Αν θέλατε να θάψετε όλη την απαισιότητα της σύγχρονης εποχής και την γκριζίλα των κακοσχεδιασμένων πόλεων, τι soundtrack θα βάζατε; Προσωπικά ο γράφων θα διάλεγε κάτι μίζερο και αιχμηρό σαν τους ήχους και τους λόγους των Katatonia. Aπό τα πιο ακραία και ψυχρά μέχρι τα πιο πειραματικά τους μονοπάτια, το εν λόγω συγκρότημα έχει κρατήσει συντροφιά σε κάθε λογής οπαδούς, φέρνοντας έπειτα από μια τετραετή απουσία το νέο, "City Burials".
Με ιδιαίτερη επίκληση στο συναίσθημα, όπως και με τις δύο εμφατικές διαστάσεις που τονίζονται στο δίσκο, το "Heart Set To Divide" θα μπορούσε να αποτελέσει την καταλληλη εισαγωγή, ώστε να αντιληφθούμε πόσο φρέσκο και συνάμα οικείο είναι το νέο έργο των Σουηδών. Στη συνέχεια, το ήδη γνωστό "Behind The Blood" δείχνει για πρώτη φορά τον δυναμισμό της μπάντας με έντονα heavy στοιχεία και κιθαριστικούς, σολιστικούς στολισμούς.
Σε αυτόν τον βαρύ και αρκετά groove-άτο δρόμο ακολουθούν τα "Rein" και "The Winter Of Our Passing" με τις "Night Is The New Day" επιρροές, καθώς και το πιο μοδάτο progressive "City Glaciers".
Από εκεί και πέρα η άλλη πλευρά του συνόλου μέσα στο γενικό σκοτάδι, δηλώνεται από τη μελαγχολική ατμόσφαιρα που αρχικά έφερε το μινιμαλιστικό "Laqcuer" και συνεχίζεται μέσα από το "Vanishers" που κάλλιστα θα έβρισκε χώρο στο "Dead End Kings", αλλά και από το σχετικά μεγαλειώδες "Flicker" που δημιουργεί ένα μικρό έπος στον όλο πόνο που όλα αυτά τα χρόνια χαρίζει η μπάντα σε εμάς. Το "Lachesis" στο ίδιο μήκος κύματος για ένα δίλεπτο φέρνει την ηρεμία, η οποία θα σπάσει ευθύς αμέσως με το πολυδιάστατο "Neon Epitaph", οδηγώντας μας στον εσωστρεφή και αγωνιώδη επίλογο του "Untrodden".
Μπορεί ο δίσκος σε μερικά σημεία να χάνει από εκρήξεις, αλλά μας βάζει για τα καλά στις μαύρες τρύπες που έχουν ο Jonas και ο Anders για ψυχές. Εκτός αυτού θα βρούμε πολλά νέα στοιχεία και εκπλήξεις, κάνοντας την όλη δημιουργία αρκετά ποικίλη, αφού θα συναντήσουμε από folk και ανατολίτικες μελωδίες μέχρι gothic ή Opeth-ικά ηχοτόπια, ξεφεύγοντας κιόλας για τα καλά από το αχρείαστο "The Fall Of Hearts". Τέλος, όπως φαίνεται ακόμα κι από το πρώτο άκουσμα, το παρελθόν τους δεν αφήνεται στην άκρη, μιλώντας ίσως για το πιο προσωπικό πόνημα που δημιούργησαν μέχρι στιγμής, γεμάτο ευαισθησίες και απελπισία, κόντρα στον χαμένο μοντέρνο κόσμο, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με ιδιαίτερη επίκληση στο συναίσθημα, όπως και με τις δύο εμφατικές διαστάσεις που τονίζονται στο δίσκο, το "Heart Set To Divide" θα μπορούσε να αποτελέσει την καταλληλη εισαγωγή, ώστε να αντιληφθούμε πόσο φρέσκο και συνάμα οικείο είναι το νέο έργο των Σουηδών. Στη συνέχεια, το ήδη γνωστό "Behind The Blood" δείχνει για πρώτη φορά τον δυναμισμό της μπάντας με έντονα heavy στοιχεία και κιθαριστικούς, σολιστικούς στολισμούς.
Σε αυτόν τον βαρύ και αρκετά groove-άτο δρόμο ακολουθούν τα "Rein" και "The Winter Of Our Passing" με τις "Night Is The New Day" επιρροές, καθώς και το πιο μοδάτο progressive "City Glaciers".
Από εκεί και πέρα η άλλη πλευρά του συνόλου μέσα στο γενικό σκοτάδι, δηλώνεται από τη μελαγχολική ατμόσφαιρα που αρχικά έφερε το μινιμαλιστικό "Laqcuer" και συνεχίζεται μέσα από το "Vanishers" που κάλλιστα θα έβρισκε χώρο στο "Dead End Kings", αλλά και από το σχετικά μεγαλειώδες "Flicker" που δημιουργεί ένα μικρό έπος στον όλο πόνο που όλα αυτά τα χρόνια χαρίζει η μπάντα σε εμάς. Το "Lachesis" στο ίδιο μήκος κύματος για ένα δίλεπτο φέρνει την ηρεμία, η οποία θα σπάσει ευθύς αμέσως με το πολυδιάστατο "Neon Epitaph", οδηγώντας μας στον εσωστρεφή και αγωνιώδη επίλογο του "Untrodden".
Μπορεί ο δίσκος σε μερικά σημεία να χάνει από εκρήξεις, αλλά μας βάζει για τα καλά στις μαύρες τρύπες που έχουν ο Jonas και ο Anders για ψυχές. Εκτός αυτού θα βρούμε πολλά νέα στοιχεία και εκπλήξεις, κάνοντας την όλη δημιουργία αρκετά ποικίλη, αφού θα συναντήσουμε από folk και ανατολίτικες μελωδίες μέχρι gothic ή Opeth-ικά ηχοτόπια, ξεφεύγοντας κιόλας για τα καλά από το αχρείαστο "The Fall Of Hearts". Τέλος, όπως φαίνεται ακόμα κι από το πρώτο άκουσμα, το παρελθόν τους δεν αφήνεται στην άκρη, μιλώντας ίσως για το πιο προσωπικό πόνημα που δημιούργησαν μέχρι στιγμής, γεμάτο ευαισθησίες και απελπισία, κόντρα στον χαμένο μοντέρνο κόσμο, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου