Μια πενταήμερη περιπλάνηση στα μαγευτικά Highlands της Σκωτίας έναν βροχερό Αύγουστο πριν από δύο χρόνια, με μοναδική υπόκρουση τις τρείς πρώτες κυκλοφορίες Saor στην επανάληψη - ή αλλιώς "Σούρ" για όποιονδήποτε αναρωτιέται για την προφορά της λέξης - κατέληξε να αποτελεί πλέον μια από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες μουσικές εμπειρίες της ζωής μου. Υπάρχει κάτι πολύ μαγευτικό στο να ατενίζει κανείς τα έρημα βουνά και τα σύννεφα που τα σκεπάζουν απαλά όπως οι μήτερες τα παιδιά τους ,τις απέραντες μωβ "θάλασσες" ερείκης, να μυρίζει τη βροχή στο χώμα και ταυτόχρονα να ακούει τις μελωδίες που γεννήθηκαν από αυτά τα επιβλητικά τοπία. Μετά από δύο πολύ καλές κυκλοφορίες - "Roots" του 2013 και "Aura" 2014 - και το σχεδόν άριστο "Guardians" του 2016, το Παιδί της Ομίχλης ξαναχτυπά με το "Forgotten Paths" που αναμένεται να κυκλοφορήσει από την Avantgarde Music στις 15 Φεβρουαρίου.
Ο δίσκος ξεκινά δυναμικά με το ομότιτλο κομμάτι και ένα καταιγισμό ατμοσφαιρικής black metal μελωδίας. Γρηγορότερο σε ρυθμούς σε σχέση με τα υπόλοιπα, ο Andy Marshall αποδυκνύει για ακόμη μια φορά τις ικανότητες του ως ο μοναδικός συνθέτης αυτού του project. Δεν υπάρχει ίχνος μονοτονίας με τις εναλλαγές, το βιολί, το πιάνο και τα ακουστικά σημεία να εμπλουτίζουν το 11λεπτο έπος. Αποκορύφωμα δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από την ευχάριστη συμμετοχή του Neige (Alcest) να δημιουργεί μια μικρή αντίθεση σε σχέση με τα πιο βραχνά φωνητικά του Andy. Επίσης, δεν λείπουν οι μελωδίες του φλάουτου που είναι σήμα κατατεθέν των Saor. Αμέσως μετά, καταφθάνει ίσως το highlight του δίσκου ,το"Μonadh", που αποτελεί ένα απο τα πιο μεγαλειώδη και επικά κομμάτια του, το οποίο κατάφερε να εντυπωσιάσει μετα την ήρεμη εισαγωγή του. Για κάποιο λόγο, φαίνεται επισης να ακούγεται ηχητικά καθαρότερο σε σχέση με τα υπόλοιπα σε θέμα παραγωγής.
Στη συνέχεια, το "Brón" - για το οποίο γυρίστηκε και video clip - κινείται στο ίδιο ύφος με το ομότιτλο κομμάτι , αλλά παραπέμπει σε εποχές "Roots". Επίσης , η επιλογή να συμπεριληφθούν γυναικεία φωνητικά -τα οποία θυμίζουν λιγάκι Liv Kristine - φάνηκε να είναι η καλύτερη απόφαση γιατί ταιριάζουν απόλυτα με το συναίσθημα και την θλίψη που θέλει να βγάλει το κομμάτι. O δίσκος κλείνει με το "Exile" που είναι μια λυπητερή, παραδοσιακή κέλτικη Instrumental μπαλάντα που κατα πάσα πιθανότητα τραβάει έμπνευση από τον σταδιακό ξεριζωμό των Highlanders απο τον ίδιο τους τον τόπο από τους Άγγλους μετά την αποτυχημένη Εξέγερση των Ιακωβιτών του 1745. Ούτως ή άλλως, η κουλτούρα όπως και η φύση αποτελεί αναπόσταστο θεματικό κομμάτι της μουσικής οντότητας Saor , με πιο έντονη παρουσία στον προηγούμενο δίσκο.
Το πολυαναμενόμενο "Forgotten Paths" δεν αποτυγχάνει στο να "ταξιδέψει" τον ακροατή και κάθε μουσικόφιλο ανεξαρτήτως αγαπημένου είδους. Ο δίσκος μπορει σε διάρκεια να ήταν ο συντομότερος (4 κομμάτια και 38 λεπτά σύνολο) , αλλά ο Andy Marshall είναι εξαιρετικός σε αυτό που κάνει με τις συνθέσεις τους και καταφέρνει να το μετατρέψει σε κάτι μεγαλύτερο και ουσιώδες από κάθε άποψη. Συνοψίζοντας, αντλεί στοιχεία από πολλά είδη, δανείζεται τα πιο σημαντικά συστατικά του atmospheric black metal στερεώματος , αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει πάλι να ξεχωρίσει με το χαρακτηριστικό celtic folk στοιχείο από τις στρατιές σχεδόν πανομοιοτυπων συγκροτημάτων με τα συνηθή εξώφυλλα βουνών και δασών που γεμίζουν το Bandcamp. Δεν είναι "Guardians", αλλά σίγουρα υπόσχεται πολλά και μας κάνει να ανυπομονούμε για την επόμενη κυκλοφορία.
(8/10)
Δάφνη Φακιολά
Ο δίσκος ξεκινά δυναμικά με το ομότιτλο κομμάτι και ένα καταιγισμό ατμοσφαιρικής black metal μελωδίας. Γρηγορότερο σε ρυθμούς σε σχέση με τα υπόλοιπα, ο Andy Marshall αποδυκνύει για ακόμη μια φορά τις ικανότητες του ως ο μοναδικός συνθέτης αυτού του project. Δεν υπάρχει ίχνος μονοτονίας με τις εναλλαγές, το βιολί, το πιάνο και τα ακουστικά σημεία να εμπλουτίζουν το 11λεπτο έπος. Αποκορύφωμα δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από την ευχάριστη συμμετοχή του Neige (Alcest) να δημιουργεί μια μικρή αντίθεση σε σχέση με τα πιο βραχνά φωνητικά του Andy. Επίσης, δεν λείπουν οι μελωδίες του φλάουτου που είναι σήμα κατατεθέν των Saor. Αμέσως μετά, καταφθάνει ίσως το highlight του δίσκου ,το"Μonadh", που αποτελεί ένα απο τα πιο μεγαλειώδη και επικά κομμάτια του, το οποίο κατάφερε να εντυπωσιάσει μετα την ήρεμη εισαγωγή του. Για κάποιο λόγο, φαίνεται επισης να ακούγεται ηχητικά καθαρότερο σε σχέση με τα υπόλοιπα σε θέμα παραγωγής.
Στη συνέχεια, το "Brón" - για το οποίο γυρίστηκε και video clip - κινείται στο ίδιο ύφος με το ομότιτλο κομμάτι , αλλά παραπέμπει σε εποχές "Roots". Επίσης , η επιλογή να συμπεριληφθούν γυναικεία φωνητικά -τα οποία θυμίζουν λιγάκι Liv Kristine - φάνηκε να είναι η καλύτερη απόφαση γιατί ταιριάζουν απόλυτα με το συναίσθημα και την θλίψη που θέλει να βγάλει το κομμάτι. O δίσκος κλείνει με το "Exile" που είναι μια λυπητερή, παραδοσιακή κέλτικη Instrumental μπαλάντα που κατα πάσα πιθανότητα τραβάει έμπνευση από τον σταδιακό ξεριζωμό των Highlanders απο τον ίδιο τους τον τόπο από τους Άγγλους μετά την αποτυχημένη Εξέγερση των Ιακωβιτών του 1745. Ούτως ή άλλως, η κουλτούρα όπως και η φύση αποτελεί αναπόσταστο θεματικό κομμάτι της μουσικής οντότητας Saor , με πιο έντονη παρουσία στον προηγούμενο δίσκο.
Το πολυαναμενόμενο "Forgotten Paths" δεν αποτυγχάνει στο να "ταξιδέψει" τον ακροατή και κάθε μουσικόφιλο ανεξαρτήτως αγαπημένου είδους. Ο δίσκος μπορει σε διάρκεια να ήταν ο συντομότερος (4 κομμάτια και 38 λεπτά σύνολο) , αλλά ο Andy Marshall είναι εξαιρετικός σε αυτό που κάνει με τις συνθέσεις τους και καταφέρνει να το μετατρέψει σε κάτι μεγαλύτερο και ουσιώδες από κάθε άποψη. Συνοψίζοντας, αντλεί στοιχεία από πολλά είδη, δανείζεται τα πιο σημαντικά συστατικά του atmospheric black metal στερεώματος , αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει πάλι να ξεχωρίσει με το χαρακτηριστικό celtic folk στοιχείο από τις στρατιές σχεδόν πανομοιοτυπων συγκροτημάτων με τα συνηθή εξώφυλλα βουνών και δασών που γεμίζουν το Bandcamp. Δεν είναι "Guardians", αλλά σίγουρα υπόσχεται πολλά και μας κάνει να ανυπομονούμε για την επόμενη κυκλοφορία.
(8/10)
Δάφνη Φακιολά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου