Πέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το τελευταίο έργο των Βρετανών θρύλων My Dying Bride. και στην εποχή που τα λουλούδια ανθίζουν, το μαύρο πέπλο τους ετοιμάζεται να πέσει ξανά. Το "The Ghost Of Orion" λοιπόν σπάει τη σιωπή και δείχνει τη δύναμη της μπάντας μετά από μερικές δύσκολες στιγμές που προηγήθηκαν.
Με έναν μαγικό και μεγαλειώδη τρόπο, το ήδη γνωστό "Your Broken Shore" μας εισάγει στο κλίμα του νέου άλμπουμ, όντας ένα από τα καλύτερα και πιο ευσυγκίνητα κομμάτια των Βρετανών, στην όλη καριέρα τους. Εν συνεχεία, το "To Outlive The Gods" γίνεται πιο δραματικό και βαρύ, με μια αίσθηση απόγνωσης πίσω από τα γκρουβαρίσματα των τυμπάνων και τις μελωδίες του βιολιού. Στο ίδιο μήκος κύματος αλλά με περισσότερη ένταση θα έρθει το "Tired Of Tears" που δείχνει μέσω της γκριζίλας και του συναισθηματισμού του, όλον τον πόνο και το μετέπειτα σθένος του Aaron σχετικά με την αρρώστια της κόρης του, μερικά χρόνια πριν.
Από την άλλη το "The Solace" ξεφεύγοντας εντελώς από τα συνηθισμένα, μαζί με τη φωνή της Lindy Fey Hella των Wardruna κάνει τη μουσική του δίσκου λίγο πιο αιθέρια και αέρινη, σε αντίθεση με το τραγικό "The Long Black Land" που συνδυάζει Sabbathικές ριφφολογίες με θεατρικές φωνητικές αλλαγές μεταξύ λυρισμού και καφρίλας.
Στο "The Old Earth" θα φανεί μετά τις υπνωτικές καθαρές μελωδίες, όλη η μαυρίλα που φέρνει μια καταιγίδα, μέσω των στιβαρών ρυθμών αλλά και της άγριας χροιάς που γεφυρώνει το σήμερα με την εποχή των απαρχών της σκηνής του Χάλιφαξ. Όλα αυτά βέβαια συνέβησαν μετά το περίεργο, ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, το οποίο είναι ένα μελαγχολικό και μυστήριο σχεδόν instrumental, με μερικούς ψιθύρους που κάνουν κυριολεκτικά την ατμόσφαιρα στοιχειωμένη, ενώ ο επίλογος γράφεται με το "Your Woven Shore" επίσης σε ένα θεοσκότεινο μοτίβο, με γρηγοριανές ψαλμωδίες και τους τρεμάμενους ήχους του τσέλου για φινάλε.
Όπως φαίνεται και όπως μας είπε και ο Aaron, ο δίσκος έχει πολλές αναζητήσεις και προσωπικά βιώματα τα οποία επηρέασαν τη σκέψη και την τέχνη του. Αυτό όχι μόνο βγαίνει στο άλμπουμ, αλλά τους ήχους τους κάνει ακόμα πιο ζεστούς μέσα στο έρεβος και τη μελαγχολία που για ακόμα μια φορά οι Βρετανοί παρουσιάζουν δίχως όμως να επαναλαμβάνονται. Το doom στοιχείο περνάει μπροστά σε σχέση με το γοτθικό ή το death, τα οποία ίσα ίσα έρχονται να στολίσουν διακριτικά το πονεμένο και μεταφυσικό ύφος του 14ου πονήματος τους, που σίγουρα είναι ώριμο και μακράν από τα καλύτερα τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με έναν μαγικό και μεγαλειώδη τρόπο, το ήδη γνωστό "Your Broken Shore" μας εισάγει στο κλίμα του νέου άλμπουμ, όντας ένα από τα καλύτερα και πιο ευσυγκίνητα κομμάτια των Βρετανών, στην όλη καριέρα τους. Εν συνεχεία, το "To Outlive The Gods" γίνεται πιο δραματικό και βαρύ, με μια αίσθηση απόγνωσης πίσω από τα γκρουβαρίσματα των τυμπάνων και τις μελωδίες του βιολιού. Στο ίδιο μήκος κύματος αλλά με περισσότερη ένταση θα έρθει το "Tired Of Tears" που δείχνει μέσω της γκριζίλας και του συναισθηματισμού του, όλον τον πόνο και το μετέπειτα σθένος του Aaron σχετικά με την αρρώστια της κόρης του, μερικά χρόνια πριν.
Από την άλλη το "The Solace" ξεφεύγοντας εντελώς από τα συνηθισμένα, μαζί με τη φωνή της Lindy Fey Hella των Wardruna κάνει τη μουσική του δίσκου λίγο πιο αιθέρια και αέρινη, σε αντίθεση με το τραγικό "The Long Black Land" που συνδυάζει Sabbathικές ριφφολογίες με θεατρικές φωνητικές αλλαγές μεταξύ λυρισμού και καφρίλας.
Στο "The Old Earth" θα φανεί μετά τις υπνωτικές καθαρές μελωδίες, όλη η μαυρίλα που φέρνει μια καταιγίδα, μέσω των στιβαρών ρυθμών αλλά και της άγριας χροιάς που γεφυρώνει το σήμερα με την εποχή των απαρχών της σκηνής του Χάλιφαξ. Όλα αυτά βέβαια συνέβησαν μετά το περίεργο, ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, το οποίο είναι ένα μελαγχολικό και μυστήριο σχεδόν instrumental, με μερικούς ψιθύρους που κάνουν κυριολεκτικά την ατμόσφαιρα στοιχειωμένη, ενώ ο επίλογος γράφεται με το "Your Woven Shore" επίσης σε ένα θεοσκότεινο μοτίβο, με γρηγοριανές ψαλμωδίες και τους τρεμάμενους ήχους του τσέλου για φινάλε.
Όπως φαίνεται και όπως μας είπε και ο Aaron, ο δίσκος έχει πολλές αναζητήσεις και προσωπικά βιώματα τα οποία επηρέασαν τη σκέψη και την τέχνη του. Αυτό όχι μόνο βγαίνει στο άλμπουμ, αλλά τους ήχους τους κάνει ακόμα πιο ζεστούς μέσα στο έρεβος και τη μελαγχολία που για ακόμα μια φορά οι Βρετανοί παρουσιάζουν δίχως όμως να επαναλαμβάνονται. Το doom στοιχείο περνάει μπροστά σε σχέση με το γοτθικό ή το death, τα οποία ίσα ίσα έρχονται να στολίσουν διακριτικά το πονεμένο και μεταφυσικό ύφος του 14ου πονήματος τους, που σίγουρα είναι ώριμο και μακράν από τα καλύτερα τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου