Οι Riot V, οι οποίοι χαίρουν της αγάπης των Ελλήνων μεταλλάδων, μπορεί να έχουν περάσει από τρικυμίες και φουρτούνες καθώς επίσης με βάση όλα όσα έχουν κάνει στον σκληρό ήχο, με δυσκολία ανδείχθηκαν στο ευρύ κοινό. Παρόλα αυτά, η αδίκως υποτιμημένη μπάντα από τις ΗΠΑ, επιστρέφει με την άξια συνέχεια του "Unleash The Fire", και μετά από τέσσερα χρόνια το παραδοσιακό metal βρίσκει τον δρόμο του στο "Armor Of Light".
Το εναρκτήριο "Victory" ξεπροβάλλει, σαν ανατολή, παλιομοδίτικες, όμορφες μελωδίες, οι οποίες ενώνουν το στυλ του "Fire Down Under" με τους καλπασμούς και τις φωνητικές γραμμές του "Trooper" (ναι ντε, των Maiden). Στην πορεία θα βρούμε άλλη μια επιρροή των Αμερικάνων να έχει αποτυπωθεί σε αυτόν τον δίσκο, το οποίο είναι το "Caught In The Witches Eye", το οποίο από τον τίτλο, τα riffs μέχρι και τη χροιά του Hall θυμίζει Dio από χιλιόμετρα, ενώ και το "Burn The Daylight" μου θύμισε στην αρχή λίγο Rainbow..
Από την άλλη το "End Of The World" έχει μια πιο μεγαλειώδη και επική αισθητική με την ατμόσφαιρα του να πατάει πάνω σε παραδοσιακούς power metal δρόμους, αν και το "Messiah" στην πορεία έχει ατσάλινα νεύρα, thrashy στιγμές των 80s, και δίκασα που ανεβάζουν τους καρδιακούς παλμούς, ενώ πλάι στο ομώνυμο "Armor Of Light", "Heart Of Lion" και "Raining Fire" θα θυμηθούμε εποχές του "Thundersteel".
Το κεραυνοβολημένο "Angels Thunder, Devil's Reign" προκαλέι σε επίδειξη δύναμης όλα τα φυσικά φαινόμενα για να αντιμετωπίσουν τη δύναμη των μπάσων του. Συν τοις άλλοις το εν λόγω κομμάτι διακατέχεται από ένα όμορφο αργό και μελωδικό solo ενώ το "Live Fast, Die Young" πριν το ρεφρέν με ανατρίχιασε. To "Set The World Alight" λίγο πιο μετά ακολουθεί μελωδικότερα και πιο hard rock μονοπάτια, που δεν έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ από τους Riot, αν και υπάρχουν ουκ ολίγες στιγμές από την δεκαετία του 90' .Μέσα σε όλο το όργιο του NWOBHM, λίγο πριν το τέλος θα συναντήσουμε και τον ύμνο στο Τέξας και το San Antonio, με το ομώνυμο τραγούδι, θα μπει και κάτι από το Αμερικάνικο στυλ.
Το "Armor Of Light", προσωπικά δε μπορώ να πω πως δεν είναι ένα καλό άλμπουμ, αλλά πολλά σημεία που ξεφεύγουν από τα όρια της επιρροής και πατούν στα σύνορα της αντιγραφής ομολογώ πως με ξένισαν, χωρίς όμως να με χαλάσουν κιόλας. Παρόλα αυτά, το 16o πόνημα τους είναι μια άξια συνέχεια στην πολυετή τους καριέρα, ενώ ο νεοφερμένος frontman φαίνεται να έχει εντρυφήσει για τα καλά στον ήχο του Don Van Stavern, Mike Flyntz και της παρέας τους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το εναρκτήριο "Victory" ξεπροβάλλει, σαν ανατολή, παλιομοδίτικες, όμορφες μελωδίες, οι οποίες ενώνουν το στυλ του "Fire Down Under" με τους καλπασμούς και τις φωνητικές γραμμές του "Trooper" (ναι ντε, των Maiden). Στην πορεία θα βρούμε άλλη μια επιρροή των Αμερικάνων να έχει αποτυπωθεί σε αυτόν τον δίσκο, το οποίο είναι το "Caught In The Witches Eye", το οποίο από τον τίτλο, τα riffs μέχρι και τη χροιά του Hall θυμίζει Dio από χιλιόμετρα, ενώ και το "Burn The Daylight" μου θύμισε στην αρχή λίγο Rainbow..
Από την άλλη το "End Of The World" έχει μια πιο μεγαλειώδη και επική αισθητική με την ατμόσφαιρα του να πατάει πάνω σε παραδοσιακούς power metal δρόμους, αν και το "Messiah" στην πορεία έχει ατσάλινα νεύρα, thrashy στιγμές των 80s, και δίκασα που ανεβάζουν τους καρδιακούς παλμούς, ενώ πλάι στο ομώνυμο "Armor Of Light", "Heart Of Lion" και "Raining Fire" θα θυμηθούμε εποχές του "Thundersteel".
Το κεραυνοβολημένο "Angels Thunder, Devil's Reign" προκαλέι σε επίδειξη δύναμης όλα τα φυσικά φαινόμενα για να αντιμετωπίσουν τη δύναμη των μπάσων του. Συν τοις άλλοις το εν λόγω κομμάτι διακατέχεται από ένα όμορφο αργό και μελωδικό solo ενώ το "Live Fast, Die Young" πριν το ρεφρέν με ανατρίχιασε. To "Set The World Alight" λίγο πιο μετά ακολουθεί μελωδικότερα και πιο hard rock μονοπάτια, που δεν έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ από τους Riot, αν και υπάρχουν ουκ ολίγες στιγμές από την δεκαετία του 90' .Μέσα σε όλο το όργιο του NWOBHM, λίγο πριν το τέλος θα συναντήσουμε και τον ύμνο στο Τέξας και το San Antonio, με το ομώνυμο τραγούδι, θα μπει και κάτι από το Αμερικάνικο στυλ.
Το "Armor Of Light", προσωπικά δε μπορώ να πω πως δεν είναι ένα καλό άλμπουμ, αλλά πολλά σημεία που ξεφεύγουν από τα όρια της επιρροής και πατούν στα σύνορα της αντιγραφής ομολογώ πως με ξένισαν, χωρίς όμως να με χαλάσουν κιόλας. Παρόλα αυτά, το 16o πόνημα τους είναι μια άξια συνέχεια στην πολυετή τους καριέρα, ενώ ο νεοφερμένος frontman φαίνεται να έχει εντρυφήσει για τα καλά στον ήχο του Don Van Stavern, Mike Flyntz και της παρέας τους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου