Δέκα χρόνια συμπληρώνουν φέτος οι Caligula's Horse, από την μακρινή Ωκεανία. Οι εν λόγω progsters καταφέρνουν να μεγαλώνουν το όνομά τους σε κάθε τους κυκλοφορία, κι έτσι πλέον, μετά το επιτυχημένο τους, "In Contact" επιστρέφουν. Το πέμπτο τους δημιούργημα φέρει τον τίτλο "Rise Radiant" που με αργά αλλά σταθερά βήματα δηλώνει την εξέλιξη του συγκροτήματος.
Το εναρκτήριο "The Tempest" σαν φυσική συνέχεια του προηγούμενου δίσκου μας υποδέχεται αρκετά φωτεινό και δυναμικό με επικά μοτίβα που αναδεικνύουν το μεγαλείο των Αυστραλών, ενώ το "Slow Violence" που ακολουθεί γίνεται πιο θεατρικό και παιχνιδιάρικο με τους ρυθμούς της εισαγωγής του, αν και προχωρώντας θα το δούμε πιο βαρύ και στακάτο σε κλασικούς prog δρόμους που θυμίζουν το " The Congregation" των Leprous.
Το "Salt" ποικίλο και πολυδιάστατο, ξεφεύγει ελαφρώς από το ύφος της μπάντας, γίνοντας πιο αιθέριο και ατμοσφαιρικό σε αρκετά σημεία, με τη δομή του να γίνεται πιο σύγχρονη και μεγαλοπρεπής σε αντίθεση με το δίλεπτο "Resonate" που κατευνάζει για λίγο τα πνεύματα με τους ήχους του δίνοντας έπειτα πάσα στο "Oceanrise" καταφέρνοντας να ενώσει τα στυλ της πρώτης τριάδας. Περίπου στο ίδιο μήκος κύματος αλλά πιο heavy και μεστωμένο θα φανεί το "Valkyrie" το οποίο με τη τσιτωμένη του διάθεση θα μας οδηγήσει στο τελικό δίδυμο.
Εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το "Autumn" που στα οχτώ λεπτά του κάνει ένα μαγευτικό πέρασμα σε όμορφες στιγμές και συναισθήματα με ένα ελαφρό κάλυμμα γλυκιάς μελαγχολίας πίσω από τις ακουστικές κιθάρες και τις μελωδίες του, ενώ τέλος το "The Ascent" αντίστοιχο ενός "μουσικού Μπεν Χουρ" μας αφήνει με ογκώδεις, ανεβαστικούς ήχους, καθηλωτικές στιγμές, φυσικά ένα πρωταγωνιστικό μπάσο, και μια προσμονή για τη συνέχεια που θα ακολουθήσει στο επόμενο άλμπουμ.
Έχοντας ακούσει πέρσι τις νέες δουλειές των συμπατριωτών τους, Voyager καθώς και των ανερχόμενων Maraton ή των μεγάλων πλέον Leprous, οι Caligula's Horse ήρθαν τώρα για να βάλουν το δικό του στίγμα στην εν λόγω μουσική για την τρέχουσα χρονιά. Το σύγχρονο progressive εδώ και μερικά χρόνια φτιάχνει τη δική του σκηνή με έναν ιδιαίτερο ήχο και κλιμακωτές συνέχειες, που αν μη τι άλλο οι Αυστραλοί με το "Rise Radiant" δε θα μπορούσαν να μη συμβάλλουν. Μπορεί ο νέος δίσκος να μη φέρνει κάποια ριζική αλλαγή στην ταυτότητα της μπάντας αλλά από την αρχή μέχρι το τέλος το πόνημά τους μας κρατά ζωντανούς και κολλημένους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το εναρκτήριο "The Tempest" σαν φυσική συνέχεια του προηγούμενου δίσκου μας υποδέχεται αρκετά φωτεινό και δυναμικό με επικά μοτίβα που αναδεικνύουν το μεγαλείο των Αυστραλών, ενώ το "Slow Violence" που ακολουθεί γίνεται πιο θεατρικό και παιχνιδιάρικο με τους ρυθμούς της εισαγωγής του, αν και προχωρώντας θα το δούμε πιο βαρύ και στακάτο σε κλασικούς prog δρόμους που θυμίζουν το " The Congregation" των Leprous.
Το "Salt" ποικίλο και πολυδιάστατο, ξεφεύγει ελαφρώς από το ύφος της μπάντας, γίνοντας πιο αιθέριο και ατμοσφαιρικό σε αρκετά σημεία, με τη δομή του να γίνεται πιο σύγχρονη και μεγαλοπρεπής σε αντίθεση με το δίλεπτο "Resonate" που κατευνάζει για λίγο τα πνεύματα με τους ήχους του δίνοντας έπειτα πάσα στο "Oceanrise" καταφέρνοντας να ενώσει τα στυλ της πρώτης τριάδας. Περίπου στο ίδιο μήκος κύματος αλλά πιο heavy και μεστωμένο θα φανεί το "Valkyrie" το οποίο με τη τσιτωμένη του διάθεση θα μας οδηγήσει στο τελικό δίδυμο.
Εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το "Autumn" που στα οχτώ λεπτά του κάνει ένα μαγευτικό πέρασμα σε όμορφες στιγμές και συναισθήματα με ένα ελαφρό κάλυμμα γλυκιάς μελαγχολίας πίσω από τις ακουστικές κιθάρες και τις μελωδίες του, ενώ τέλος το "The Ascent" αντίστοιχο ενός "μουσικού Μπεν Χουρ" μας αφήνει με ογκώδεις, ανεβαστικούς ήχους, καθηλωτικές στιγμές, φυσικά ένα πρωταγωνιστικό μπάσο, και μια προσμονή για τη συνέχεια που θα ακολουθήσει στο επόμενο άλμπουμ.
Έχοντας ακούσει πέρσι τις νέες δουλειές των συμπατριωτών τους, Voyager καθώς και των ανερχόμενων Maraton ή των μεγάλων πλέον Leprous, οι Caligula's Horse ήρθαν τώρα για να βάλουν το δικό του στίγμα στην εν λόγω μουσική για την τρέχουσα χρονιά. Το σύγχρονο progressive εδώ και μερικά χρόνια φτιάχνει τη δική του σκηνή με έναν ιδιαίτερο ήχο και κλιμακωτές συνέχειες, που αν μη τι άλλο οι Αυστραλοί με το "Rise Radiant" δε θα μπορούσαν να μη συμβάλλουν. Μπορεί ο νέος δίσκος να μη φέρνει κάποια ριζική αλλαγή στην ταυτότητα της μπάντας αλλά από την αρχή μέχρι το τέλος το πόνημά τους μας κρατά ζωντανούς και κολλημένους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου