Ο Tommy Johansson στο ευρύ κοινό, εδώ και μερικά χρόνια έγινε γνωστός ως ο κιθαρίστας των Sabaton, οι οποίοι έχουν και πέραση στη χώρα μας. Εκτός αυτού όμως, ο Σουηδός, πολυπράγμων μουσικός εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια, είχε ένα power σχήμα που μας ταξίδευε στη φαντασία, τους ReinXeed, οι οποίοι ξαφνικά άλλαξαν. Πλέον η μπάντα φέρει το όνομα Majestica, το οποίο ίσως ταιριάζει καλύτερα, και μας καλεί να το γνωρίσουμε με το "Above The Sky".
Με ένα γρήγορο πέρασμα του μπάσου που δίνει θέση σε γρήγορες κιθάρες και μελωδικά φωνητικά έρχεται το ομώνυμο κομμάτι του ντεμπούτου των Σουηδών, ως Majestica πλέον. Η θετική και μαγευτική europower αύρα, προλογίζει καθαρά και τη συνέχεια του δίσκου, καθώς όπως φαίνεται και στο "Rising Tide", μέσα από τα τεχνικά σημεία πηγάζει ενέργεια, ενώ δε λείπουν και μερικές συμφωνικές πινελιές και Maiden-ικές δισολίες.
Από την άλλη το "The Rat Pack" θα έρθει με μια λαμπερή 90s ατμόσφαιρα ενώνοντας στοιχεία και μελωδίες των Gamma Ray, με πλήκτρα που στη χώρα μας, μας είχε συνηθίσει ο Μιχάλης Ρακιντζής, ενώ το "Motley True" μέσω του λογοπαιγνίου του, κάνει ένα αφιέρωμα στους θρυλικούς glam metallers, που πατάει μεταξύ επικού συμφωνικού power, βάζοντας και κάποια hard rock στοιχεία όσο πλησιάζει στο τέλος του.
Το "The Way To Redeption" έρχεται πιο σκληρό και τεχνικό με κάποιες όμορφες 80s στιγμές που γίνονται πιο έντονες όμως στο προσωπικό μου αγαπημένο, "Night Call Girl". Βέβαια, με τη μπάντα να επανέρχεται στο δικό της στυλ, το "Future Land", με μελωδίες που στο πίσω μέρος του κεφαλιού κάτι μπορεί να θυμίζουν, φέρνει πολλά leads, και ψιλές φωνές που θυμίζουν τον θρυλικό Mikael Kiske των Helloween.
Στο "The Legend" που ακολουθεί, βρίσκουμε μερικές "τυρένιες" μελωδικές στιγμές στην εισαγωγή, με τη συνέχεια όμως να μας κρατάει, σε ένα συνονθύλευμα πραγμάτων που ενώνει το Σουηδικό glam rock με το Τευτονικό power metal. Με μπόλικη αισιοδοξία, πάθος και χιουμοριστική neo-classical διάθεση θα έρθει λίγο πριν το τέλος το "Father Time", ενώ ο επίλογος με το "Alliance Forever" είναι αρκετά πιασάρικος φλερτάροντας ακόμη μια φορά με το cheesy.
Τα τελευταία χρόνια συνεχώς βγαίνουν κόπιες ρετρολάγνων με κλασικά ευρωπαϊκά heavy και power metal στοιχεία, ενώ δεν είναι λίγες οι μπάντες που έφτιαξαν όνομα χωρίς η μουσική τους να έχει ουσία ή πρωτοτυπία. Στην προκειμένη περίπτωση οι Majestica, μπορεί να μην ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά με χιούμορ, διάθεση και σίγουρα όρεξη για να δείξουν τις ικανότητες τους και live, κυκλοφορήσαν έναν δίσκο με έντονο το ταμπεραμέντο του παρελθόντος και κάποιες μοντέρνες προσθέσεις. Φυσικά οι μπάντες των 80s και των 90s θα φανούν πως είναι αγαπημένες για τα μέλη, αλλά δε λείπουν και στοιχεία που ειδικά στην Ελλάδα θα λατρέψουν οι φίλοι των Freedom Call και των Outloud. Τέλος θεωρώ σημαντικό πως ο ιθύνων νους της μπάντας δεν έβαλε στοιχεία από τους Sabaton, όπου ενδεχομένως να αποτελούσε τον ασφαλή δρόμο.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με ένα γρήγορο πέρασμα του μπάσου που δίνει θέση σε γρήγορες κιθάρες και μελωδικά φωνητικά έρχεται το ομώνυμο κομμάτι του ντεμπούτου των Σουηδών, ως Majestica πλέον. Η θετική και μαγευτική europower αύρα, προλογίζει καθαρά και τη συνέχεια του δίσκου, καθώς όπως φαίνεται και στο "Rising Tide", μέσα από τα τεχνικά σημεία πηγάζει ενέργεια, ενώ δε λείπουν και μερικές συμφωνικές πινελιές και Maiden-ικές δισολίες.
Από την άλλη το "The Rat Pack" θα έρθει με μια λαμπερή 90s ατμόσφαιρα ενώνοντας στοιχεία και μελωδίες των Gamma Ray, με πλήκτρα που στη χώρα μας, μας είχε συνηθίσει ο Μιχάλης Ρακιντζής, ενώ το "Motley True" μέσω του λογοπαιγνίου του, κάνει ένα αφιέρωμα στους θρυλικούς glam metallers, που πατάει μεταξύ επικού συμφωνικού power, βάζοντας και κάποια hard rock στοιχεία όσο πλησιάζει στο τέλος του.
Το "The Way To Redeption" έρχεται πιο σκληρό και τεχνικό με κάποιες όμορφες 80s στιγμές που γίνονται πιο έντονες όμως στο προσωπικό μου αγαπημένο, "Night Call Girl". Βέβαια, με τη μπάντα να επανέρχεται στο δικό της στυλ, το "Future Land", με μελωδίες που στο πίσω μέρος του κεφαλιού κάτι μπορεί να θυμίζουν, φέρνει πολλά leads, και ψιλές φωνές που θυμίζουν τον θρυλικό Mikael Kiske των Helloween.
Στο "The Legend" που ακολουθεί, βρίσκουμε μερικές "τυρένιες" μελωδικές στιγμές στην εισαγωγή, με τη συνέχεια όμως να μας κρατάει, σε ένα συνονθύλευμα πραγμάτων που ενώνει το Σουηδικό glam rock με το Τευτονικό power metal. Με μπόλικη αισιοδοξία, πάθος και χιουμοριστική neo-classical διάθεση θα έρθει λίγο πριν το τέλος το "Father Time", ενώ ο επίλογος με το "Alliance Forever" είναι αρκετά πιασάρικος φλερτάροντας ακόμη μια φορά με το cheesy.
Τα τελευταία χρόνια συνεχώς βγαίνουν κόπιες ρετρολάγνων με κλασικά ευρωπαϊκά heavy και power metal στοιχεία, ενώ δεν είναι λίγες οι μπάντες που έφτιαξαν όνομα χωρίς η μουσική τους να έχει ουσία ή πρωτοτυπία. Στην προκειμένη περίπτωση οι Majestica, μπορεί να μην ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά με χιούμορ, διάθεση και σίγουρα όρεξη για να δείξουν τις ικανότητες τους και live, κυκλοφορήσαν έναν δίσκο με έντονο το ταμπεραμέντο του παρελθόντος και κάποιες μοντέρνες προσθέσεις. Φυσικά οι μπάντες των 80s και των 90s θα φανούν πως είναι αγαπημένες για τα μέλη, αλλά δε λείπουν και στοιχεία που ειδικά στην Ελλάδα θα λατρέψουν οι φίλοι των Freedom Call και των Outloud. Τέλος θεωρώ σημαντικό πως ο ιθύνων νους της μπάντας δεν έβαλε στοιχεία από τους Sabaton, όπου ενδεχομένως να αποτελούσε τον ασφαλή δρόμο.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου