Το 2019 είναι μία χρονιά πλούσια από κυκλοφορίες. Έτσι και το thrash metal έχει την τιμητική του με δίσκους από τους Overkill, Flotsam and Jetsam, Death Angel, Χentrix και Suicidal Angels, δίνοντας παράλληλα τη θέση τους και στο νέο, 16o πόνημα των Destruction. Το "Born To Perish" που έκανε τη θρυλική μπάντα κουαρτέτο, έχει όλα τα φόντα να γίνει το magnum opus της παρούσας φάσης των Τευτόνων, αλλά κάπου η πορεία στραβώνει.
Το εναρκτήριο, ομότιτλο κομμάτι του δίσκου μας πιάνει από τα μαλλιά, και μας κοπανάει, σε μία από τις καλύτερες στιγμές των Γερμανών τα τελευταία χρόνια. Η ταχύτητα και η οργή που μας χαρίζει είναι αντάξια του ένδοξου και βαρύτατου ονόματος τους, σε αντίθεση όμως δυστυχώς με τη πλειοψηφία αυτής της δουλειάς.
Σε αντίθεση με το "Betrayal" που μπορεί να έχει ένα πολύ περίεργο video clip ηχητικά είναι ότι καλύτερο υπάρχει το άλμπουμ, ενώ τα"Filthy Wealth" και "Butchered For Life", αν και είναι δυνατά, κατακλύζονται από αρκετά fillers και στιγμές σχετιζόμενες με τις τελευταίες κυκλοφορίες που λίγοι συμπάθησαν, με κάποια ατμοσφαιρικά σημεία που θα μπορούσαν να λείπουν. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, ο πάλαι ποτε drummer των Annihilator και των Primal Fear Randy Black, μαζί με το νεοφερμένο shredder Damir Eskic, τιμούν τα μουσικά τους όργανα, ενώ δεν είναι λίγες και οι κλασικές heavy metal επιρροές, οι οποίες λίγο πιο πριν, είναι άκρως ευδιάκριτες στο "Inspired By Death" που προσωπικά μου θύμισε Judas Priest.
Η φωνή του Schmier έχει τη βρωμιά και την αγριάδα, ακόμα σε υψηλό βαθμό, ενώ δε χορταίνω τα gang vocals που δίνουν μια όμορφη και παλιομοδίτικη thrash πινελιά στο σύνολο. Χαρακτηριστικές στιγμές αυτού του old school thrash στοιχείου που ανέφερα θα συναντήσουμε στο "Rotten" αν και δε θα θεωρούσα ότι είναι ατού του δίσκου με τα υπερβολικά πολλά κενά για μπάσο, αλλά και στα εμφανώς καλύτερα "Tyrants Of The Netherworld" και "We Breed Evil".
Το "Fatal Flight 17" εν συνεχεία, μας δίνει πάλι μια heavy/thrash γεύση, αναφερόμενο στο αεροπορικό δυστύχημα που έγινε πριν μερικά χρόνια στην Μαλαισία, ενώ τέλος το "Ratcatcher" χωρίς να μας κρατάει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, μας αφήνει για την επόμενη, και ίσως καλύτερη δουλειά που θα έρθει.
Οφείλω να ομολογήσω πως όταν είχα ακούσει τα δύο πρώτα δείγματα του δίσκου είχα ενθουσιαστεί, περιμένοντας ένα ιστορικό comeback. Αντ'αυτού, έπεσα λίγο από τα σύννεφα, χωρίς όμως να απογοητευτώ πλήρως. Όπως έχω αναφέρει παραπάνω, ο δίσκος έχει ωραία σημεία και μερικές στιγμές ιδιαίτερα δυναμικές με πόνο και ενέργεια, αλλά δυστυχώς δε ξεφεύγει από τα στενά όρια των πιο πρόσφατων δίσκων. Σε γενικές γραμμές, εμ το πρώτο άκουσμα η δύναμη και οι ταχύτητες κερδίζουν τον ακροατή, αλλά η προσοχή μας δυστυχώς από ένα σημείο και μετά, αποσπάται εύκολα, δημιουργώντας μας ανάμικτα συναισθήματα με το τέλος της ημέρας.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το εναρκτήριο, ομότιτλο κομμάτι του δίσκου μας πιάνει από τα μαλλιά, και μας κοπανάει, σε μία από τις καλύτερες στιγμές των Γερμανών τα τελευταία χρόνια. Η ταχύτητα και η οργή που μας χαρίζει είναι αντάξια του ένδοξου και βαρύτατου ονόματος τους, σε αντίθεση όμως δυστυχώς με τη πλειοψηφία αυτής της δουλειάς.
Σε αντίθεση με το "Betrayal" που μπορεί να έχει ένα πολύ περίεργο video clip ηχητικά είναι ότι καλύτερο υπάρχει το άλμπουμ, ενώ τα"Filthy Wealth" και "Butchered For Life", αν και είναι δυνατά, κατακλύζονται από αρκετά fillers και στιγμές σχετιζόμενες με τις τελευταίες κυκλοφορίες που λίγοι συμπάθησαν, με κάποια ατμοσφαιρικά σημεία που θα μπορούσαν να λείπουν. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, ο πάλαι ποτε drummer των Annihilator και των Primal Fear Randy Black, μαζί με το νεοφερμένο shredder Damir Eskic, τιμούν τα μουσικά τους όργανα, ενώ δεν είναι λίγες και οι κλασικές heavy metal επιρροές, οι οποίες λίγο πιο πριν, είναι άκρως ευδιάκριτες στο "Inspired By Death" που προσωπικά μου θύμισε Judas Priest.
Η φωνή του Schmier έχει τη βρωμιά και την αγριάδα, ακόμα σε υψηλό βαθμό, ενώ δε χορταίνω τα gang vocals που δίνουν μια όμορφη και παλιομοδίτικη thrash πινελιά στο σύνολο. Χαρακτηριστικές στιγμές αυτού του old school thrash στοιχείου που ανέφερα θα συναντήσουμε στο "Rotten" αν και δε θα θεωρούσα ότι είναι ατού του δίσκου με τα υπερβολικά πολλά κενά για μπάσο, αλλά και στα εμφανώς καλύτερα "Tyrants Of The Netherworld" και "We Breed Evil".
Το "Fatal Flight 17" εν συνεχεία, μας δίνει πάλι μια heavy/thrash γεύση, αναφερόμενο στο αεροπορικό δυστύχημα που έγινε πριν μερικά χρόνια στην Μαλαισία, ενώ τέλος το "Ratcatcher" χωρίς να μας κρατάει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, μας αφήνει για την επόμενη, και ίσως καλύτερη δουλειά που θα έρθει.
Οφείλω να ομολογήσω πως όταν είχα ακούσει τα δύο πρώτα δείγματα του δίσκου είχα ενθουσιαστεί, περιμένοντας ένα ιστορικό comeback. Αντ'αυτού, έπεσα λίγο από τα σύννεφα, χωρίς όμως να απογοητευτώ πλήρως. Όπως έχω αναφέρει παραπάνω, ο δίσκος έχει ωραία σημεία και μερικές στιγμές ιδιαίτερα δυναμικές με πόνο και ενέργεια, αλλά δυστυχώς δε ξεφεύγει από τα στενά όρια των πιο πρόσφατων δίσκων. Σε γενικές γραμμές, εμ το πρώτο άκουσμα η δύναμη και οι ταχύτητες κερδίζουν τον ακροατή, αλλά η προσοχή μας δυστυχώς από ένα σημείο και μετά, αποσπάται εύκολα, δημιουργώντας μας ανάμικτα συναισθήματα με το τέλος της ημέρας.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου