Πριν λίγα χρόνια, και υπό τις πιέσεις του τωρινού μπασίστα, και ιθύνοντα νου των Night Demon, Jarvis Leatherby, οι underground θρύλοι του Αμερικάνικου σκληρού ήχου, Cirith Ungol έκαναν τη μεγάλη κίνηση να επανενωθούν. To cult status τους, έλαβε αποδοχή και από τις νεότερες γενιές, με αποτέλεσμα πληθώρα εμφανίσεων καθώς και μια νέα κυκλοφορία, υπό τον τίτλο "Forever Black", έπειτα από 29 χρόνια.
Μετά την επική και μεγαλειώδη εισαγωγή του "The Call' που προμηνύει διθυραμβικά την επιστροφή των Καλιφορνέζων, θα έρθει το "Legions Arise" που με το κλασικό και παραδοσιακό στυλ του, οι απανταχού φίλοι του γκρουπ θα σκίσουν τα ρούχα από τη χαρά τους.
Η δυναμική που χαρίζει το εναρκτήριο δίδυμο θα συνεχιστεί και στο 'The Frost Monstreme" που όχι μόνο φανερώνει καλύτερα την ταυτότητα της μπάντας αλλά ξαναβάζει στο προσκήνιο και διάφορα 70s στοιχεία πλάι στο ιδιαίτερο heavy/doom του, σιγοντάροντας κολλητά και το "The Fire Divine" με το άκρως κολλητικό του σόλο και την "Fire And Frost" αισθητική του.
Από την άλλη το "Stormbringer" εκτός ότι είναι ατμοσφαιρικό, μπορεί να θεωρηθεί και ως μία από τις καλύτερες και πιο αξιομνημόνευτες συνθέσεις των Cirith Ungol, ενώ και το "Before Tomorrow" μπορεί να θεωρηθεί ως highlight καθώς γεφυρώνει το τότε με το τώρα.
Σε σχετικά αδιάφορα κλασικά και χατζημεταλάδικα μονοπάτια θα προχωρήσει το "Fractus Promissum" με βασικό θετικό μόνο το main lead στις κιθάρες, εν αντιθέσει βέβαια με το "Nightmare" που θα φέρει ταχύτητα και εκρήξεις σε ένα άκρως σκοτεινό και μοχθηρά εφιαλτικό σκηνικό σε παρόμοια όμως μοτίβα. Τέλος, το ομώνυμο "Forever Black" αν και δεν καταφέρνει να ρεφάρει, μπορεί να θεωρηθεί τίμιο και απόλυτα αντάξιο του ονόματος της θρυλικής μπάντας, με βάρος και ένταση.
Από τη μία, συγκροτήματα σαν τους Cirith Ungol δε μπορώ να τα φανταστώ να πρωτοπορούν, αλλά από την άλλη μερικά πιο σύγχρονα στοιχεία των ημερών μας αναμφίβολα θα ήθελα να τα δω μόνο και μόνο για την ποικιλία. Εν τέλει, στην περίπτωση του "Forever Black" τουλάχιστον το 80% του βάρους της μπάντας δίνεται σε πράγματα που ήδη ξέρουμε, με το υπόλοιπο 20, να κάνει λίγο τη διαφορά. Σίγουρα το άλμπουμ σε γενικές γραμμές είναι ενδιαφέρον και ποιοτικό, αλλά φαίνεται πως δε θα κλέψει ούτε τις εντυπώσεις, αλλά ούτε και τα ηνία από αριστουργήματα σαν τα "Fire And Frost", "King Of The Dead" και "Paradise Lost".
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά την επική και μεγαλειώδη εισαγωγή του "The Call' που προμηνύει διθυραμβικά την επιστροφή των Καλιφορνέζων, θα έρθει το "Legions Arise" που με το κλασικό και παραδοσιακό στυλ του, οι απανταχού φίλοι του γκρουπ θα σκίσουν τα ρούχα από τη χαρά τους.
Η δυναμική που χαρίζει το εναρκτήριο δίδυμο θα συνεχιστεί και στο 'The Frost Monstreme" που όχι μόνο φανερώνει καλύτερα την ταυτότητα της μπάντας αλλά ξαναβάζει στο προσκήνιο και διάφορα 70s στοιχεία πλάι στο ιδιαίτερο heavy/doom του, σιγοντάροντας κολλητά και το "The Fire Divine" με το άκρως κολλητικό του σόλο και την "Fire And Frost" αισθητική του.
Από την άλλη το "Stormbringer" εκτός ότι είναι ατμοσφαιρικό, μπορεί να θεωρηθεί και ως μία από τις καλύτερες και πιο αξιομνημόνευτες συνθέσεις των Cirith Ungol, ενώ και το "Before Tomorrow" μπορεί να θεωρηθεί ως highlight καθώς γεφυρώνει το τότε με το τώρα.
Σε σχετικά αδιάφορα κλασικά και χατζημεταλάδικα μονοπάτια θα προχωρήσει το "Fractus Promissum" με βασικό θετικό μόνο το main lead στις κιθάρες, εν αντιθέσει βέβαια με το "Nightmare" που θα φέρει ταχύτητα και εκρήξεις σε ένα άκρως σκοτεινό και μοχθηρά εφιαλτικό σκηνικό σε παρόμοια όμως μοτίβα. Τέλος, το ομώνυμο "Forever Black" αν και δεν καταφέρνει να ρεφάρει, μπορεί να θεωρηθεί τίμιο και απόλυτα αντάξιο του ονόματος της θρυλικής μπάντας, με βάρος και ένταση.
Από τη μία, συγκροτήματα σαν τους Cirith Ungol δε μπορώ να τα φανταστώ να πρωτοπορούν, αλλά από την άλλη μερικά πιο σύγχρονα στοιχεία των ημερών μας αναμφίβολα θα ήθελα να τα δω μόνο και μόνο για την ποικιλία. Εν τέλει, στην περίπτωση του "Forever Black" τουλάχιστον το 80% του βάρους της μπάντας δίνεται σε πράγματα που ήδη ξέρουμε, με το υπόλοιπο 20, να κάνει λίγο τη διαφορά. Σίγουρα το άλμπουμ σε γενικές γραμμές είναι ενδιαφέρον και ποιοτικό, αλλά φαίνεται πως δε θα κλέψει ούτε τις εντυπώσεις, αλλά ούτε και τα ηνία από αριστουργήματα σαν τα "Fire And Frost", "King Of The Dead" και "Paradise Lost".
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου