Μπορεί οι Foscor να είναι μια εις βάθος underground μπάντα, αλλά αυτό δεν οριοθετεί το όραμα τους για τη σκοτεινή μουσική. Έπειτα από δύο χρόνια, αυτό το ιδιαίτερο dark metal σχήμα από τη Βαρκελώνη, μας φέρνει το "Els Sepulcres Blancs" και μαζί του μια απόκοσμη ατμόσφαιρα καλυμμένη από σύννεφα, καπνό και μελωδίες.
Τα πλήκτρα του εναρκτήριου "Laments" μας βάζουν αμέσως στη μελαγχολική διάθεση του δίσκου, ενώ δυναμώνοντας σιγά σιγά, οι κορυφώσεις θυμίζουν τις τελευταίες εποχές των Enslaved, δίνοντας όμως περισσότερη βάση στο συναίσθημα και λιγότερο στην progressive τεχνική. Χωρίς η κατευθυντήρια γραμμή να αλλάζει, το "Els Colors De Silenci" ανοίγεται περισσότερο στις εντάσεις, με τα δυνατά του μπάσα και τις εκφραστικές κιθάρες να βγάζουν ένα ξέσπασμα από σκοτάδι και απόγνωση.
Με το "Malson" στη συνέχεια, τα πράγματα αποκτούν μια πιο μαύρη υπόσταση, κάτι που φαίνεται και στα riffs αλλά και στα φωνητικά μετά τη μέση του κομματιού, τα οποία αγριεύουν, δίνοντας πάσα στο "Secrets" που συνεχίζει με το ίδιο σκεπτικό αλλά με μερικές ατμοσφαιρικές αρμονίες που θυμίζουν Solstafir. Στο "Cel Rogent" το σύνολο φαίνεται να γίνεται πιο heavy με μερικά dark/avant garde rock στοιχεία που σπάνε την κλασική πεπατημένη του άλμπουμ, αν και το "Cançó de Mort " μας επαναφέρει στα μοτίβα του υπόλοιπου δίσκου, αλλά με έναν διαφορετικό τόνο με doomy στοιχεία και τη συμμετοχή του sG από τους Secrets Of The Moon πίσω από το μικρόφωνο.
Λίγο πριν μπει τελεία στο άλμπουμ, το "L Esglai" κλείνει με δυνατούς, αργούς, αλλά groove-άτους ρυθμούς, έντονα κιθαριστικά leads που εύκολα μπορούν να κολλήσουν στο μυαλό και φυσικά με μια ambient διάθεση βασισμένη στην κλασική σκοτεινή ατμόσφαιρα των Καταλανών.
To νέο έργο των Foscor, είναι φρέσκο με όλη τη σημασία της λέξης, καθώς όπως φαίνεται εδώ, ξεφεύγουν από τις πολλές παραμορφώσεις στον ήχο, προσπαθώντας να φτάσουν την ίδια τη φύση του ερέβους. Βέβαια για μια μπάντα που όσοι την ακολουθούν, την έχουν δει στα πιο ακραία και heavy μονοπάτια της, αυτό το άλμπουμ παρά την εξέλιξη, ίσως να παραξενέψει αρκετούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε χάνεται η ταυτότητα τους και η γκριζωπή τους οντότητα συνεχίζει να υπάρχει ανάμεσα στα λευκά μνήματα που περιγράφει και ο τίτλος του δίσκου.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Τα πλήκτρα του εναρκτήριου "Laments" μας βάζουν αμέσως στη μελαγχολική διάθεση του δίσκου, ενώ δυναμώνοντας σιγά σιγά, οι κορυφώσεις θυμίζουν τις τελευταίες εποχές των Enslaved, δίνοντας όμως περισσότερη βάση στο συναίσθημα και λιγότερο στην progressive τεχνική. Χωρίς η κατευθυντήρια γραμμή να αλλάζει, το "Els Colors De Silenci" ανοίγεται περισσότερο στις εντάσεις, με τα δυνατά του μπάσα και τις εκφραστικές κιθάρες να βγάζουν ένα ξέσπασμα από σκοτάδι και απόγνωση.
Με το "Malson" στη συνέχεια, τα πράγματα αποκτούν μια πιο μαύρη υπόσταση, κάτι που φαίνεται και στα riffs αλλά και στα φωνητικά μετά τη μέση του κομματιού, τα οποία αγριεύουν, δίνοντας πάσα στο "Secrets" που συνεχίζει με το ίδιο σκεπτικό αλλά με μερικές ατμοσφαιρικές αρμονίες που θυμίζουν Solstafir. Στο "Cel Rogent" το σύνολο φαίνεται να γίνεται πιο heavy με μερικά dark/avant garde rock στοιχεία που σπάνε την κλασική πεπατημένη του άλμπουμ, αν και το "Cançó de Mort " μας επαναφέρει στα μοτίβα του υπόλοιπου δίσκου, αλλά με έναν διαφορετικό τόνο με doomy στοιχεία και τη συμμετοχή του sG από τους Secrets Of The Moon πίσω από το μικρόφωνο.
Λίγο πριν μπει τελεία στο άλμπουμ, το "L Esglai" κλείνει με δυνατούς, αργούς, αλλά groove-άτους ρυθμούς, έντονα κιθαριστικά leads που εύκολα μπορούν να κολλήσουν στο μυαλό και φυσικά με μια ambient διάθεση βασισμένη στην κλασική σκοτεινή ατμόσφαιρα των Καταλανών.
To νέο έργο των Foscor, είναι φρέσκο με όλη τη σημασία της λέξης, καθώς όπως φαίνεται εδώ, ξεφεύγουν από τις πολλές παραμορφώσεις στον ήχο, προσπαθώντας να φτάσουν την ίδια τη φύση του ερέβους. Βέβαια για μια μπάντα που όσοι την ακολουθούν, την έχουν δει στα πιο ακραία και heavy μονοπάτια της, αυτό το άλμπουμ παρά την εξέλιξη, ίσως να παραξενέψει αρκετούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε χάνεται η ταυτότητα τους και η γκριζωπή τους οντότητα συνεχίζει να υπάρχει ανάμεσα στα λευκά μνήματα που περιγράφει και ο τίτλος του δίσκου.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου