Τέσσερα χρόνια χρειάστηκαν, μέχρι οι Σουηδοί Enforcer, να επιστρέψουν μετά τη σκοτεινή κυκλοφορία του "From Beyond". Πλέον το heavy metal συγκρότημα που έχει αναστήσει με τον ήχο του τη δεκαετία του 80, επιστρέφει με το πέμπτο του έργο, "Zenith".
Με το ήδη γνωστό "Die For The Devil", οι Σουηδοί εξωτερικεύουν μια πιο φρέσκια και άκρως πιασάρικη διάθεση, ενώ η συνέχεια μας φέρνει κοντά στη δεκαετία που οι ίδιοι αγαπούν με έναν Scorpion-ίστικο αέρα, τύπου "Blackout" στις κιθάρες, και "Virgin Killer" στη φωνή. Η συνέχεια με το σχεδόν ομώνυμο του δίσκου, "Zenith Of The Black Sun", έχει κρυφές πινελιές από NWOBHM, τις οποίες όμως καλύπτει το πιο αργό και obscure ρυθμικό μέρος, που θυμίζει Sabbath με Dio.
Το "Searching For You" βέβαια που ακολουθεί, μας φέρνει ξανά στις κλασικές φόρμες των Enforcer, με γρήγορα και δυνατά ξεσπάσματα, αλλά και μελωδικές στιγμές που κάνουν πιο catchy, ένα κομμάτι βγαλμένο από τις Αγγλικές γειτονιές των αρχών των 80s, ή ενδεχομένως και από προβάδικο των θρυλικών Riot στις εποχές του "Thundersteel".
Προχωρώντας, το "Regrets" αποκτά έναν ελαφρύ και σχετικά AOR χαρακτήρα, με απαλές, μελωδικές κιθάρες και πρωταγωνιστικά πλήκτρα, τα οποία δεν έχουμε πολυσυνηθίσει από τους εν λόγω κυρίους, χωρίς η μπαλαντοειδής προσέγγιση τους βέβαια να είναι και άσχημη. Παρόλα αυτά, με την ώρα να περνάει, τα "End Of The Universe" και "One Thousand Years Of Darkness", είναι κιθαριστικά μέχρι "αηδίας", με εφέ και μικρές νεοκλασικές φόρμες, κάνοντας τα πραγματικά διαμάντια του δίσκου, ενώ βέβαια δε λείπει και η ατμόσφαιρα από μερικά synths (σε κλασικό metal εν έτει 2019 ρε Σατανάδες!).
Με το ''Sail On" ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι πιο ροκάδικο, ενώ το "Thunder And Hell" είναι πιο γρήγορο και ρυθμικό, που θυμίζει λίγο τις προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας.
Λίγο πριν το τέλος, το ερεβώδες ύφος του "Forever We Worship The Dark", φέρνει στο μυαλό μου κάτι από ντίσκο της χώρας τους, μιξαρισμένο με την ατμόσφαιρα και τη riffολογία του "From Beyond". Μπορεί παραπάνω να υπάρχει ένα κομμάτι που μέσω του τίτλου θυμίζει Manowar, αλλά μουσικά, ο επίλογος με το "Ode To Death", την ατμόσφαιρα, τα μπάσα και τη χροιά του Olof, φέρνουν πραγματικά έντονα στη σκέψη μας τους θρύλους του επικού metal, με ένα πραγματικά κομμάτι ΕΠΟΣ, όπως δηλαδή είναι και σχεδόν όλο το παρόν άλμπουμ.
Το "Zenith" δε ξέρω αν είναι πραγματικά το απόγειο της καριέρας των Enforcer, αλλά σίγουρα είναι από τις καλύτερες στιγμές. Μπορεί για ακόμη μια φορά η μουσική τους να έχει μια ρετρολαγνεία, αλλά αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο να υπάρχει φρεσκάδα, και αέρας της σημερινής εποχής. Για ακόμα μια φορά η μουσική είναι ωραία γυαλισμένη και παιγμένη, ενώ τα νέα στοιχεία που υπάρχουν, δίνουν μεγαλύτερη ποικιλία στο εν λόγω άλμπουμ. Τέλος, νομίζω πως όποιος ακούσει το "Zenith" θα ψηθεί να πάει για φλιπεράκι, και μετά για μπύρα σε μαγαζί με νέον φώτα που θα τρεμοπαίζουν.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιωτης
Με το ήδη γνωστό "Die For The Devil", οι Σουηδοί εξωτερικεύουν μια πιο φρέσκια και άκρως πιασάρικη διάθεση, ενώ η συνέχεια μας φέρνει κοντά στη δεκαετία που οι ίδιοι αγαπούν με έναν Scorpion-ίστικο αέρα, τύπου "Blackout" στις κιθάρες, και "Virgin Killer" στη φωνή. Η συνέχεια με το σχεδόν ομώνυμο του δίσκου, "Zenith Of The Black Sun", έχει κρυφές πινελιές από NWOBHM, τις οποίες όμως καλύπτει το πιο αργό και obscure ρυθμικό μέρος, που θυμίζει Sabbath με Dio.
Το "Searching For You" βέβαια που ακολουθεί, μας φέρνει ξανά στις κλασικές φόρμες των Enforcer, με γρήγορα και δυνατά ξεσπάσματα, αλλά και μελωδικές στιγμές που κάνουν πιο catchy, ένα κομμάτι βγαλμένο από τις Αγγλικές γειτονιές των αρχών των 80s, ή ενδεχομένως και από προβάδικο των θρυλικών Riot στις εποχές του "Thundersteel".
Προχωρώντας, το "Regrets" αποκτά έναν ελαφρύ και σχετικά AOR χαρακτήρα, με απαλές, μελωδικές κιθάρες και πρωταγωνιστικά πλήκτρα, τα οποία δεν έχουμε πολυσυνηθίσει από τους εν λόγω κυρίους, χωρίς η μπαλαντοειδής προσέγγιση τους βέβαια να είναι και άσχημη. Παρόλα αυτά, με την ώρα να περνάει, τα "End Of The Universe" και "One Thousand Years Of Darkness", είναι κιθαριστικά μέχρι "αηδίας", με εφέ και μικρές νεοκλασικές φόρμες, κάνοντας τα πραγματικά διαμάντια του δίσκου, ενώ βέβαια δε λείπει και η ατμόσφαιρα από μερικά synths (σε κλασικό metal εν έτει 2019 ρε Σατανάδες!).
Με το ''Sail On" ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι πιο ροκάδικο, ενώ το "Thunder And Hell" είναι πιο γρήγορο και ρυθμικό, που θυμίζει λίγο τις προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας.
Λίγο πριν το τέλος, το ερεβώδες ύφος του "Forever We Worship The Dark", φέρνει στο μυαλό μου κάτι από ντίσκο της χώρας τους, μιξαρισμένο με την ατμόσφαιρα και τη riffολογία του "From Beyond". Μπορεί παραπάνω να υπάρχει ένα κομμάτι που μέσω του τίτλου θυμίζει Manowar, αλλά μουσικά, ο επίλογος με το "Ode To Death", την ατμόσφαιρα, τα μπάσα και τη χροιά του Olof, φέρνουν πραγματικά έντονα στη σκέψη μας τους θρύλους του επικού metal, με ένα πραγματικά κομμάτι ΕΠΟΣ, όπως δηλαδή είναι και σχεδόν όλο το παρόν άλμπουμ.
Το "Zenith" δε ξέρω αν είναι πραγματικά το απόγειο της καριέρας των Enforcer, αλλά σίγουρα είναι από τις καλύτερες στιγμές. Μπορεί για ακόμη μια φορά η μουσική τους να έχει μια ρετρολαγνεία, αλλά αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο να υπάρχει φρεσκάδα, και αέρας της σημερινής εποχής. Για ακόμα μια φορά η μουσική είναι ωραία γυαλισμένη και παιγμένη, ενώ τα νέα στοιχεία που υπάρχουν, δίνουν μεγαλύτερη ποικιλία στο εν λόγω άλμπουμ. Τέλος, νομίζω πως όποιος ακούσει το "Zenith" θα ψηθεί να πάει για φλιπεράκι, και μετά για μπύρα σε μαγαζί με νέον φώτα που θα τρεμοπαίζουν.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιωτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου