Τελευταία όλο και περισσότερα συγκροτήματα επενδύουν στον παλιό heavy metal ήχο. Αυτό βέβαια δεν είναι και κάτι τόσο πρωτόγνωρο για τους Ram, οι οποίοι από το 1999 μένουν σταθεροί στο συγκεκριμένο στυλ με κάποιες προσθήκες που γεμίζουν τη μουσική τους. Η νέα, έκτη τους δουλειά, "The Throne Wihin" έρχεται να γιορτάσει τις δύο δεκαετίες ύπαρξης της μπάντας από το ιστορικό Ghothenburg.
Με τη μελωδική και ατμοσφαιρική εισαγωγή του "Shadowwork", εισχωρούμε στο νέο έργο των Σουηδών που μας επιφυλάσσει έναν καταιγισμό από riffs. Ακόμα πιο επιθετικό και με groov-άτα τύμπανα που σφυροκοπούν, θα έρθει το ''Βlades Of Betrayal", του οποίου οι ξυραφιασμένες κιθάρες είναι αρκετά πιασάρικες, ενώ το 80s feeling προφανώς διακρίνεται αμέσως.
Όσον αφορά το "Fung And Fur", όσες φορές κι αν το έχω ακούσει, δεν παύει να μου θυμίζει στους ρυθμούς του, τους Scorpions του "Blackout", σε αντίθεση με το "Violence (is Gold)" που είναι πιο άμεσο και ωμό και με ανεβασμένα γκάζια. Το "The Trap" χωρίς να φεύγει από αυτό το μήκος κύματος, θα έρθει πιο ''ραδιοφωνικό" μα με την ίδια αλητεία του υπόλοιπου συνόλου, ενώ και το "No Refuge" κλείνει το μάτι σε αυτό το στυλ, του οποίου οι ταχύτητες οριακά αγγίζουν το speed metal.
Το "Spirit Reaper" από την άλλη, αμέσως θα φέρει στο μυαλό Judas Priest της "Deffenders Of The Faith" εποχής, όχι μόνο μουσικά αλλά και στη χροιά του Oscar Carlquist. Λίγο πριν το τέλος, το "You All Leave" μας έρχεται με το ύφος μιας power μπαλάντας με πολύ πόνο και μια γκρίζα αύρα. Με φινάλε το "Ravfell", που μας επιφυλάσσει μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς η μπάντα μοιράζεται το μικρόφωνο με τον Alan Averill των Primordial, ο δίσκος κλείνει εξίσου δυναμικά αλλά και αρκετά επικά, ταιριάζοντας με το ύφος και των Ιρλανδών metallers.
Aπό μπάντες σαν τους RAM, δεν περιμένουμε κάτι μοντέρνο ή πρωτοποριακό, καθώς όλες τους οι καταβολές είναι βαθιά ριζωμένες στο παλιό καλό metal. Aπό εκεί και πέρα, σε μια δύσκολη μέρα γεμάτη νεύρα, το "The Throne Within" θα αποτελέσει το κατάλληλο soundtrack για να τα σπάσουμε όλα με την ίδια τη μπάντα να σιγοντάρει. Μπορεί το attitude τους να παρα-είναι true, αλλά ο δυναμισμός και η πίστη τους σε αυτόν τον ήχο, αποτυπώνεται τέλεια στην ενέργεια και την ατμόσφαιρα του έκτου τους άλμπουμ.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με τη μελωδική και ατμοσφαιρική εισαγωγή του "Shadowwork", εισχωρούμε στο νέο έργο των Σουηδών που μας επιφυλάσσει έναν καταιγισμό από riffs. Ακόμα πιο επιθετικό και με groov-άτα τύμπανα που σφυροκοπούν, θα έρθει το ''Βlades Of Betrayal", του οποίου οι ξυραφιασμένες κιθάρες είναι αρκετά πιασάρικες, ενώ το 80s feeling προφανώς διακρίνεται αμέσως.
Όσον αφορά το "Fung And Fur", όσες φορές κι αν το έχω ακούσει, δεν παύει να μου θυμίζει στους ρυθμούς του, τους Scorpions του "Blackout", σε αντίθεση με το "Violence (is Gold)" που είναι πιο άμεσο και ωμό και με ανεβασμένα γκάζια. Το "The Trap" χωρίς να φεύγει από αυτό το μήκος κύματος, θα έρθει πιο ''ραδιοφωνικό" μα με την ίδια αλητεία του υπόλοιπου συνόλου, ενώ και το "No Refuge" κλείνει το μάτι σε αυτό το στυλ, του οποίου οι ταχύτητες οριακά αγγίζουν το speed metal.
Το "Spirit Reaper" από την άλλη, αμέσως θα φέρει στο μυαλό Judas Priest της "Deffenders Of The Faith" εποχής, όχι μόνο μουσικά αλλά και στη χροιά του Oscar Carlquist. Λίγο πριν το τέλος, το "You All Leave" μας έρχεται με το ύφος μιας power μπαλάντας με πολύ πόνο και μια γκρίζα αύρα. Με φινάλε το "Ravfell", που μας επιφυλάσσει μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς η μπάντα μοιράζεται το μικρόφωνο με τον Alan Averill των Primordial, ο δίσκος κλείνει εξίσου δυναμικά αλλά και αρκετά επικά, ταιριάζοντας με το ύφος και των Ιρλανδών metallers.
Aπό μπάντες σαν τους RAM, δεν περιμένουμε κάτι μοντέρνο ή πρωτοποριακό, καθώς όλες τους οι καταβολές είναι βαθιά ριζωμένες στο παλιό καλό metal. Aπό εκεί και πέρα, σε μια δύσκολη μέρα γεμάτη νεύρα, το "The Throne Within" θα αποτελέσει το κατάλληλο soundtrack για να τα σπάσουμε όλα με την ίδια τη μπάντα να σιγοντάρει. Μπορεί το attitude τους να παρα-είναι true, αλλά ο δυναμισμός και η πίστη τους σε αυτόν τον ήχο, αποτυπώνεται τέλεια στην ενέργεια και την ατμόσφαιρα του έκτου τους άλμπουμ.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου