Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά το "Believe In Nothing", οι Paradise Lost επιστρέφουν στον τόπο του φρικιαστικού αυτού εγκλήματος, προσπαθώντας να το εξιχνιάσουν. Πλέον με πιο σοβαρό και φτασμένο αέρα, οι κύριοι από το Halifax, πειράζουν τη μίξη και του mastering, προσπαθώντας να διορθώσουν τα σφάλματα του παρελθόντος, έχοντας ήδη ξεκινήσει από το "Host", λίγους μήνες πριν.
Ήδη με το "Mouth" που κυκλοφόρησαν, οι Άγγλοι λόρδοι του σκότους, φαίνεται ότι θέλουν να φέρουν στα τωρινά τους μέτρα, τα πιο πειραματικά άλμπουμ, που έσπειραν τη διχόνοια στους οπαδούς τους.
Καλό θα ήταν όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, καθώς το "Believe In Nothing" έδειξε ότι οι Paradise Lost, με τον ερχομό του μιλένιουμ αμφιταλαντεύονταν μεταξύ της μαυρίλας και της μόδας, σε μια εποχή αρκετά ανέμπνευστη και δύσκολη για τους ίδιους. Το εναρκτήριο "I Am Nothing", χαμηλωνει πλέον τα πολλά εφέ, δίνοντας βάρος στα φωνητικά του ρεφρέν, ακολουθώντας πιο ερεβώδεις μελωδίες, ενώ οι κιθάρες παίρνουν τη θέση που τους αξίζει. To "Fader", αν και είναι ίσως το πιο απαλό κομμάτι του δίσκου, καταφέρνει επιτέλους να βγάλει λίγη σπιρτάδα και δύναμη από την ελαφρία παραμόρφωση της κιθάρας, ενώ και τα ίδια τα τύμπανα μπορούν να ακουστούν πιο καθαρά και χωρίς πολλές φιοριτούρες τριγύρω, αυτό βέβαια θα συμβεί και στο "Divided", χωρις όμως να χάνονται οι εξωπραγματικοί ήχοι της εισαγωγής, που φλερτάρουν λίγο με τους Depeche Mode, και τις gothic επιρροές.
Αν και το ηλεκτρονικό στοιχείο, χάραξε καλώς ή κακώς εκείνη την εποχή των Lost, εδώ μειώνεται αισθητά με εξαίρεση το προαναφερθέν, και δυστυχώς και το "Something Real"ενώ όπως φαίνεται, η παρούσα έκδοση, δίνει ανάλογο βάρος στη ρομαντική και γκρίζα πλευρά τους, με κομμάτια όπως το "Illumination" και το "Sell It To The World".
Το "Never Again" από την άλλη, ίσως αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα στην αλλαγή του ήχου τους αφού τα περισσότερα electro-gothic εφέ χάθηκα ως δια μαγείας, σοβαρεύοντας το κομμάτι, ενώ τα πλήκτρα σε συνδυασμό με τα leads του Greg και τα riffs του Aaron, το κάνουν αρκετά στοιχειωμένο και μεγαλοπρεπές, βοηθώντας σε αυτό και η φωνή του Nick Holmes. Tέλος, με το "World Pretending", το έβδομο άλμπουμ των Paradise Lost, μας αφήνει με μια πραγματικά απροσδόκητη χαρά για την μετάλλαξη του, ενώ το εν λόγω κομμάτι είναι αρκετά βαρύ με εμφατικό μπάσο, απαλό πιάνο και σκληρές σκληρές κιθάρες.
Προσωπικά δε θεωρώ πως το "Believe In Nothing" είναι το μεγαλύτερο σφάλμα στο metal στερέωμα, αλλά σίγουρα ένα από τα πιο χαραγμένα στη μνήμη πολλών. Πλέον, αφού έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών με το κατραμιασμένο "Medusa", βάζουν όλα τα πράγματα σε μια σειρά, ενώ το νέο εξώφυλλο για τον δίσκο τους, δηλώνει εξ αρχής την σκοτεινή και μίνιμαλ διάθεση του. Ο νέος ήχος που έχει μπει στο "Believe In Nothing" δύσκολα θα κάνει τους fans να ξεπεράσουν το σοκ όταν το πρωτοάκουσαν, αλλά νομίζω πως ακόμα και οι πιο φανατικοί πολέμιοι του, πλέον θα το συμπαθήσουν, έστω και λίγο με τη δύναμη και τη μαυρίλα που πλέον εκδηλώνει.
Δίσκος: 7/10
Remix/Remastering: 9/10
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ήδη με το "Mouth" που κυκλοφόρησαν, οι Άγγλοι λόρδοι του σκότους, φαίνεται ότι θέλουν να φέρουν στα τωρινά τους μέτρα, τα πιο πειραματικά άλμπουμ, που έσπειραν τη διχόνοια στους οπαδούς τους.
Καλό θα ήταν όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, καθώς το "Believe In Nothing" έδειξε ότι οι Paradise Lost, με τον ερχομό του μιλένιουμ αμφιταλαντεύονταν μεταξύ της μαυρίλας και της μόδας, σε μια εποχή αρκετά ανέμπνευστη και δύσκολη για τους ίδιους. Το εναρκτήριο "I Am Nothing", χαμηλωνει πλέον τα πολλά εφέ, δίνοντας βάρος στα φωνητικά του ρεφρέν, ακολουθώντας πιο ερεβώδεις μελωδίες, ενώ οι κιθάρες παίρνουν τη θέση που τους αξίζει. To "Fader", αν και είναι ίσως το πιο απαλό κομμάτι του δίσκου, καταφέρνει επιτέλους να βγάλει λίγη σπιρτάδα και δύναμη από την ελαφρία παραμόρφωση της κιθάρας, ενώ και τα ίδια τα τύμπανα μπορούν να ακουστούν πιο καθαρά και χωρίς πολλές φιοριτούρες τριγύρω, αυτό βέβαια θα συμβεί και στο "Divided", χωρις όμως να χάνονται οι εξωπραγματικοί ήχοι της εισαγωγής, που φλερτάρουν λίγο με τους Depeche Mode, και τις gothic επιρροές.
Αν και το ηλεκτρονικό στοιχείο, χάραξε καλώς ή κακώς εκείνη την εποχή των Lost, εδώ μειώνεται αισθητά με εξαίρεση το προαναφερθέν, και δυστυχώς και το "Something Real"ενώ όπως φαίνεται, η παρούσα έκδοση, δίνει ανάλογο βάρος στη ρομαντική και γκρίζα πλευρά τους, με κομμάτια όπως το "Illumination" και το "Sell It To The World".
Το "Never Again" από την άλλη, ίσως αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα στην αλλαγή του ήχου τους αφού τα περισσότερα electro-gothic εφέ χάθηκα ως δια μαγείας, σοβαρεύοντας το κομμάτι, ενώ τα πλήκτρα σε συνδυασμό με τα leads του Greg και τα riffs του Aaron, το κάνουν αρκετά στοιχειωμένο και μεγαλοπρεπές, βοηθώντας σε αυτό και η φωνή του Nick Holmes. Tέλος, με το "World Pretending", το έβδομο άλμπουμ των Paradise Lost, μας αφήνει με μια πραγματικά απροσδόκητη χαρά για την μετάλλαξη του, ενώ το εν λόγω κομμάτι είναι αρκετά βαρύ με εμφατικό μπάσο, απαλό πιάνο και σκληρές σκληρές κιθάρες.
Προσωπικά δε θεωρώ πως το "Believe In Nothing" είναι το μεγαλύτερο σφάλμα στο metal στερέωμα, αλλά σίγουρα ένα από τα πιο χαραγμένα στη μνήμη πολλών. Πλέον, αφού έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών με το κατραμιασμένο "Medusa", βάζουν όλα τα πράγματα σε μια σειρά, ενώ το νέο εξώφυλλο για τον δίσκο τους, δηλώνει εξ αρχής την σκοτεινή και μίνιμαλ διάθεση του. Ο νέος ήχος που έχει μπει στο "Believe In Nothing" δύσκολα θα κάνει τους fans να ξεπεράσουν το σοκ όταν το πρωτοάκουσαν, αλλά νομίζω πως ακόμα και οι πιο φανατικοί πολέμιοι του, πλέον θα το συμπαθήσουν, έστω και λίγο με τη δύναμη και τη μαυρίλα που πλέον εκδηλώνει.
Δίσκος: 7/10
Remix/Remastering: 9/10
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου