Οι Magnum είναι από τις μπάντες που αντί να επαναπαύονται και να χαλαρώνουν με την επιτυχία τους, συνεχίζουν, ανεβάζουν τον πήχη και κάθε άλμπουμ καταφέρνει να γίνει καλύτερο από το προηγούμενο. Έτσι και φέτος, χωρίς φόβο επιστρέφουν με το "The Serpent Rings".
Μετά από μια ορχηστρικη, σινεματική εισαγωγή, τα ηνία παίρνουν hard rock ρυθμοί γεμάτοι ζωντάνια και δυναμισμό, στο "Where Are You Eden" το οποίο φανερά είναι επηρεασμένο από την δεκαετία του 70', σε αντίθεση με το βάρος του "You Can't Run Faster Than A Bullet" που είναι από τα πιο τσαμπουκαλεμένα και heavy κομμάτια των Βρετανών, αν και η νοσταλγία φυσικά δε χάνεται.
Έπειτα, το δίδυμο των "Madman or Messiah" και "The Warchway Of Tears" πάνε σε πιο απαλά, μελωδικά rock μονοπάτια με αρκετά στοιχεία μπαλάντας. Χωρίς πλέον να αλλάζουμε πορεία από το rock ιδίωμα, το "Not Forgiven" έχει έναν AOR χαρακτήρα ενώ σε πιο αργό και επικό ύφος θα βρούμε το ομότιτλο του δίσκου.
Πιο δυνατό και ραδιοφωνικό θα έρθει το "House Of Kings", με την τελική τριάδα με τα "Man", "The Last One On Earth", και "Crimson On The White Sand" μας αφήνουν ήρεμα, απαλά σαν τη γαλήνη μετά την τρικυμία.
To 21o πόνημα του θρυλικού γκρουπ είναι κάτι πολύ ώριμο και με επαφή στο σήμερα. Οι γερόλυκοι Magnum κοιτούν κατάματα τη μουσική που γουστάρουν, και με βάση την επιρροή και την ταυτότητα τους, το εν λόγω άλμπουμ είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων και συναισθημάτων. Βέβαια, κυρίως ο δίσκος μας βάζει στη μέση μεταξύ των μπαλάντών και των πιο δυνατών κομματιών, και στο τέλος διαλέγουμε τι θέλουμε να πάρουμε ανάλογα με το mood μας.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά από μια ορχηστρικη, σινεματική εισαγωγή, τα ηνία παίρνουν hard rock ρυθμοί γεμάτοι ζωντάνια και δυναμισμό, στο "Where Are You Eden" το οποίο φανερά είναι επηρεασμένο από την δεκαετία του 70', σε αντίθεση με το βάρος του "You Can't Run Faster Than A Bullet" που είναι από τα πιο τσαμπουκαλεμένα και heavy κομμάτια των Βρετανών, αν και η νοσταλγία φυσικά δε χάνεται.
Έπειτα, το δίδυμο των "Madman or Messiah" και "The Warchway Of Tears" πάνε σε πιο απαλά, μελωδικά rock μονοπάτια με αρκετά στοιχεία μπαλάντας. Χωρίς πλέον να αλλάζουμε πορεία από το rock ιδίωμα, το "Not Forgiven" έχει έναν AOR χαρακτήρα ενώ σε πιο αργό και επικό ύφος θα βρούμε το ομότιτλο του δίσκου.
Πιο δυνατό και ραδιοφωνικό θα έρθει το "House Of Kings", με την τελική τριάδα με τα "Man", "The Last One On Earth", και "Crimson On The White Sand" μας αφήνουν ήρεμα, απαλά σαν τη γαλήνη μετά την τρικυμία.
To 21o πόνημα του θρυλικού γκρουπ είναι κάτι πολύ ώριμο και με επαφή στο σήμερα. Οι γερόλυκοι Magnum κοιτούν κατάματα τη μουσική που γουστάρουν, και με βάση την επιρροή και την ταυτότητα τους, το εν λόγω άλμπουμ είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων και συναισθημάτων. Βέβαια, κυρίως ο δίσκος μας βάζει στη μέση μεταξύ των μπαλάντών και των πιο δυνατών κομματιών, και στο τέλος διαλέγουμε τι θέλουμε να πάρουμε ανάλογα με το mood μας.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου