μοτίβο του, βρίσκει χώρο και για disco μελωδίες και εύθυμα, παιχνιδιάρικα-αν μη τι άλλο-στοιχεία, ενώ το "Seline City" με πιο αγωνιώδη και σκοτεινή αισθητική, μας πάει για τα καλά στο 80s κλίμα που ο ίδιος ο συνθέτης θέλει να πετύχει. 

Με την πλοκή του παιχνιδιού να αναπτύσσεται μέσα από τα ηχοχρώματα του εν λόγω δίσκου, το "Boss Fight I-The Doctor" μας εισάγει στη "χοντρή" δράση του, και με την ενέργεια του  αλλά και με τις "Street Fighter" πτυχές του. Σε αυτό το σημείο, με μια μαγευτική, υπνωτική διάθεση ακολουθεί το "The Mansion" και ευθύς αμέσως το ήδη γνωστό, "main theme" του βασικού μας χαρακτήρα, που συνδυάζει τη μουσική ταυτότητα του Bob με τις κλασικές ρετρό στιγμές να σιγοντάρουν.

Στο "The Castle" οι τόνοι γίνονται πιο επικοί και μεγαλοπρεπείς, όπως πρέπει να αρμόζουν στον τίτλο, και συνάμα αρκετά πιασάρικοι, κάνοντας τον ακροατή να χορεύει παρέα με το χειριστήριο. Στο επόμενο level ακολουθεί το "Bay Area Highway" χαιρετώντας από μακριά τους θρασάδες της περιοχής με τους ευδιάθετους τόνους του και τα κολλητικά του σημεία.  Φτάνοντας αισίως στο "Twin Peaks", ερχόμαστε αντιμέτωποι με μελωδίες που προσωπικά μου θύμισαν μια ένωση των μουσικών του Miami Vice, με τα απαλά περάσματα των Dream Theater, που ο ίδιος ο Έλληνας καλλιτέχνης υπερλατρεύει.

Λίγο πριν το τέλος, πλησιάζουμε για τη μεγάλη μάχη μέσω του "Boss Fight II-The Mad Mouse" όπου στο ανάλογο "τρελαμένο" μουσικό φάσμα και την κόντρα μεταξύ καλού και κακού, αναδύονται πολλές κλασικές metal θεματικές. Έτσι, κι αφού ο Amadeus νίκησε το "big boss" του παιχνιδιού, και παίρνει όλα τα εύσημα, ο επίλογος θα έρθει με μια απαλή γλυκόπικρη αποχαιρετιστήρια σύνθεση.

H γενιά μου μετά βίας πρόλαβε τα ουφάδικα και τα arcades, αλλά για όσους δε ξέρουν, η μουσική του "Amadeus Street Warrior" θα κάνει βασικό μουσικό σεμινάριο για τα soundtrack αυτών των κονσολών κι αναμφίβολα θα θυμίσει στους παλιούς όλες αυτές τις ωραίες εποχές. Εκτός αυτού, υπάρχουν στοιχεία από ταινίες και σειρές των δύο χρυσών δεκαετιών και φυσικά κρυφά "μεταλλικά" hints που ακόμα και τον μη gamer μεταλλά θα "αφυπνίσουν". Κλείνοντας, το πολυσύνθετο ταλέντο του Bob δείχνει τα χαρτιά του ακόμα μια φορά σε ένα τόσο νοσταλγικό και τόσο φρέσκο, ευχάριστο λεύκωμα με αρκετές επιρροές από τα παλιά.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης