Μόλις δύο χρόνια μετά το διθυραμβικό "Hunted", οι Khemmis επέστρεψαν με το τρίτο, και για πολλούς παλιομοδίτες, καθοριστικό τους άλμπουμ. Οι doom metallers από το Colorado έρχονται με ποικιλία ηχοχρωμάτων, στο ολοκαίνουριο "Desolation".
Οι νότες που πατάει το εναρκτήριο "Bloodletting", και η ατμόσφαιρα που βγάζει με τις μελωδίες του, δίνει ένα επικό ξεκίνημα στο άλμπουμ, με πολλά σολίστικα σημεία και κλασικές επιρροές στα riffs του, κάτι που αλλάζει στην πορεία μέσω των φωνητικών, καθώς η black metal αύρα που εισβάλλει μέσα, θυμίζει την doom/black εποχή των Woods Of Ypres, ενώ δίνει και λίγο από το μεγαλείο της μεσαίας περιόδου των Bathory. Aυτή τη μαυρίλα, θα τη συναντήσουμε στην πορεία και μέσω του "Maw Of Time", που συνθετικά θυμίζει κάτι από το πρώτο τους άλμπουμ, ενώ όλη η σκοτεινιά και η ακρότητα που βγαίνει, με τα λίγα αλλά επιθετικά του leads, το κάνει σίγουρα να είναι το πιο ωμό και βαρύ κομμάτι του συγκεκριμένου δίσκου.
Από την άλλη, το "Isolation" ξεχωρίζει για τις δυναμικές του και τι γρήγορες ταχύτητες, κάνοντας το ένα απόλυτα συναυλιακό τραγούδι, ενώ το σολιστικό όργιο, από το οποίο διακατέχεται, συν τις παλιομοδίτικες εκφράσεις της φωνής, το κάνει ένα σκοτεινό NWOBHM κομμάτι. Την ίδια βαθιά, σκοτεινή ατμόσφαιρα ακολουθεί και το "Flesh To Nothing", το οποίο κάνει τους Khemmis να επιστρέφουν στις doom ρίζες τους, ενώ υποσυνείδητα μπορεί να θυμίσει λίγο την παρούσα φάση των Paradise Lost.
Με την ποικιλία που ΄χει αυτό το άλμπουμ, το "The Seer" μας πιάνει από τα μαλλιά και μας γυρίζει 30 χρόνια πίσω, αφου η μελαγχολία και το σκοτάδι, με όλες τις heavy doom φόρμες που έχει, θυμίζει λίγο τις απαρχές αυτού του ήχου, ενώ τα φωνητικά πλάι στα ανελέητα riffs και το rhythm section μεγατόνων δείχνει πως ο δίσκος ακολουθεί ένα ταξίδι από τη πιο ζεστή μέρα στη πιο ψυχρή νύχτα.
Το σχεδόν δεκάλεπτο, "From The Ruin" που κλείνει το άλμπουμ, ακολουθεί επίσης μια moody, μελαγχολική πορεία, με αρκετές τεχνικές στιγμές και το δίδυμο των αργόσυρτων φωνητικών με τις μελωδίες να μας συνοδεύουν μέχρι το τέλος.
Πολλοί ίσως να απογοητευτούν από αυτή την ποικιλία που υπάρχει στο "Desolation", ή να ήθελαν ακουστικές και epic doom στιγμές οπως στα δύο προηγούμενα έργα τους, αλλά εδώ οι Αμερικάνοι κάνουν ακόμα μικρές προσθέσεις στον ήχο τους, χωρίς να χάνεται η ταυτότητα που απέκτησαν. Επίσης τα classic heavy στοιχεία και οι black πινελιές είναι τόσο ταιριαστές, που όπως έγραψα και παραπάνω, βοηθούν στην δομη του δίσκου, που μας πηγαίνει από τον επικό δυναμισμό στο χαοτικό έρεβος, κάνοντας έτσι τους Khemmis να είναι το doom του μέλλοντος μας!
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Οι νότες που πατάει το εναρκτήριο "Bloodletting", και η ατμόσφαιρα που βγάζει με τις μελωδίες του, δίνει ένα επικό ξεκίνημα στο άλμπουμ, με πολλά σολίστικα σημεία και κλασικές επιρροές στα riffs του, κάτι που αλλάζει στην πορεία μέσω των φωνητικών, καθώς η black metal αύρα που εισβάλλει μέσα, θυμίζει την doom/black εποχή των Woods Of Ypres, ενώ δίνει και λίγο από το μεγαλείο της μεσαίας περιόδου των Bathory. Aυτή τη μαυρίλα, θα τη συναντήσουμε στην πορεία και μέσω του "Maw Of Time", που συνθετικά θυμίζει κάτι από το πρώτο τους άλμπουμ, ενώ όλη η σκοτεινιά και η ακρότητα που βγαίνει, με τα λίγα αλλά επιθετικά του leads, το κάνει σίγουρα να είναι το πιο ωμό και βαρύ κομμάτι του συγκεκριμένου δίσκου.
Από την άλλη, το "Isolation" ξεχωρίζει για τις δυναμικές του και τι γρήγορες ταχύτητες, κάνοντας το ένα απόλυτα συναυλιακό τραγούδι, ενώ το σολιστικό όργιο, από το οποίο διακατέχεται, συν τις παλιομοδίτικες εκφράσεις της φωνής, το κάνει ένα σκοτεινό NWOBHM κομμάτι. Την ίδια βαθιά, σκοτεινή ατμόσφαιρα ακολουθεί και το "Flesh To Nothing", το οποίο κάνει τους Khemmis να επιστρέφουν στις doom ρίζες τους, ενώ υποσυνείδητα μπορεί να θυμίσει λίγο την παρούσα φάση των Paradise Lost.
Με την ποικιλία που ΄χει αυτό το άλμπουμ, το "The Seer" μας πιάνει από τα μαλλιά και μας γυρίζει 30 χρόνια πίσω, αφου η μελαγχολία και το σκοτάδι, με όλες τις heavy doom φόρμες που έχει, θυμίζει λίγο τις απαρχές αυτού του ήχου, ενώ τα φωνητικά πλάι στα ανελέητα riffs και το rhythm section μεγατόνων δείχνει πως ο δίσκος ακολουθεί ένα ταξίδι από τη πιο ζεστή μέρα στη πιο ψυχρή νύχτα.
Το σχεδόν δεκάλεπτο, "From The Ruin" που κλείνει το άλμπουμ, ακολουθεί επίσης μια moody, μελαγχολική πορεία, με αρκετές τεχνικές στιγμές και το δίδυμο των αργόσυρτων φωνητικών με τις μελωδίες να μας συνοδεύουν μέχρι το τέλος.
Πολλοί ίσως να απογοητευτούν από αυτή την ποικιλία που υπάρχει στο "Desolation", ή να ήθελαν ακουστικές και epic doom στιγμές οπως στα δύο προηγούμενα έργα τους, αλλά εδώ οι Αμερικάνοι κάνουν ακόμα μικρές προσθέσεις στον ήχο τους, χωρίς να χάνεται η ταυτότητα που απέκτησαν. Επίσης τα classic heavy στοιχεία και οι black πινελιές είναι τόσο ταιριαστές, που όπως έγραψα και παραπάνω, βοηθούν στην δομη του δίσκου, που μας πηγαίνει από τον επικό δυναμισμό στο χαοτικό έρεβος, κάνοντας έτσι τους Khemmis να είναι το doom του μέλλοντος μας!
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου