Εδώ και μερικά χρόνια υπάρχει μια άτυπη κόντρα μεταξύ των δύο "στρατοπέδων" των Rhapsody. Χωρίς να χρειαστεί να περιαυτολογήσω πάνω σε αυτό το θέμα, μιας και πάνω-κάτω είναι γνωστό, θα πω ότι και οι δύο μπάντες αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν φέτος από ένα άλμπουμ. Με τους Rhapsody Of Fire αρχικά, και τώρα με το νέο σχήμα των Turilli και Lione, που αν μη τι άλλο, ονομάζεται και αυτό Rhapsody. Οι δεύτεροι, κυκλοφορώντας φέτος το πρώτο τους δημιούργημα, "Zero Gravity (Rebirth And Evlution)" έρχονται για να πουν πολλά.
Με το ενρακτήριο "Phoenix Rising", να συμβολίζει πως μια πλευρά των Rhapsody ξαναγεννιέται από τις στάχτες της, παρατηρούμε μια μοντέρνα εκδοχή του κλασικού τους στυλ, με πολλά progressive στοιχεία από τον Turilli, ενώ η φωνή του Lione πλάι σε κάποια ατμοσφαιρικά χορωδιακά δίνουν κάτι μυστηριακό. Συνεχίζοντας με το "D.N.A", συναντάμε πάλι πολλά σύγχρονα μοτίβα, με τη φουτουριστική αντίληψη στο symphonic/power metal προχωρώντας να γίνεται όλο και πιο έντονα, και τα φωνητικά για ακόμη μια φορά να είναι άξια αναφοράς καθώς στη συνεργασία με την Elize Ryd των Amaranthe, βλέπουμε ένα πάντρεμα φωτός και σκότους σε πολλές θεατρικές εναλλαγές δικαιολογώντας το λογοπαίγνιο του "Demon N Angel".
Στο ομώνυμο του δίσκου, επανερχόμαστε στις παλιές εποχές των Rhapsody, σε μια έκρηξη ποικίλων μελωδιών, ενώ με το πέρασμα των κομματιών, θα δούμε παρόμοια τακτική και στο "Decording The Multiverse", σε αντίθεση όμως με τα "Fast Radio Burst'' και "Multidimension" που αναλαμβάνουν ρόλο και μερικά ηλεκτρονικά στοιχεία.
Μια ακόμα πρωτοτυπία, έστω και λίγο ανούσια, και μόνο για το θεαθήναι θα συναντήσουμε στο "Origins" που μπλέκει ανατολίτικα όργανα με χορωδίες και συμφωνικές μουσικές, επανερχόμενοι εν συνεχεία στο στυλ που αναλύσαμε και παραπάνω.
Φυσικά η πιο ευχάριστη στιγμή για εμένα ήρθε μόλις άκουσα το "Amata Immortale", το οποίο είναι μια ιδέα γραμμένη όλη στα Ιταλικά, κάτι το οποίο τo είχα και παράπονο από τους Rhapsody Of Fire. Η απαλότητα εδώ μπλέκει με τη μεγαλοπρέπεια σαν μια μικρή οπερέτα ξεφεύγοντας λίγο από το ύφος του δίσκου, ενώ από την άλλη το "I Am" μας χαρίζει κι άλλες μοντέρνες power-ιλες, φλερτάροντας παράλληλα με τις τεχνικές των Dream Theater.
Tέλος, με απαλές, σχεδόν εκκλησιαστικές, χορωδίες έρχεται το "Arcanum (Da Vinci's Enigma)", που μας αφήνει εξίσου δυναμικά όσο και ο υπόλοιπος δίσκος, με τα riffs και τις μελωδίες να στριφογυρίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Το ντεμπούτο των δύο "αποστατών" από τους Rhapsody, είναι αναμφίβολα κάτι που πολλοί φίλοι του είδους περιμένουν να ακούσουν, να κρίνουν και να σχολιάσουν. Φυσικά τα στοιχεία της παλιάς μπάντας των Turilli και Lione δε μένουν αμέτοχα, αλλά οι μουσικές κατευθύνσεις μπερδεύτηκαν και με άλλα πράγματα που δεν είναι ευδιάκριτα απευθείας από το πρώτο άκουσμα. Φυσικά μερικά κομμάτια μπορούν να θεωρηθούν διαμάντια, ενώ κάποια άλλα απλώς υπάρχουν και δε μένουν ούτε στο ελάχιστο στο αυτί μας. Παρόλα αυτά ο πειραματισμός σε γενικές γραμμές είναι πετυχημένος, χωρίς να κερδίζει εξ ολοκλήρου μια θέση στην καρδιά του γράφοντα. Βέβαια όλοι οι φίλοι των power, progressive και symphonic ακουσμάτων, θα βρουν κάτι που τους ταιριάζει, ενώ και οι φιλοι των επιστημών αξίζει να δείξουν την αρμόζουσα προσοχή.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με το ενρακτήριο "Phoenix Rising", να συμβολίζει πως μια πλευρά των Rhapsody ξαναγεννιέται από τις στάχτες της, παρατηρούμε μια μοντέρνα εκδοχή του κλασικού τους στυλ, με πολλά progressive στοιχεία από τον Turilli, ενώ η φωνή του Lione πλάι σε κάποια ατμοσφαιρικά χορωδιακά δίνουν κάτι μυστηριακό. Συνεχίζοντας με το "D.N.A", συναντάμε πάλι πολλά σύγχρονα μοτίβα, με τη φουτουριστική αντίληψη στο symphonic/power metal προχωρώντας να γίνεται όλο και πιο έντονα, και τα φωνητικά για ακόμη μια φορά να είναι άξια αναφοράς καθώς στη συνεργασία με την Elize Ryd των Amaranthe, βλέπουμε ένα πάντρεμα φωτός και σκότους σε πολλές θεατρικές εναλλαγές δικαιολογώντας το λογοπαίγνιο του "Demon N Angel".
Στο ομώνυμο του δίσκου, επανερχόμαστε στις παλιές εποχές των Rhapsody, σε μια έκρηξη ποικίλων μελωδιών, ενώ με το πέρασμα των κομματιών, θα δούμε παρόμοια τακτική και στο "Decording The Multiverse", σε αντίθεση όμως με τα "Fast Radio Burst'' και "Multidimension" που αναλαμβάνουν ρόλο και μερικά ηλεκτρονικά στοιχεία.
Μια ακόμα πρωτοτυπία, έστω και λίγο ανούσια, και μόνο για το θεαθήναι θα συναντήσουμε στο "Origins" που μπλέκει ανατολίτικα όργανα με χορωδίες και συμφωνικές μουσικές, επανερχόμενοι εν συνεχεία στο στυλ που αναλύσαμε και παραπάνω.
Φυσικά η πιο ευχάριστη στιγμή για εμένα ήρθε μόλις άκουσα το "Amata Immortale", το οποίο είναι μια ιδέα γραμμένη όλη στα Ιταλικά, κάτι το οποίο τo είχα και παράπονο από τους Rhapsody Of Fire. Η απαλότητα εδώ μπλέκει με τη μεγαλοπρέπεια σαν μια μικρή οπερέτα ξεφεύγοντας λίγο από το ύφος του δίσκου, ενώ από την άλλη το "I Am" μας χαρίζει κι άλλες μοντέρνες power-ιλες, φλερτάροντας παράλληλα με τις τεχνικές των Dream Theater.
Tέλος, με απαλές, σχεδόν εκκλησιαστικές, χορωδίες έρχεται το "Arcanum (Da Vinci's Enigma)", που μας αφήνει εξίσου δυναμικά όσο και ο υπόλοιπος δίσκος, με τα riffs και τις μελωδίες να στριφογυρίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Το ντεμπούτο των δύο "αποστατών" από τους Rhapsody, είναι αναμφίβολα κάτι που πολλοί φίλοι του είδους περιμένουν να ακούσουν, να κρίνουν και να σχολιάσουν. Φυσικά τα στοιχεία της παλιάς μπάντας των Turilli και Lione δε μένουν αμέτοχα, αλλά οι μουσικές κατευθύνσεις μπερδεύτηκαν και με άλλα πράγματα που δεν είναι ευδιάκριτα απευθείας από το πρώτο άκουσμα. Φυσικά μερικά κομμάτια μπορούν να θεωρηθούν διαμάντια, ενώ κάποια άλλα απλώς υπάρχουν και δε μένουν ούτε στο ελάχιστο στο αυτί μας. Παρόλα αυτά ο πειραματισμός σε γενικές γραμμές είναι πετυχημένος, χωρίς να κερδίζει εξ ολοκλήρου μια θέση στην καρδιά του γράφοντα. Βέβαια όλοι οι φίλοι των power, progressive και symphonic ακουσμάτων, θα βρουν κάτι που τους ταιριάζει, ενώ και οι φιλοι των επιστημών αξίζει να δείξουν την αρμόζουσα προσοχή.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου