Η αυγή του 2020, μας χαρίζει απλόχερα κυκλοφορίες και μία από αυτές, που αποτέλεσε με τα πρώτα δείγματα και έκπληξη στα αυτιά μου, είναι το νέο πόνημα από τους Sons Of Apollo. Το MMXX, που εκτός από τη συνοχή των γραμμάτων, συμβολίζει στα λατινικά και το τρέχον έτος, έρχεται να δείξει πως βλέπουν το progressive κάποιοι από τους μάστορες του ήχου έχοντας την απόλυτη χημεία.
Μέσα από την έναρξη και τα πολυρυθμικά μοτίβα του "Goodbye Divinity" βλέπουμε την εξέλιξη των Αμερικάνων progsters, ενώ το παλιό δίδυμο των Dream Theater, Portnoy-Sherinian, βγάζει προς τα έξω μέσω των οργάνων του, στιγμές από το "Falling Into Infinity" όσο η υπόλοιπη παρέα δείχνει πως η τεχνική μπορεί να γίνει catchy.
Έτσι πιασάρικα συνεχίζει και το "Wither Black" που με ένα επιθετικό μπάσιμο βλέπουμε την άγρια και άμεση πλευρά της μπάντας με αρκετά ατμοσφαιρικά περάσματα να σπάνε τους heavy ρυθμούς. Βέβαια τα "Aspyxiation" και "Fall To Ascend", εκτός από προοδευτικές στιγμές έχουν πολλά πειραματικά και ηλεκτρονικά στοιχεία που μπλέκουν κάπως τους Korn με τους σύγχρονους Sepultura, όντας ακόμα αλέγκροι και δυναμικοί.
Αυτή η ένταση σπάει με τον ήχο της καμπάνας στο "Desolate July", τα απαλά εφέ και το πιάνο, δημιουργώντας ένα κομμάτι μελαγχολικό και συναισθηματικό από όλες τις απόψεις, γεμάτο έκρηξη και πόνο. Στη συνέχεια, το "King Of Delusion" μετά τα 70s πλήκτρα μας επιστρέφει σε όλο αυτό το μπρίο που συναντήσαμε και παραπάνω, με πολλά groove-αρίσματα και power στοιχεία.
Λίγο πριν το τέλος, έχουμε το "Resurrection Day" το οποίο ακολουθεί κλασικούς progressive δρόμους με ανατολίτικα γεμίσματα, φτάνοντας στο "New World Today". Αυτός ο επίλογος εκτός από πολλά ηχοχρώματα, μας χαρίζει στιγμές που αλλάζουν τα συναισθήματα σαν καλειδοσκόπιο, ενώ από τη στιγμή που ο Soto αρπάζει το μικρόφωνο, μέχρι το φινάλε υπάρχει μαι αέρινη και συνάμα επική ατμόσφαιρα πίσω από την όλη ένταση.
Με το δεύτερο αλμπουμ των Γιών του Απόλλωνα μπορεί να μη βλέπουμε την τόση μεγάλη ποικιλία που υπήρχε στο ντεμπούτο τους, αλλά εδώ τα κομμάτια αποκτούν περισσότερη συνοχή αλλά και ταυτότητα. Επίσης οι σχετικά μικρές διάρκειες και τα catchy περάσματα κάνουν το όλο έργο πιο "ραδιοφωνικό" μαζί με την βαριά τους υπόσταση, ενώ κλείνοντας βλέπουμε επιτέλους στοιχεία που γεφυρώνουν τις άλλες μπάντες απ'όπου πέρασαν τα μέλη αυτού του supergroup.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μέσα από την έναρξη και τα πολυρυθμικά μοτίβα του "Goodbye Divinity" βλέπουμε την εξέλιξη των Αμερικάνων progsters, ενώ το παλιό δίδυμο των Dream Theater, Portnoy-Sherinian, βγάζει προς τα έξω μέσω των οργάνων του, στιγμές από το "Falling Into Infinity" όσο η υπόλοιπη παρέα δείχνει πως η τεχνική μπορεί να γίνει catchy.
Έτσι πιασάρικα συνεχίζει και το "Wither Black" που με ένα επιθετικό μπάσιμο βλέπουμε την άγρια και άμεση πλευρά της μπάντας με αρκετά ατμοσφαιρικά περάσματα να σπάνε τους heavy ρυθμούς. Βέβαια τα "Aspyxiation" και "Fall To Ascend", εκτός από προοδευτικές στιγμές έχουν πολλά πειραματικά και ηλεκτρονικά στοιχεία που μπλέκουν κάπως τους Korn με τους σύγχρονους Sepultura, όντας ακόμα αλέγκροι και δυναμικοί.
Αυτή η ένταση σπάει με τον ήχο της καμπάνας στο "Desolate July", τα απαλά εφέ και το πιάνο, δημιουργώντας ένα κομμάτι μελαγχολικό και συναισθηματικό από όλες τις απόψεις, γεμάτο έκρηξη και πόνο. Στη συνέχεια, το "King Of Delusion" μετά τα 70s πλήκτρα μας επιστρέφει σε όλο αυτό το μπρίο που συναντήσαμε και παραπάνω, με πολλά groove-αρίσματα και power στοιχεία.
Λίγο πριν το τέλος, έχουμε το "Resurrection Day" το οποίο ακολουθεί κλασικούς progressive δρόμους με ανατολίτικα γεμίσματα, φτάνοντας στο "New World Today". Αυτός ο επίλογος εκτός από πολλά ηχοχρώματα, μας χαρίζει στιγμές που αλλάζουν τα συναισθήματα σαν καλειδοσκόπιο, ενώ από τη στιγμή που ο Soto αρπάζει το μικρόφωνο, μέχρι το φινάλε υπάρχει μαι αέρινη και συνάμα επική ατμόσφαιρα πίσω από την όλη ένταση.
Με το δεύτερο αλμπουμ των Γιών του Απόλλωνα μπορεί να μη βλέπουμε την τόση μεγάλη ποικιλία που υπήρχε στο ντεμπούτο τους, αλλά εδώ τα κομμάτια αποκτούν περισσότερη συνοχή αλλά και ταυτότητα. Επίσης οι σχετικά μικρές διάρκειες και τα catchy περάσματα κάνουν το όλο έργο πιο "ραδιοφωνικό" μαζί με την βαριά τους υπόσταση, ενώ κλείνοντας βλέπουμε επιτέλους στοιχεία που γεφυρώνουν τις άλλες μπάντες απ'όπου πέρασαν τα μέλη αυτού του supergroup.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου