Krakow-minus (Album Review)

 Τρία χρόνια μετά το "Amaran" οι Krakow επέστρεψαν με νέο άλμπουμ. Οι Νορβηγοί πυο μας μπερδεύουν με την καταγωγή τους, αποφάσισαν να ακολυθήσουν τεχνικούς και πολυδιάστατους δρόμους, καθώς και να συνεργαστούν με ένα ιστορικό μέλος του σκληρού ήχου. Όλα αυτά βρίσκονται μαζεμένα στον τέταρτο τους δίσκο, που φέρει το όνομα "Minus".

Το εναρκτήριο "black wandering sun", ξεφεύγει από το καθαρά progressive ύφος που μας έχουν συνηθίσει οι Νορβηγοί, καθώς τα τρβηγμένα, σχετικά αργά riffs, οι μελωδίες και τα spacey  φωνητικά δημιουργούν μια avant garde ατμόσφαιρα που προσωπικά μου θύμισαν τους συμπατριώτες τους Arcturus, ενώ ένα ταιριαστό, αλλά πιο rock, σόλο, έρχεται από τον θρυλικό Phil Campbell των Motorhead, προς το τέλος.

 Το πιο σκοτεινό "sirens" κλίνει στην τεχνική, progressive πλευρά που ξέρουμε, ενώ παντρεύει περίτεχνα και διάφορα ψυχεδελικά στοιχεία, κάτι που θα υπάρχει και στη συνέχεια, στο "the stanger". Εδώ η μουσική είναι πιο απαλή, με τα grooves και τα ελαφριά ξεσπάσματα να κάνουν το κομμάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, θυμίζοντας μια πιο αγριεμένη εκδοχή των Pink Floyd.

Ο αργός και σινάμα πολυμορφικός ήχος του "from fire, from stone", πατάει σε πιο σταθερά metal μονοπάτια, θυμίζοντας έντονα Neurosis, ενώ οι avant garde επιρροές της αρχής ξαναγίνονται εμφανείς στη μέση του κομματιού. Πιο μετά, το δεκάλεπτο ομότιτλο, Instrumental "minus" συννεφιάζει την ατμόσφαιρα με το δυναμικό, αλλά μελαγχολικό του ύφος, ενώ τα μπάσα με την ένταση τους, ακούγονται σαν βροντή μέσα στην όλη, μονότονη γκριζίλα.

Τέλος, το "tidlaus" πειραματίζεται με την τεχνική και το heavy rock των Mastodon, σε πιο ήρεμες κυμάνσεις, στο ίδιο περίπου ύφος με το προηγούμενο.

Το νέο πόνημα των metallers από το Bergen, σίγουρα έχει στιγμές με δύναμη, και κορυφώσεις, όπως επίσης και στιγμές πιο χαλαρές, ήρεμες και καταθλιπτικές. Η μουσική επένδυση των κομματιών είναι  γεμάτη συναισθήματα, αλλά μέσα σε όλη αυτή την τρικυμία νοτών και εφέ, όλα θυμίζουν κάτι. Οι Krakow το έχουν με τα skills, αλλά κάτι πιο ταυτοποιημένο σίγουρα θα με κέριζε περισσότερο.

(8/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης