Το 2020 κάνει τους Descend Into Despair να κυκλοφορήσουν την τρίτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, γιορτάζοντας έτσι και τα δέκα χρόνια ύπαρξης τους. Το funeral doom σχήμα από τη Ρουμανία, εξωτερικεύει τη βαριά του ψυχολογία και κυκλοφορεί το "Opium".
Ατμοσφαιρικό και αιθέριο στην αρχή, με γυναικείες απαγγελίες, το 22λεπτο "Εnsh[r]ine" ανοίγει τις πύλες του σκοτεινού κόσμου των Ρουμάνων metallers. Με μεγάλη έμφαση στα synth και με ένα αίσθημα κενού πίσω από τους αργόσυρτους ρυθμούς, βλέπουμε όσο προχωράμε τη μαυρίλα να μας βυθίζει και τα δαιμονισμένα φωνητικά να κάνουν λίγο πιο βαρύ το ήδη δραματικό σκηνικό στο οποίο τα συναισθήματά μας πρωταγωνιστούν, με σημεία που ελαφρώς θυμίζουν τους πρώιμους Paradise Lost και τους Draconian.
Δίχως δραστικές αλλαγές αλλά με πιο ογκώδη και heavy περάσματα, υποδεχόμαστε στη συνέχεια το "Antumbra" που μετά την εισαγωγή των πλήκτρων, το rhythm section προετοιμάζει το έδαφος για την πιο death προσέγγιση του ήχου της μπάντας. Εδώ ξεδιπλώνεται μια ιδιαίτερη γεφύρωση μεταξύ της μελωδίας, της ψυχεδέλειας και των ακραίων μεταλλικών ηχοχρωμάτων, ενώ δεν λείπουν και μερικές τεχνικές πινελιές που σπάνε την μονοτονία του στοιχειώδους funeral doom.
Τέλος, με τον ήχο μιας πένθιμης καμπάνας, το θρόισμα του ανέμου και τα υποβόσκοντα αρπίσματα, σηματοδοτείται ο επίλογος μέσω του "Dis[re]member". Ο δρόμος που μας οδηγεί από την απαλότητα στο χάος δομείται αργά αλλά υπέροχα, με αποκορύφωμα έντονους σφυρηλατιμένους ρυθμούς, μαινόμενα και συνάμα βασανισμένα φωνητικά και φυσικά κιθαριστικά leads που μετατρέπουν το έρεβος σε νότες. Μάλιστα αρκετά στοιχεία μπερδεύονται αριστοτεχνικά, ενώ στα αυτιά μου φαίνεται να μη λείπουν φόρμες επηρεασμένες από τους μπαμπάδες, Sabbath.
H εφτάδα από τη χώρα του Δράκουλα, για όσους την έχουν παρακολουθήσει, αναδεικνύει για ακόμα μια φορά το ταλέντο της ανεβάζοντας τον πήχη και τις δυνατότητες της. Το μακάβριο έργο του "Opium" μας υπνωτίζει και μας τραβάει στην οδύνη που γεμίζει από της ήχους μιας μπάντας του είδους που σέβεται τον εαυτό της, με πολλά ακόμα ενδιαφέροντα μουσικά μοτίβα. Τα τρία κεφάλαια του δίσκου πολύ εμπνευσμένα όπως φαίνεται, δείχνουν το δικό τους Γολγοθά που πρέπει να ανέβουν, πείθοντας εύκολα τον ακροατή για τα αισθήματα που έχουν μέσα τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ατμοσφαιρικό και αιθέριο στην αρχή, με γυναικείες απαγγελίες, το 22λεπτο "Εnsh[r]ine" ανοίγει τις πύλες του σκοτεινού κόσμου των Ρουμάνων metallers. Με μεγάλη έμφαση στα synth και με ένα αίσθημα κενού πίσω από τους αργόσυρτους ρυθμούς, βλέπουμε όσο προχωράμε τη μαυρίλα να μας βυθίζει και τα δαιμονισμένα φωνητικά να κάνουν λίγο πιο βαρύ το ήδη δραματικό σκηνικό στο οποίο τα συναισθήματά μας πρωταγωνιστούν, με σημεία που ελαφρώς θυμίζουν τους πρώιμους Paradise Lost και τους Draconian.
Δίχως δραστικές αλλαγές αλλά με πιο ογκώδη και heavy περάσματα, υποδεχόμαστε στη συνέχεια το "Antumbra" που μετά την εισαγωγή των πλήκτρων, το rhythm section προετοιμάζει το έδαφος για την πιο death προσέγγιση του ήχου της μπάντας. Εδώ ξεδιπλώνεται μια ιδιαίτερη γεφύρωση μεταξύ της μελωδίας, της ψυχεδέλειας και των ακραίων μεταλλικών ηχοχρωμάτων, ενώ δεν λείπουν και μερικές τεχνικές πινελιές που σπάνε την μονοτονία του στοιχειώδους funeral doom.
Τέλος, με τον ήχο μιας πένθιμης καμπάνας, το θρόισμα του ανέμου και τα υποβόσκοντα αρπίσματα, σηματοδοτείται ο επίλογος μέσω του "Dis[re]member". Ο δρόμος που μας οδηγεί από την απαλότητα στο χάος δομείται αργά αλλά υπέροχα, με αποκορύφωμα έντονους σφυρηλατιμένους ρυθμούς, μαινόμενα και συνάμα βασανισμένα φωνητικά και φυσικά κιθαριστικά leads που μετατρέπουν το έρεβος σε νότες. Μάλιστα αρκετά στοιχεία μπερδεύονται αριστοτεχνικά, ενώ στα αυτιά μου φαίνεται να μη λείπουν φόρμες επηρεασμένες από τους μπαμπάδες, Sabbath.
H εφτάδα από τη χώρα του Δράκουλα, για όσους την έχουν παρακολουθήσει, αναδεικνύει για ακόμα μια φορά το ταλέντο της ανεβάζοντας τον πήχη και τις δυνατότητες της. Το μακάβριο έργο του "Opium" μας υπνωτίζει και μας τραβάει στην οδύνη που γεμίζει από της ήχους μιας μπάντας του είδους που σέβεται τον εαυτό της, με πολλά ακόμα ενδιαφέροντα μουσικά μοτίβα. Τα τρία κεφάλαια του δίσκου πολύ εμπνευσμένα όπως φαίνεται, δείχνουν το δικό τους Γολγοθά που πρέπει να ανέβουν, πείθοντας εύκολα τον ακροατή για τα αισθήματα που έχουν μέσα τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου