Tρία χρόνια μετά το προηγούμενο τους άλμπουμ, οι θρύλοι του Φιλανδικού power metal, θα έρθουν με το νέο τους έργο. Από το εξώφυλλο του, το "Talviyö" μπορεί να δώσει μια ψυχρή εντύπωση, αλλά η ενδέκατη κυκλοφορία τους δε θα είναι όπως φαίνεται.
Η έναρξη μέσω του "Message From The Sun", μετά τα απαλά του χορωδιακά, θυμίζει τον παλιό καλό εαυτό της μπάντας, γεμάτο δυναμικά riffs και θετική αύρα. Το "Whirlwind" συνεχίζει τη δυναμική οδό, αλλά με τρόπο αρκετά πιο ατμοσφαιρικό και ρομαντικό, με τα πλήκτρα του να βγάζουν έναν καθαρό europower αέρα.
Όσον αφορά το ήδη γνωστό "Cold", βλέπουμε τον πιο hard rock χαρακτήρα της μπάντας, με μερικά folk, αλλά σχετικά "τυρένια" περάσματα, που αν ήταν λίγο πιο γρήγορα, θα μιλούσαμε για ένα φοβερό power metal κομμάτι. Στο "Storm Of The Armanda" οι χορωδίες κάνουν πιο αιθέριο και παραμυθένιο το κλίμα του δίσκου, με έντονα κιθαριστικά ξεσπασματα και πλήκτρα που στροβιλίζονται αν και το "The Last Of The Lambs" ξεφεύγει από αυτό το κλίμα, μιας και δε θα μπορούσε να λείπει μια μπαλάντα, κάνοντας το σκηνικό πιο γκρίζο με τις αργές του μελωδίες.
Μέσω του "Who Failed The Most" θα ξανασυναντήσουμε τον αμιγώς power metal χαρακτήρα των Φιλανδών, αλλά λίγο πιο βαρύ και μελαγχολικό αφού και η θεματική του κομματιού είναι λίγο δυσοίωνη. Παρόλα αυτά, και το "Demon's Gate" θα έρθει αρκετά μελαγχολικό με ελάχιστα δυνατά τελειώματα, συνδυάζοντας το ήπιο στυλ τους, μαζί με το πιο εκρηκτικό τους, αν και λίγο πριν, με το "Ismo's Got Good Reactions", θα δούμε τον δημιουργικό και βιρτουόζικο εαυτό τους, σε ένα πραγματικό επικό και παραμυθένιο instrumental.
H τελική τριάδα θα γραφτεί με το σκληρό και heavy "A Little Less Understanding", το "The Raven Still Flies With You", που συνδυάζει το προσωπικό τους στυλ με κάποιες AOR επιρροές, ενώ ο επίλογος θα έρθει με το "The Garden" που μοιάζει με ένα ακουστικό νανούρισμα.
To "Talviyö" είναι δίσκος που τους φίλους της μπάντας θα τους κάνει συμμάχους, καθώς πέρα από τα νέα τους στοιχεία, θα βρεθούν πολλά που θα θυμίσουν μια άλλη εποχή των Sonata Arctica. Από εκεί και πέρα, για τους πιο απαιτητικούς, θα αποτελέσει ένα άλμπουμ που ίσως να μην τους ξετρελάνει, αν και εγώ προσωπικά, πέτυχα στιγμές να πορώνομαι και να με παρασέρνει στα βαθιά, κι άλλοτε να σκάει σαν κύμα και να γυρνάω πίσω. Όπως και να το κάνουμε, δε θα μπορέσει να θεωρηθεί κορυφαίο σημείο της καριέρας τους, αλλά όποιος το ακούσει θα περάσει καλά.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η έναρξη μέσω του "Message From The Sun", μετά τα απαλά του χορωδιακά, θυμίζει τον παλιό καλό εαυτό της μπάντας, γεμάτο δυναμικά riffs και θετική αύρα. Το "Whirlwind" συνεχίζει τη δυναμική οδό, αλλά με τρόπο αρκετά πιο ατμοσφαιρικό και ρομαντικό, με τα πλήκτρα του να βγάζουν έναν καθαρό europower αέρα.
Όσον αφορά το ήδη γνωστό "Cold", βλέπουμε τον πιο hard rock χαρακτήρα της μπάντας, με μερικά folk, αλλά σχετικά "τυρένια" περάσματα, που αν ήταν λίγο πιο γρήγορα, θα μιλούσαμε για ένα φοβερό power metal κομμάτι. Στο "Storm Of The Armanda" οι χορωδίες κάνουν πιο αιθέριο και παραμυθένιο το κλίμα του δίσκου, με έντονα κιθαριστικά ξεσπασματα και πλήκτρα που στροβιλίζονται αν και το "The Last Of The Lambs" ξεφεύγει από αυτό το κλίμα, μιας και δε θα μπορούσε να λείπει μια μπαλάντα, κάνοντας το σκηνικό πιο γκρίζο με τις αργές του μελωδίες.
Μέσω του "Who Failed The Most" θα ξανασυναντήσουμε τον αμιγώς power metal χαρακτήρα των Φιλανδών, αλλά λίγο πιο βαρύ και μελαγχολικό αφού και η θεματική του κομματιού είναι λίγο δυσοίωνη. Παρόλα αυτά, και το "Demon's Gate" θα έρθει αρκετά μελαγχολικό με ελάχιστα δυνατά τελειώματα, συνδυάζοντας το ήπιο στυλ τους, μαζί με το πιο εκρηκτικό τους, αν και λίγο πριν, με το "Ismo's Got Good Reactions", θα δούμε τον δημιουργικό και βιρτουόζικο εαυτό τους, σε ένα πραγματικό επικό και παραμυθένιο instrumental.
H τελική τριάδα θα γραφτεί με το σκληρό και heavy "A Little Less Understanding", το "The Raven Still Flies With You", που συνδυάζει το προσωπικό τους στυλ με κάποιες AOR επιρροές, ενώ ο επίλογος θα έρθει με το "The Garden" που μοιάζει με ένα ακουστικό νανούρισμα.
To "Talviyö" είναι δίσκος που τους φίλους της μπάντας θα τους κάνει συμμάχους, καθώς πέρα από τα νέα τους στοιχεία, θα βρεθούν πολλά που θα θυμίσουν μια άλλη εποχή των Sonata Arctica. Από εκεί και πέρα, για τους πιο απαιτητικούς, θα αποτελέσει ένα άλμπουμ που ίσως να μην τους ξετρελάνει, αν και εγώ προσωπικά, πέτυχα στιγμές να πορώνομαι και να με παρασέρνει στα βαθιά, κι άλλοτε να σκάει σαν κύμα και να γυρνάω πίσω. Όπως και να το κάνουμε, δε θα μπορέσει να θεωρηθεί κορυφαίο σημείο της καριέρας τους, αλλά όποιος το ακούσει θα περάσει καλά.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου