Tρία χρόνια μετά το σαρωτικό και επιτυχημενο "Advent Of The Human God, οι Necronomicon από το Κεμπέκ, μας φέρνουν το έκτο έργο τους. Το "Unus" ακολουθεί τον συμφωνικό blackened death metal χαρακτήρα που ξέρουν οι φίλοι του συγκροτήματος, αλλά με έναν πιο ερεβώδη και σκληρό τόνο.
H έναρξη με το "From The Ashes Into Flesh" δείχνει τη σινεματική κατεύθυνση των Καναδών, μέσα από ένα κατραμιασμένο ηχόχρωμα και τις γρήγορες μελωδίες του πιάνου από τον Geirlioz των Dimmu Borgir. Το "Infinituum Continuum" έρχεται πιο δυναμικό με περισσότερες κιθαριστικές στιγμές και λιγότερη ατμόσφαιρα, ενώ και το "Paradise Lost" ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι, με τα γκάζια εμφανώς να ανεβαίνουν και την τεχνική να παίρνει θέση.
Τα "The Price Of A Soul" και "Fhtagn" θα τα συναντήσουμε με τους στοιχειομένους τους, soundtrack-ικούς και απαλούς τους ήχους, να δίνουν το απόκοσμο άγγιγμα τους στο υπόλοιπο σύνολο, σε αντίθεση με τα "Singularis Dominus" και "Αscending The Throne Of Baator" που στα φωνητικά εφέ θυμίζουν το "Abrahadabra" των Borgir, ενώ κάποιες συμφωνικές λεπτομέρειες τους Septicflesh. Σε αυτό το μαύρο ηχητικό όργιο, έρχεται να προστεθεί και το ethnic στοιχείο με την εισαγωγή του "The Thousand Masks", αν και η συνέχεια επιφυλάσσει επίσης αγριεμένες και επιθετικές κατευθύνσεις γεμάτες ενέργεια και αρκετές lead πινελιές στις κιθάρες.
To "Cursed" που ακολoυθεί μετά από λίγο, είναι η σύγχρονη εκδοχή του ομώνυμου κομματιού από το πρώτο demo των Necronomicon, όπου φαίνεται με κάθε τρόπο η εξέλιξη τους με την πάροδο του χρόνου, αλλά και η περίσσια ωμότητα που είχαν εκείνη την εποχή. Ο δίσκος μας αφήνει με το "Vox Draconis", ένα αρκετά γρήγορο και heavy κομμάτι με έμφαση στις κιθάρες αλλά και το ατόφιο νεκρομεταλλικό στοιχείο.
To "Unus" είναι ένα άλμπουμ που σε κερδίζει από το πρώτο άκουσμα με το συνονθύλευμα των ήχων του, αλλά δεν ανακαλύπτει και τον τροχό. Παρόλα αυτά, τα ατμοσφαιρικά και μελωδικά του σημεία είναι τόσο καλοδουλεμένα που μπορούν να συνεπάρουν τον ακροατή ενώ οι τεχνικές στα πιο metal σημεία αναδεικνύουν τον όγκο που έχει η τριάδα των Γαλλοκαναδών. Τέλος το πάντρεμα του death με το black metal γίνεται ακόμα πιο απόοσμο σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας με τις επιρροές από τους Dimmu Borgir που έχω ξαναναφέρει, Behemoth, Therion και Septicflesh να είναι ευδιάκριτες.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
H έναρξη με το "From The Ashes Into Flesh" δείχνει τη σινεματική κατεύθυνση των Καναδών, μέσα από ένα κατραμιασμένο ηχόχρωμα και τις γρήγορες μελωδίες του πιάνου από τον Geirlioz των Dimmu Borgir. Το "Infinituum Continuum" έρχεται πιο δυναμικό με περισσότερες κιθαριστικές στιγμές και λιγότερη ατμόσφαιρα, ενώ και το "Paradise Lost" ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι, με τα γκάζια εμφανώς να ανεβαίνουν και την τεχνική να παίρνει θέση.
Τα "The Price Of A Soul" και "Fhtagn" θα τα συναντήσουμε με τους στοιχειομένους τους, soundtrack-ικούς και απαλούς τους ήχους, να δίνουν το απόκοσμο άγγιγμα τους στο υπόλοιπο σύνολο, σε αντίθεση με τα "Singularis Dominus" και "Αscending The Throne Of Baator" που στα φωνητικά εφέ θυμίζουν το "Abrahadabra" των Borgir, ενώ κάποιες συμφωνικές λεπτομέρειες τους Septicflesh. Σε αυτό το μαύρο ηχητικό όργιο, έρχεται να προστεθεί και το ethnic στοιχείο με την εισαγωγή του "The Thousand Masks", αν και η συνέχεια επιφυλάσσει επίσης αγριεμένες και επιθετικές κατευθύνσεις γεμάτες ενέργεια και αρκετές lead πινελιές στις κιθάρες.
To "Cursed" που ακολoυθεί μετά από λίγο, είναι η σύγχρονη εκδοχή του ομώνυμου κομματιού από το πρώτο demo των Necronomicon, όπου φαίνεται με κάθε τρόπο η εξέλιξη τους με την πάροδο του χρόνου, αλλά και η περίσσια ωμότητα που είχαν εκείνη την εποχή. Ο δίσκος μας αφήνει με το "Vox Draconis", ένα αρκετά γρήγορο και heavy κομμάτι με έμφαση στις κιθάρες αλλά και το ατόφιο νεκρομεταλλικό στοιχείο.
To "Unus" είναι ένα άλμπουμ που σε κερδίζει από το πρώτο άκουσμα με το συνονθύλευμα των ήχων του, αλλά δεν ανακαλύπτει και τον τροχό. Παρόλα αυτά, τα ατμοσφαιρικά και μελωδικά του σημεία είναι τόσο καλοδουλεμένα που μπορούν να συνεπάρουν τον ακροατή ενώ οι τεχνικές στα πιο metal σημεία αναδεικνύουν τον όγκο που έχει η τριάδα των Γαλλοκαναδών. Τέλος το πάντρεμα του death με το black metal γίνεται ακόμα πιο απόοσμο σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας με τις επιρροές από τους Dimmu Borgir που έχω ξαναναφέρει, Behemoth, Therion και Septicflesh να είναι ευδιάκριτες.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου