To ημερολόγιο έγραφε 13 Δεκεμβρίου 2001, όταν το νεανικό και γεμάτο ορμή σώμα του Chuck Schuldiner χανόταν από τον καρκίνο. Βέβαια η ψυχή του είναι ακόμα εδώ, και ότι ξεκίνησε στη Φλόριντα με τους Death και το τερμάτισε με τους Control Denied, αποδεικνύει πως όλα τα χρόνια της ζωής του, το metal είχε να κάνει με μια ιδιοφυΐα. Παρακάτω το Metal View, αναφέρει μερικά πράγματα για τα έργα και τις ημέρες αυτού του Ανθρώπου.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/A-254269-1559196971-3760.jpeg.jpg)
Όλα ανέτειλαν μέσω των Mantas, όπου με μια πληθώρα από demo κυκλοφορίες, ένα νέο όνομα θα εξελισσόταν σε θρύλο. Αυτοί ήταν οι Death, όπου επίσης με μια σειρά demos, έφτασαν στο βορβορώδες ντεμπούτο τους, "Scream Bloody Gore". Εδώ ήταν μάλιστα που το death metal βλέπαμε να εξελίσσεται διαφορετικά από αυτό που ενδεχομένως πολλοί να ήξεραν από τους Possessed, καθώς πολλές νέες πληροφορίες έπαιρναν μέρος. Αυτό βέβαια δεν ήταν και τίποτα μπροστά στο "Leprosy" που θα ακολουθούσε, καθώς ήταν πιο εξελιγμένο, πιο σκληρό και πιο αιματηρό.
Συνεχώς νέοι μουσικοί πάνε κι έρχονται στις δυνάμεις των Death, φτάνοντας το 1990 να υποδέχεται το "Spiritual Healing", έναν δίσκο που αφήνει την βάρβαρη θεματολογία, ψάχνοντας πιο βαθιά στον καρκίνο της ζωής και της κοινωνίας, ενώ μέσα στην όλη επιθετικότητα, η τεχνική φλερτάρει με το progressive, και το όνομα της μπάντας συνεχώς κι ανεβαίνει σε Ευρώπη και Αμερική.
Το "Human" όμως, εκεί που έμεινε ο προκάτοχος του, αποφασίζει να προχωρήσει δυναμικά, με την prog πλευρά να σηκώνει το χέρι της, ενώ εδώ βλέπουμε το πρώτο instrumental της μπάντας, όπως και τα πρώτα πλήκτρα. Όσο ο καιρός περνούσε, η φήμη του μεγάλωνε συνεχώς, με πολλούς φίλους αλλά και εχθρούς στα στρατόπεδα κοινού και συγκροτημάτων, με δηλώσεις άλλων που έλεγαν ότι ο Chuck μισεί τις άλλες μπάντες, ή είναι "σαδιστής" στους bandmates του. Πράγματα που φυσικά ποτέ δεν αποδείχθηκαν, όσο κι αν η φιλοδοξία του για το metal και το συγκρότημα του, τον έκανε να αναπνέει.
Το 1993, βγαίνει ο πιο υπερτεχνικός, και για πολλούς fans, catchy δίσκος των Death, το "Individual Thought Patterns", όπου μας συστήνει στις τάξεις του, τα ρυθμικά μεγαθήρια, Steve DiGiorgio και Gene Hoglan, με τις κιθάρες να συμπληρώνει το δεξί χέρι του King Diamond, Andy LaRoque. Δύο χρόνια αργότερα, το "Symbolic" κάνει την εμφάνισή του και χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος, βλέπουμε την συνθετική και στιχουργική ωριμότητα του ίδιου του Chuck, να φτάνει στο απόγειο της, και μαζί με αυτή, οι περιοδείες και τα live, διαδέχονται το ένα το άλλο.
Έτσι, το 1998, φτάνουμε στο κύκνειο άσμα των Death, που πλέον απομακρύνεται αισθητά από όσα ξέρουμε για το κλασικό πλέον death metal της εποχής. Αυτό είναι το "Sound Of Perseverance" κι όπως ο ίδιος ο ιθύνοντας νους είχε πει, είναι ο δίσκος που συνεχίζει και εξελίσσει την πορεία του "Symbolic", ενώ φέρνει την ιδιαιτερότητα του "Individual..." στις τεχνικές φόρμες του. Με αφορμή μάλιστα αυτό το άλμπουμ, είδαμε στη χώρα μας το συγκεκριμένο γκρουπ, έχοντας περάσει πλέον με χρυσά γράμματα στην ιστορία της σκηνής και του ήχου.
Παράλληλα με την τελευταία περίοδο των Death μάλιστα, ο Schuldiner ίδρυσε με τα τότε μέλη του, τους Control Denied, oι οποίοι μάλιστα αρχικά σκέφτονταν να πάρουν σαν τραγουδιστή τον Warrel Dane (τραγική ειρωνεία, πέθανε την ίδια ημερομηνία με τον φίλο του). Αυτή η σκέψη δεν έκατσε, αλλά το 1999, σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια, πιο κοντά στον τεχνικό, κλασικό metal ήχο, κυκλοφορεί το μοναδικό τους άλμπουμ, "The Fragile Art Of Existence", την περίοδο μάλιστα που ο ίδιος πάλευε σκληρά με την επάρατη νόσο. Ο ίδιος, μετά από καιρό, έφυγε σαν σήμερα πριν 18 χρόνια, στις 13 Δεκεμβρίου του 2001, με το όνειρο να συνεχίσει την κληρονομιά των συγκροτημάτων πλέον να μένει ανεκπλήρωτο.
Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, κλείνοντας με λιτό τρόπο, το σίγουρο είναι πως ο ίδιος φυσικά μπορεί να λείπει από, αλλά όσα μας χάρισε σε λιγότερο από 20 χρόνια, άλλοι δε θα κατάφερναν να τα κάνουν ούτε σε μια ολόκληρη ζωή. Το μόνο που αξίζει σήμερα είναι να παιχτούν από τους παλιούς και νέους φίλους του Chuck όλοι οι δίσκοι, ή ακόμα καλύτερα το τελευταίο live album που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, Vivus, ώστε να νιώσουμε λίγο τη συντροφιά του.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Όλα ανέτειλαν μέσω των Mantas, όπου με μια πληθώρα από demo κυκλοφορίες, ένα νέο όνομα θα εξελισσόταν σε θρύλο. Αυτοί ήταν οι Death, όπου επίσης με μια σειρά demos, έφτασαν στο βορβορώδες ντεμπούτο τους, "Scream Bloody Gore". Εδώ ήταν μάλιστα που το death metal βλέπαμε να εξελίσσεται διαφορετικά από αυτό που ενδεχομένως πολλοί να ήξεραν από τους Possessed, καθώς πολλές νέες πληροφορίες έπαιρναν μέρος. Αυτό βέβαια δεν ήταν και τίποτα μπροστά στο "Leprosy" που θα ακολουθούσε, καθώς ήταν πιο εξελιγμένο, πιο σκληρό και πιο αιματηρό.
Συνεχώς νέοι μουσικοί πάνε κι έρχονται στις δυνάμεις των Death, φτάνοντας το 1990 να υποδέχεται το "Spiritual Healing", έναν δίσκο που αφήνει την βάρβαρη θεματολογία, ψάχνοντας πιο βαθιά στον καρκίνο της ζωής και της κοινωνίας, ενώ μέσα στην όλη επιθετικότητα, η τεχνική φλερτάρει με το progressive, και το όνομα της μπάντας συνεχώς κι ανεβαίνει σε Ευρώπη και Αμερική.
Το "Human" όμως, εκεί που έμεινε ο προκάτοχος του, αποφασίζει να προχωρήσει δυναμικά, με την prog πλευρά να σηκώνει το χέρι της, ενώ εδώ βλέπουμε το πρώτο instrumental της μπάντας, όπως και τα πρώτα πλήκτρα. Όσο ο καιρός περνούσε, η φήμη του μεγάλωνε συνεχώς, με πολλούς φίλους αλλά και εχθρούς στα στρατόπεδα κοινού και συγκροτημάτων, με δηλώσεις άλλων που έλεγαν ότι ο Chuck μισεί τις άλλες μπάντες, ή είναι "σαδιστής" στους bandmates του. Πράγματα που φυσικά ποτέ δεν αποδείχθηκαν, όσο κι αν η φιλοδοξία του για το metal και το συγκρότημα του, τον έκανε να αναπνέει.
Το 1993, βγαίνει ο πιο υπερτεχνικός, και για πολλούς fans, catchy δίσκος των Death, το "Individual Thought Patterns", όπου μας συστήνει στις τάξεις του, τα ρυθμικά μεγαθήρια, Steve DiGiorgio και Gene Hoglan, με τις κιθάρες να συμπληρώνει το δεξί χέρι του King Diamond, Andy LaRoque. Δύο χρόνια αργότερα, το "Symbolic" κάνει την εμφάνισή του και χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος, βλέπουμε την συνθετική και στιχουργική ωριμότητα του ίδιου του Chuck, να φτάνει στο απόγειο της, και μαζί με αυτή, οι περιοδείες και τα live, διαδέχονται το ένα το άλλο.
Έτσι, το 1998, φτάνουμε στο κύκνειο άσμα των Death, που πλέον απομακρύνεται αισθητά από όσα ξέρουμε για το κλασικό πλέον death metal της εποχής. Αυτό είναι το "Sound Of Perseverance" κι όπως ο ίδιος ο ιθύνοντας νους είχε πει, είναι ο δίσκος που συνεχίζει και εξελίσσει την πορεία του "Symbolic", ενώ φέρνει την ιδιαιτερότητα του "Individual..." στις τεχνικές φόρμες του. Με αφορμή μάλιστα αυτό το άλμπουμ, είδαμε στη χώρα μας το συγκεκριμένο γκρουπ, έχοντας περάσει πλέον με χρυσά γράμματα στην ιστορία της σκηνής και του ήχου.
Παράλληλα με την τελευταία περίοδο των Death μάλιστα, ο Schuldiner ίδρυσε με τα τότε μέλη του, τους Control Denied, oι οποίοι μάλιστα αρχικά σκέφτονταν να πάρουν σαν τραγουδιστή τον Warrel Dane (τραγική ειρωνεία, πέθανε την ίδια ημερομηνία με τον φίλο του). Αυτή η σκέψη δεν έκατσε, αλλά το 1999, σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια, πιο κοντά στον τεχνικό, κλασικό metal ήχο, κυκλοφορεί το μοναδικό τους άλμπουμ, "The Fragile Art Of Existence", την περίοδο μάλιστα που ο ίδιος πάλευε σκληρά με την επάρατη νόσο. Ο ίδιος, μετά από καιρό, έφυγε σαν σήμερα πριν 18 χρόνια, στις 13 Δεκεμβρίου του 2001, με το όνειρο να συνεχίσει την κληρονομιά των συγκροτημάτων πλέον να μένει ανεκπλήρωτο.
Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, κλείνοντας με λιτό τρόπο, το σίγουρο είναι πως ο ίδιος φυσικά μπορεί να λείπει από, αλλά όσα μας χάρισε σε λιγότερο από 20 χρόνια, άλλοι δε θα κατάφερναν να τα κάνουν ούτε σε μια ολόκληρη ζωή. Το μόνο που αξίζει σήμερα είναι να παιχτούν από τους παλιούς και νέους φίλους του Chuck όλοι οι δίσκοι, ή ακόμα καλύτερα το τελευταίο live album που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, Vivus, ώστε να νιώσουμε λίγο τη συντροφιά του.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου