Τρία χρόνια πριν, το "Melliora" έφερε και άλλους ακολούθους στη θρησκεία που λέγεται Ghost, αν και εγώ προσωπικά, έμεινα άπιστος. Πλέον, εν έτει 2018 λοιπόν, με τον πήχη για τους Σκανδιναβούς να έχει ανέβει λίγο ακόμα, η άποψη μου ίσως αλλάξει, και εγώ να γίνω ένας από τους fans τους. Όλα αυτά βέβαια θα τα προκαλέσει η τέταρη τους δουλειά "Prequelle", η οποία ήδη έχει ξεκινήσει να μαζεύει πλήθος σχολίων.
Δεν ήμουν ποτέ φίλος της μπάντας, καθώς πέρα από λίγα διάσπαρτα κομμάτια των τριών προηγούμενων δίσκων που συμπάθησα, θεωρώ ότι μόνο το attitude και το μυστήριο τους έκανε γνωστούς και φυσικά ο ντόρος με τον Hetfield και τον Anselmo που φορούσαν μπλουζάκια τους. Παρόλα αυτά δεν έκραξα ποτέ τους Σουηδούς, αφού μουσικά δένουν την σατανική αίσθηση με το παλιομοδίτικο pop rock που δεν άγγιξε ποτέ κανείς.
Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στην ιστορία, και μετά τον στοιχειωμένο πρόλογο του "Ashes" και την grοovy διάθεση στο heavy "Rats" και του σκοτεινού "Faith", το νέο άλμπουμ των Ghost, ξεφεύγει αρκετά από τις προηγούμενες τους κυκλοφορίες. Το βάπτισμα του πυρός με την αμιγώς pop κουλτούρα τους, έρχεται με το "See The Light" με τα μελωδικά σιγανά φωνητικά που συνοδεύουν το πιανό και το καταλυτικό του ρεφρέν που όχι μόνο κολλάει στο μυαλό, αλλά σε κάνει να σου αρέσει κιόλας. Το "Pro Memoria", που είναι πιο μπαλαντοειδές, ενώνει την Σουηδική pop ιστορία με το Μεσαιωνικό folk στοιχείο, να στολίζει ελαφρώς το κομμάτι, σαν ένα νέο "Go To France", ενώ το "Witch Image" στη συνέχεια, μουσικά θυμίζει λίγο τις εποχές του "Opus Eponymous", ενώ φωνητικά το πιασάρικο ύφος, τίνει να γίνει ακόμα πιο cheesy σε σχεση με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου.
Από την άλλη βέβαια, έχουμε το "Dance Macabre" σε πιο κλασικούς hard rock δρόμους, το οποίο όμως δεν είναι και το ατού τους, αφού κλέβοντας λίγο τους Queen, προσπαθούν να δομήσουν κομμάτι.
Ας ξεχάσουμε βέβαια όλα αυτά, και ας επικεντρωθούμε και στην τελευταία πτηχή του δίσκου, η οποία δεν είναι άλλη, από τα δύο instrumental, το "Miasma" και το "Hevetesfonster", τα οποία ακολυθούν 70s rock δρόμους, κοντά σε αυτούς των Rush και των Yes, με το μεν πρώτο να σολάρει εμ σαξόφωνο και το δεύτερο να βασίζεται στο πιανό, το οποίο στον εν λόγω δίσκο έχει και την τιμητική του. Τέλος, το άλμπουμ κλείνει με το "Life Eternal" (πολύ εμπνευσμένος τίτλος βρε), όπου μας αφήνει με μια αίσθηση αισιοδοξία και ευφορίας!
Φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στις δύο διασκευές που υπάρχουν στη deluxe edition, το "Avalanche" του Lenoard Cohen, το οποίο μπορεί να μη ξεπεράσει τον Καναδό τιτάνα, αλλά φτιάχνει όμορφη και φαντασμαγορικη΄ατμόσφαιρα, ενώ το "It's A Sin" των Pet Shop Boys, είναι μακράν η καλύτερη διασκευή που άκουσα ποτέ , καλύτερη και από αυτή των Gamma Ray.
Μπορεί το "Prequelle" στο σύνολο του να μη κατάφερε να με συγκινήσει, αλλά πολλά από τα τραγούδια του με ανατρίχιασαν και με συνεπήραν. Μέχρι στιγμής οι απόψεις μου αμφιταλλαντεύονται μέσα στο κεφάλι μου, γιατί δε θέλω να ενθουσιαστώ τόσο με το παρόν άλμπουμ, και στην επόμενη τους κυκλοφορία να πέσω από τα σύννεφα και να ξενερώσω. Ο βαθμός που θα βάλω είναι αυτός που θεωρώ ότι του αξίζει τη στιγμή που γράφω όλες αυτές τις γραμμές, αν και πιστεύω πως στο μέλλον θα έχει ανεβεί στα μάτια μου.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν ήμουν ποτέ φίλος της μπάντας, καθώς πέρα από λίγα διάσπαρτα κομμάτια των τριών προηγούμενων δίσκων που συμπάθησα, θεωρώ ότι μόνο το attitude και το μυστήριο τους έκανε γνωστούς και φυσικά ο ντόρος με τον Hetfield και τον Anselmo που φορούσαν μπλουζάκια τους. Παρόλα αυτά δεν έκραξα ποτέ τους Σουηδούς, αφού μουσικά δένουν την σατανική αίσθηση με το παλιομοδίτικο pop rock που δεν άγγιξε ποτέ κανείς.
Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στην ιστορία, και μετά τον στοιχειωμένο πρόλογο του "Ashes" και την grοovy διάθεση στο heavy "Rats" και του σκοτεινού "Faith", το νέο άλμπουμ των Ghost, ξεφεύγει αρκετά από τις προηγούμενες τους κυκλοφορίες. Το βάπτισμα του πυρός με την αμιγώς pop κουλτούρα τους, έρχεται με το "See The Light" με τα μελωδικά σιγανά φωνητικά που συνοδεύουν το πιανό και το καταλυτικό του ρεφρέν που όχι μόνο κολλάει στο μυαλό, αλλά σε κάνει να σου αρέσει κιόλας. Το "Pro Memoria", που είναι πιο μπαλαντοειδές, ενώνει την Σουηδική pop ιστορία με το Μεσαιωνικό folk στοιχείο, να στολίζει ελαφρώς το κομμάτι, σαν ένα νέο "Go To France", ενώ το "Witch Image" στη συνέχεια, μουσικά θυμίζει λίγο τις εποχές του "Opus Eponymous", ενώ φωνητικά το πιασάρικο ύφος, τίνει να γίνει ακόμα πιο cheesy σε σχεση με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου.
Από την άλλη βέβαια, έχουμε το "Dance Macabre" σε πιο κλασικούς hard rock δρόμους, το οποίο όμως δεν είναι και το ατού τους, αφού κλέβοντας λίγο τους Queen, προσπαθούν να δομήσουν κομμάτι.
Ας ξεχάσουμε βέβαια όλα αυτά, και ας επικεντρωθούμε και στην τελευταία πτηχή του δίσκου, η οποία δεν είναι άλλη, από τα δύο instrumental, το "Miasma" και το "Hevetesfonster", τα οποία ακολυθούν 70s rock δρόμους, κοντά σε αυτούς των Rush και των Yes, με το μεν πρώτο να σολάρει εμ σαξόφωνο και το δεύτερο να βασίζεται στο πιανό, το οποίο στον εν λόγω δίσκο έχει και την τιμητική του. Τέλος, το άλμπουμ κλείνει με το "Life Eternal" (πολύ εμπνευσμένος τίτλος βρε), όπου μας αφήνει με μια αίσθηση αισιοδοξία και ευφορίας!
Φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στις δύο διασκευές που υπάρχουν στη deluxe edition, το "Avalanche" του Lenoard Cohen, το οποίο μπορεί να μη ξεπεράσει τον Καναδό τιτάνα, αλλά φτιάχνει όμορφη και φαντασμαγορικη΄ατμόσφαιρα, ενώ το "It's A Sin" των Pet Shop Boys, είναι μακράν η καλύτερη διασκευή που άκουσα ποτέ , καλύτερη και από αυτή των Gamma Ray.
Μπορεί το "Prequelle" στο σύνολο του να μη κατάφερε να με συγκινήσει, αλλά πολλά από τα τραγούδια του με ανατρίχιασαν και με συνεπήραν. Μέχρι στιγμής οι απόψεις μου αμφιταλλαντεύονται μέσα στο κεφάλι μου, γιατί δε θέλω να ενθουσιαστώ τόσο με το παρόν άλμπουμ, και στην επόμενη τους κυκλοφορία να πέσω από τα σύννεφα και να ξενερώσω. Ο βαθμός που θα βάλω είναι αυτός που θεωρώ ότι του αξίζει τη στιγμή που γράφω όλες αυτές τις γραμμές, αν και πιστεύω πως στο μέλλον θα έχει ανεβεί στα μάτια μου.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου