Με τον Harold Gielen από τους Legion of The Damned, να αποτελεί τον βασικό τροχό των Defy The Curse, μαζί με τους Wouter Wagemans, Boris Janssen και Bjorn Suminski, έπειτα από δύο χρόνια ύπαρξης, αμς παρουσιάζουν το ντεμπούτο ΕΡ τους, με τίτλο, το ίδιο το όνομα της μπάντας!
Με απόκοσμους death/doom ήχους που θυμίζουν τις πρώτες στιγμές από τα demo των Νihilist και των Unleashed, γίνεται η γνωριμία μας με τους Defy The Curse. Η συνέχεια εξαπολύει κιθαριστικά leads που στολίζουν την επιθετικότητα των riffs, καθώς και πιο μεγάλες ταχύτητες με πολλά crust punk στοιχεία.
Το "The Messiah Complex' γίνεται πιο τραχύ, έχοντας ακόμα τη Σουηδική σφραγίδα πάνω του, ενώ τα πιο αργά σημεία μου θυμίζουν τους συμπατριώτες τους, Asphyx. To "Οblivion" από την άλλη μας αποσυντονίζει με τους γρήγορους grind ρυθμούς του, μέχρι να έρθει το "Progress To Nonetheless", και να επαναφέρει τα πράγματα σε τάξη, με τα κλασικά death metal περάσματα του, που αναβιώνουν τα σκοτεινά 90s, ενώ τέλος τα δυνατά μπάσα του "Obsolete" γράφουν τον επίλογο σε έναν ελαφρύ groovy συνδυασμό.
Oι Ολλανδοί extreme metallers, εισάγουν τον εαυτό τους με κάτι που δεν παίρνει Νόμπελ πρωτοτυπίας, αλλά παρόλα αυτά το σκληρτράχηλο στυλ τους και το πάντρεμα μεταξύ Ευρωπαϊκού death metal με το punk τους πέτυχε. Όντας όπως φαίνεται οπαδοί του κλασικού, το ομώνυμο ΕΡ τους, μας βάζει για καλά στο ύφος που θέλουν να προβάλλουν, ενώ θυμίζουν έντονα τους πρόσφατα διαλυμένους, Vallenfyre, του Greg Mackintosh. Σίγουρα το συγκεκριμένο ΕΡ είναι καλοδουλεμένο αλλά ελπίζω στο μέλλλον να αναδείξουν τηντ αυτότητα του και αν κασταλλάξουν στο μουσικό στυλ που πραγματικά θέλουν.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με απόκοσμους death/doom ήχους που θυμίζουν τις πρώτες στιγμές από τα demo των Νihilist και των Unleashed, γίνεται η γνωριμία μας με τους Defy The Curse. Η συνέχεια εξαπολύει κιθαριστικά leads που στολίζουν την επιθετικότητα των riffs, καθώς και πιο μεγάλες ταχύτητες με πολλά crust punk στοιχεία.
Το "The Messiah Complex' γίνεται πιο τραχύ, έχοντας ακόμα τη Σουηδική σφραγίδα πάνω του, ενώ τα πιο αργά σημεία μου θυμίζουν τους συμπατριώτες τους, Asphyx. To "Οblivion" από την άλλη μας αποσυντονίζει με τους γρήγορους grind ρυθμούς του, μέχρι να έρθει το "Progress To Nonetheless", και να επαναφέρει τα πράγματα σε τάξη, με τα κλασικά death metal περάσματα του, που αναβιώνουν τα σκοτεινά 90s, ενώ τέλος τα δυνατά μπάσα του "Obsolete" γράφουν τον επίλογο σε έναν ελαφρύ groovy συνδυασμό.
Oι Ολλανδοί extreme metallers, εισάγουν τον εαυτό τους με κάτι που δεν παίρνει Νόμπελ πρωτοτυπίας, αλλά παρόλα αυτά το σκληρτράχηλο στυλ τους και το πάντρεμα μεταξύ Ευρωπαϊκού death metal με το punk τους πέτυχε. Όντας όπως φαίνεται οπαδοί του κλασικού, το ομώνυμο ΕΡ τους, μας βάζει για καλά στο ύφος που θέλουν να προβάλλουν, ενώ θυμίζουν έντονα τους πρόσφατα διαλυμένους, Vallenfyre, του Greg Mackintosh. Σίγουρα το συγκεκριμένο ΕΡ είναι καλοδουλεμένο αλλά ελπίζω στο μέλλλον να αναδείξουν τηντ αυτότητα του και αν κασταλλάξουν στο μουσικό στυλ που πραγματικά θέλουν.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου