Δυόμιση δεκαετίες πριν το όνομα των Selefice παύει να ηχεί. Πλέον, στο 2019, το όνομα όχι μόνο το ξανακούμε, αλλά μέσω τις φράσης πως κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ. Το "I Met A God" σηματοδοτεί μια ιστορική επιστροφή για τα δεδομένα της Ελληνικής Σκηνής με τους παλιούς να ξαναθυμούνται και τους νέους να μαθαίνουν.
Αντί εισαγωγής αυτά τα συρσίματα δίνουν την πιο ταιριαστή και στοιχειωμένη έναρξη για το "Mora" το οποίο μετά τα ελληνοπρεπή black περάσματα του, δίνει έντονη βάση στο doom/death, κάνοντας πιο σκοτεινό και βαρύ το αποτέλεσμα του κομματιού, ενώ τα σολιστικά μέρη και οι ποικίλοι ρυθμοί του βοηθούν στην εφιαλτική διάσταση που θέλουν να περάσουν. Από την άλλη βέβαια το "Kol Haneshama" μας πάει πιο γλυκά προς ένα μυστικιστικό μονοπάτι, βάζοντας σε όλη την μαυρίλα και αρκετή ατμόσφαιρα.
Σειρά έχει το ομώνυμο του δίσκου, "I Met A God", γεμάτο μίσος και οργή, όπου εκτός από black και death επιρροές, έρχεται να προστεθεί και η σπίντα να βοηθήσει στην αμεσότητα, μέχρι η εσωτερική καταιγίδα να κοπάσει και να πλησιάσουμε το ύψιστο. Για το τέλος οι συμπατριώτες μας, μας αφήνουν με το "Damned" που για ακόμα μια φορά παίζει με την απαλότητα και του αιθέριους ήχους, πίσω από την εκρηκτική ακρότητα που μου φέρνει στο μυαλό κάτι από Paradise Lost και πρώιμους Katatonia σε μια σύγχρονη απόδοση της 90s αισθητικής.
Με το "I Met A God" εμείς θα συναντήσουμε αυτό που θέλουμε από μια μπάντα παλαιάς κοπής που επιστρέφει, δηλαδή την όρεξη και το πάθος του παρελθόντος να προσαρμόζεται στις ανάγκες του σήμερα. Εκτός αυτού όμως, οι Selefice αυτό που δείχνουν μέσω του εν λόγω mini album είναι πως κάθε τι που παρουσιάζεται είναι σαν βίωμα για τους ίδιους, κάνοντας το όλο αποτέλεσμα ακόμα πιο βαρύγδουπο και πειστικό μέχρι τέλους, ενώ φυσικά εμένα μου δημιουργείται η απορία τι μπορεί να μας χαριζόταν αν τίποτα δε σταματούσε πριν 25 χρόνια.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Αντί εισαγωγής αυτά τα συρσίματα δίνουν την πιο ταιριαστή και στοιχειωμένη έναρξη για το "Mora" το οποίο μετά τα ελληνοπρεπή black περάσματα του, δίνει έντονη βάση στο doom/death, κάνοντας πιο σκοτεινό και βαρύ το αποτέλεσμα του κομματιού, ενώ τα σολιστικά μέρη και οι ποικίλοι ρυθμοί του βοηθούν στην εφιαλτική διάσταση που θέλουν να περάσουν. Από την άλλη βέβαια το "Kol Haneshama" μας πάει πιο γλυκά προς ένα μυστικιστικό μονοπάτι, βάζοντας σε όλη την μαυρίλα και αρκετή ατμόσφαιρα.
Σειρά έχει το ομώνυμο του δίσκου, "I Met A God", γεμάτο μίσος και οργή, όπου εκτός από black και death επιρροές, έρχεται να προστεθεί και η σπίντα να βοηθήσει στην αμεσότητα, μέχρι η εσωτερική καταιγίδα να κοπάσει και να πλησιάσουμε το ύψιστο. Για το τέλος οι συμπατριώτες μας, μας αφήνουν με το "Damned" που για ακόμα μια φορά παίζει με την απαλότητα και του αιθέριους ήχους, πίσω από την εκρηκτική ακρότητα που μου φέρνει στο μυαλό κάτι από Paradise Lost και πρώιμους Katatonia σε μια σύγχρονη απόδοση της 90s αισθητικής.
Με το "I Met A God" εμείς θα συναντήσουμε αυτό που θέλουμε από μια μπάντα παλαιάς κοπής που επιστρέφει, δηλαδή την όρεξη και το πάθος του παρελθόντος να προσαρμόζεται στις ανάγκες του σήμερα. Εκτός αυτού όμως, οι Selefice αυτό που δείχνουν μέσω του εν λόγω mini album είναι πως κάθε τι που παρουσιάζεται είναι σαν βίωμα για τους ίδιους, κάνοντας το όλο αποτέλεσμα ακόμα πιο βαρύγδουπο και πειστικό μέχρι τέλους, ενώ φυσικά εμένα μου δημιουργείται η απορία τι μπορεί να μας χαριζόταν αν τίποτα δε σταματούσε πριν 25 χρόνια.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου