Οι EphemeraL μας έρχονται από τη Θεσσαλονίκη, φέρνοντας μαζί τους πολλές αμαρτίες, πράγμα που στη συνέχεια θα φανεί χρήσιμο. Παίζοντας ένα Ευρωπαϊκών προδιαγραφών melodic death metal, μας χαρίζουν το ΕΡ τους, που άνετα θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως full length. To "VII" λοιπόν θα φανεί απολύτως σημαδιακό με τον τίτλο του.
Σε ένα concept σχετικά με τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, η ορχηστρική εισαγωγή του "Luxuria" φέρνει κάτι μεγαλοπρεπές, όπως η αχόρταγη μεγαλομανία του κόσμου, δίνοντας έτσι πάσα στο "Gula" με τις Φιλανδικές επιρροές, ανάλογες των Insomnium και μια έντονη δυναμική. Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζει και το "Avaritia", ενώ και στο πιο ατμοσφαιρικό "Acedia" φαίνεται ένας συνδυασμός power και death καταβολών με τεχνικές θεματικές σαν τα soundtrack-ικά περάσματα που κάνουν οι Dark Tranquillity και οι Omnium Gatherum.
Aπό την άλλη το "Ira" έρχεται πιο μοχθηρό και σκοτεινό, με αρκετές ψυχρές μελωδίες και φυσικά αυτές τις νότες που παραπέμπουν στον Ευρωπαϊκό Βορρά. Λίγο πριν το τέλος το "Invidia" με το εκφραστικό του μπάσο και τα αιθέρια πλήκτρα του κατευνάζει τα πνεύματα μέχρι το δεύτερο μισό που ένα κομμάτι της Κόλασης ξανανοίγει, ενώ στο φινάλε το "Superbia" δίχως να αλλάζει κάτι αισθητά, βγάζει τον άσο από το μανίκι του με την κιθαριστική άπλα στα solos.
Η αλήθεια είναι πως οι Θεσσαλονικείς πέφτουν στο αμάρτημα της ''ζήλιας", αφού με τη μουσική τους θα ήθελαν να μεταφερθούν στην απόκρημνη Σκανδιναβία. Φυσικα ο άρτιος τρόπος παιξίματος τους ταιριάζει απόλυτα, ενώ αυτό που με κέρδισε εκτός της μουσικής κατάρτισης είναι οι θεατρικές αλλαγές μεταξύ των φωνητικών. Από εκεί και πέρα, θεωρώ πως οι επιρροές καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο από όσο θα έπρεπε με αποτέλεσμα να χάνεται η ταυτότητα. Σίγουρα με λίγη δουλειά, αυτό θα αλλάξει αφού οι προδιαγραφές και το πάθος δύσκολα κρύβονται.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Σε ένα concept σχετικά με τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, η ορχηστρική εισαγωγή του "Luxuria" φέρνει κάτι μεγαλοπρεπές, όπως η αχόρταγη μεγαλομανία του κόσμου, δίνοντας έτσι πάσα στο "Gula" με τις Φιλανδικές επιρροές, ανάλογες των Insomnium και μια έντονη δυναμική. Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζει και το "Avaritia", ενώ και στο πιο ατμοσφαιρικό "Acedia" φαίνεται ένας συνδυασμός power και death καταβολών με τεχνικές θεματικές σαν τα soundtrack-ικά περάσματα που κάνουν οι Dark Tranquillity και οι Omnium Gatherum.
Aπό την άλλη το "Ira" έρχεται πιο μοχθηρό και σκοτεινό, με αρκετές ψυχρές μελωδίες και φυσικά αυτές τις νότες που παραπέμπουν στον Ευρωπαϊκό Βορρά. Λίγο πριν το τέλος το "Invidia" με το εκφραστικό του μπάσο και τα αιθέρια πλήκτρα του κατευνάζει τα πνεύματα μέχρι το δεύτερο μισό που ένα κομμάτι της Κόλασης ξανανοίγει, ενώ στο φινάλε το "Superbia" δίχως να αλλάζει κάτι αισθητά, βγάζει τον άσο από το μανίκι του με την κιθαριστική άπλα στα solos.
Η αλήθεια είναι πως οι Θεσσαλονικείς πέφτουν στο αμάρτημα της ''ζήλιας", αφού με τη μουσική τους θα ήθελαν να μεταφερθούν στην απόκρημνη Σκανδιναβία. Φυσικα ο άρτιος τρόπος παιξίματος τους ταιριάζει απόλυτα, ενώ αυτό που με κέρδισε εκτός της μουσικής κατάρτισης είναι οι θεατρικές αλλαγές μεταξύ των φωνητικών. Από εκεί και πέρα, θεωρώ πως οι επιρροές καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο από όσο θα έπρεπε με αποτέλεσμα να χάνεται η ταυτότητα. Σίγουρα με λίγη δουλειά, αυτό θα αλλάξει αφού οι προδιαγραφές και το πάθος δύσκολα κρύβονται.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου