Οι The Konsortium, είναι το συγκρότημα που ο Teloch με τον Dirge Rep βγάζουν τη βρώμα και τα αποθημένα τους. Φέτος, οκτώ χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τυος, επιστρέφουν με το "Rogaland", το οποίο έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα του κλασικού Νορβηγικού ακραίου ήχου.
Αφού μπαίνουμε σε κάποια βρώμικα, σάπια και υγρά υπόγεια με την εισαγωγή του δίσκου, στο καπάκι μας πετάγεται το κάφρικο "Skogen", που όπως θα συμβεί και στην πορεία με το "Fjella", η αρχή του είναι σκληρή που συνδυάζει τον black/thrash πανικό, έτσι όπως έχουν δείξει οι Craft, οι Orcustus και οι Aura Noir, ενώ η πορεία απλώνει διάφορα ατμοσφαιρικά, avant garde μοτίβα, που θυμίζουν μπάντες όπως οι Dodheimsgard και οι Virus, όπως επίσης και την τελετουργική αύρα του De Mysteriis Dom Sathanas, την οποία άλλωστε ο Teloch ξέρει από πρώτο χέρι.
Το "Stormen" που ακολουθεί μετά, έχει την αισθητική του παλιού black n roll, όντας πιο σκληρό σε σχέση με τα προηγούμενα κομάτια, με το "Hausten" βέβαια, που έρχεται με τη ψύχρα του να θυμίσει παλιό καλό TNBM και συγκεκριμένα τις απαρχές των Immortal, ενώ το "Arv" που είναι και το πιο σύντομο κομμάτι του δίσκου, παντρεύει λίγο τις ακουστικές των δύο κομματιών με τα φωνητικά όμως να με χαλούν αφού ακολουθούν punky δρόμους, αν και το ανελέητο drumming παίρνει κεφάλια στο διάβα του, μαζί με τις ξυραφιασμένες του κιθάρες διορθώνοντας αρκετά τα πράγματα.
Από την άλλη, το δεκάλεπτο "Havet"που θεωρώ και το πιο εμπνευσμένο κομμάτι του δίσκου, καταφέρνει να ενώσει το παγωμένο black metal riffάρισμα, με πολύ μελωδικούς, απόκοσμους συνδυασμούς και prog στοιχεία χωρίς να χάνει την ακρότητα του, ενώ τέλος το "Utferd" κλείνει το album πρώτα με τα εισαγωγικά του leads, και έπειτα με τα σκοτεινά και τρομακτικά του ambient στοιχεία, τις καμπάνες και τους ήχους από βήματα στην καταιγίδα.
Ήδη από τον τίτλο και το εξώφυλλο, περίμενα κάτι πολύ σκοτεινό και extreme, αλλά δεν περίμενα ότι θα ξέφευγε τόσο πολύ από το ύφος του ντεμπούτου τους. Oι The Konsortium, μπορεί να μην ανακαλύπτουν τον τροχό με τη μουσική τους, αλλά το ακραίο παίξιμο τους, με τα τεχνικά στοιχεία και τις μελωδικές του πινελιές, δίνει κυρίως στο κιθαριστικό κομμάτι τονν τσαμπουκά που λείπει τα τελευταία χρόνια από τον ήχο, αν και τα φωνητικά θα τα προτιμούσα πιο black-ίζοντα.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Αφού μπαίνουμε σε κάποια βρώμικα, σάπια και υγρά υπόγεια με την εισαγωγή του δίσκου, στο καπάκι μας πετάγεται το κάφρικο "Skogen", που όπως θα συμβεί και στην πορεία με το "Fjella", η αρχή του είναι σκληρή που συνδυάζει τον black/thrash πανικό, έτσι όπως έχουν δείξει οι Craft, οι Orcustus και οι Aura Noir, ενώ η πορεία απλώνει διάφορα ατμοσφαιρικά, avant garde μοτίβα, που θυμίζουν μπάντες όπως οι Dodheimsgard και οι Virus, όπως επίσης και την τελετουργική αύρα του De Mysteriis Dom Sathanas, την οποία άλλωστε ο Teloch ξέρει από πρώτο χέρι.
Το "Stormen" που ακολουθεί μετά, έχει την αισθητική του παλιού black n roll, όντας πιο σκληρό σε σχέση με τα προηγούμενα κομάτια, με το "Hausten" βέβαια, που έρχεται με τη ψύχρα του να θυμίσει παλιό καλό TNBM και συγκεκριμένα τις απαρχές των Immortal, ενώ το "Arv" που είναι και το πιο σύντομο κομμάτι του δίσκου, παντρεύει λίγο τις ακουστικές των δύο κομματιών με τα φωνητικά όμως να με χαλούν αφού ακολουθούν punky δρόμους, αν και το ανελέητο drumming παίρνει κεφάλια στο διάβα του, μαζί με τις ξυραφιασμένες του κιθάρες διορθώνοντας αρκετά τα πράγματα.
Από την άλλη, το δεκάλεπτο "Havet"που θεωρώ και το πιο εμπνευσμένο κομμάτι του δίσκου, καταφέρνει να ενώσει το παγωμένο black metal riffάρισμα, με πολύ μελωδικούς, απόκοσμους συνδυασμούς και prog στοιχεία χωρίς να χάνει την ακρότητα του, ενώ τέλος το "Utferd" κλείνει το album πρώτα με τα εισαγωγικά του leads, και έπειτα με τα σκοτεινά και τρομακτικά του ambient στοιχεία, τις καμπάνες και τους ήχους από βήματα στην καταιγίδα.
Ήδη από τον τίτλο και το εξώφυλλο, περίμενα κάτι πολύ σκοτεινό και extreme, αλλά δεν περίμενα ότι θα ξέφευγε τόσο πολύ από το ύφος του ντεμπούτου τους. Oι The Konsortium, μπορεί να μην ανακαλύπτουν τον τροχό με τη μουσική τους, αλλά το ακραίο παίξιμο τους, με τα τεχνικά στοιχεία και τις μελωδικές του πινελιές, δίνει κυρίως στο κιθαριστικό κομμάτι τονν τσαμπουκά που λείπει τα τελευταία χρόνια από τον ήχο, αν και τα φωνητικά θα τα προτιμούσα πιο black-ίζοντα.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου