Τρία χρόνια έλειψαν από τη δισκογραφία οι Καναδοί Kataklysm, και φέτος επιστρέφουν με ένα έντονα συναισθηματικό και άξιο αντιπαραθέσεων άλμπουμ. To death metal σχήμα, που του αρέσει αν πειραματίζεται και να ψάχνεται, το κάνει για ακόμα μια φορά, και όλα θα κριθούν στην τελευταία νότα του "Meditations".
Μετά από έναν κινηματογραφικό μονόλογο και κάποια συνεχόμενα-ενοχλητικά breakdowns, το "Guillotine" ξεσπάει ανοίγοντας με έναν brutal τρόπο τον δίσκο, ενώ εξισου επιθετικό και με έναν συνδυασμό σκληρού, καθαρόαιμου death metal, και της 90s groove εποχής των Sepultura, έρχεται το "Outsider", που τουλάχιστον για το άλμπουμ, μόνο κάτι τέτοιο δεν αποτελεί.
Σιγά σιγά, τα πράγματα παίρνουν περίεργες κατευθύνσεις, καθώς μετά το εφετζίδικο, αλά Fear Factory meets Sepultura, "The Last Breath I'll Take Is Yours", έρχεται το πιο τεχνικό groove κομμάτι, "Narcisist", όπου ενώ όλα το δείχνουν να είναι ένας άρτιος Kataklysm ύμνος, κάποιες χαμηλές εντάσεις στα τύμπανα, η αλλαγή της φωνής και η μικρή του διάρκεια το κάνουν να είναι ημιτελές.
Παρόλα αυτά, αν και τα κομμάτια έχουν μια κοινή βάση, τα "Born To Kill And Destined To Die", "And Then I Saw Blood" και "What Doesn't Break Doesn't Heal", φλερτάρουν με την ατμόσφαιρα και τη μελωδία, θυμίζοντας στα solos και τις γέφυρες λίγο Amon Amarth, δείχνοτνας με αυτό τον τρόπο ένα συνοθίλευμα επιρροών σε όλο το σύνολο του δίσκου.
Από την άλλη, υπάρχουν και οι πραγματικά ακραίες στιγμές του δίσκου, που προσωπικά με άφησαν με το στόμα ανοιχτό, χωρίς να ενδιαφέρει η μελωδική και τεχνική πορσέγγιση των Καναδών. Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της σκληράδας είναι το '' In Limbic Resonance" και το "Bend The Arc, Cut The Cord", ενώ τέλος το "Achilles Heel", δεν είναι το αδύναμο σημείο του άλμπουμ, αλλά σίγουρα ένα από τα πιο ιδιαίτερα με τον συναισθηματισμό και την ατμόσφαιρα να παίζουν γερή μπάλα μέσω των leads του.
Τα πολλά και συνεχή ακούσματα που έριξα για το "Meditations", είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να κάνει κάθε ακροατής που θα κρατήσει στα χέρια του αυτόν τον δίσκο, καθώς οι Kataklysm έγραψαν έναν από τους πιο ιδιαίτερους και δύσκολους δίσκους της σχεδόν 30χρονης ιστορίας τους. Τα πολλά groove στοιχεία και το ανελέητο breakdown σε πολλά σημεία, άλλωτε θα βοηθήσει και άλλωτε θα σπάσει νεύρα, ενώ οι χαμηλές συχνότητες στην πλεινότητα των μπάσων, ίσως χαλάει λίγο το αποτέλεσμα. Τέλος, αν εξαιρέσουμε όλα αυτά, θα δούμε πως το δέκατο τρίτο άλμπουμ τους, χωρίζεται σε δύο μέρη, το ωμό και το ατμοσφαιρικό. Εδώ είναι που ο κάθε ακροατής θα διαλέξει την πελυρά που προτιμάει...πάντως εγώ ακόμα τη ψάχνω!
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά από έναν κινηματογραφικό μονόλογο και κάποια συνεχόμενα-ενοχλητικά breakdowns, το "Guillotine" ξεσπάει ανοίγοντας με έναν brutal τρόπο τον δίσκο, ενώ εξισου επιθετικό και με έναν συνδυασμό σκληρού, καθαρόαιμου death metal, και της 90s groove εποχής των Sepultura, έρχεται το "Outsider", που τουλάχιστον για το άλμπουμ, μόνο κάτι τέτοιο δεν αποτελεί.
Σιγά σιγά, τα πράγματα παίρνουν περίεργες κατευθύνσεις, καθώς μετά το εφετζίδικο, αλά Fear Factory meets Sepultura, "The Last Breath I'll Take Is Yours", έρχεται το πιο τεχνικό groove κομμάτι, "Narcisist", όπου ενώ όλα το δείχνουν να είναι ένας άρτιος Kataklysm ύμνος, κάποιες χαμηλές εντάσεις στα τύμπανα, η αλλαγή της φωνής και η μικρή του διάρκεια το κάνουν να είναι ημιτελές.
Παρόλα αυτά, αν και τα κομμάτια έχουν μια κοινή βάση, τα "Born To Kill And Destined To Die", "And Then I Saw Blood" και "What Doesn't Break Doesn't Heal", φλερτάρουν με την ατμόσφαιρα και τη μελωδία, θυμίζοντας στα solos και τις γέφυρες λίγο Amon Amarth, δείχνοτνας με αυτό τον τρόπο ένα συνοθίλευμα επιρροών σε όλο το σύνολο του δίσκου.
Από την άλλη, υπάρχουν και οι πραγματικά ακραίες στιγμές του δίσκου, που προσωπικά με άφησαν με το στόμα ανοιχτό, χωρίς να ενδιαφέρει η μελωδική και τεχνική πορσέγγιση των Καναδών. Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της σκληράδας είναι το '' In Limbic Resonance" και το "Bend The Arc, Cut The Cord", ενώ τέλος το "Achilles Heel", δεν είναι το αδύναμο σημείο του άλμπουμ, αλλά σίγουρα ένα από τα πιο ιδιαίτερα με τον συναισθηματισμό και την ατμόσφαιρα να παίζουν γερή μπάλα μέσω των leads του.
Τα πολλά και συνεχή ακούσματα που έριξα για το "Meditations", είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να κάνει κάθε ακροατής που θα κρατήσει στα χέρια του αυτόν τον δίσκο, καθώς οι Kataklysm έγραψαν έναν από τους πιο ιδιαίτερους και δύσκολους δίσκους της σχεδόν 30χρονης ιστορίας τους. Τα πολλά groove στοιχεία και το ανελέητο breakdown σε πολλά σημεία, άλλωτε θα βοηθήσει και άλλωτε θα σπάσει νεύρα, ενώ οι χαμηλές συχνότητες στην πλεινότητα των μπάσων, ίσως χαλάει λίγο το αποτέλεσμα. Τέλος, αν εξαιρέσουμε όλα αυτά, θα δούμε πως το δέκατο τρίτο άλμπουμ τους, χωρίζεται σε δύο μέρη, το ωμό και το ατμοσφαιρικό. Εδώ είναι που ο κάθε ακροατής θα διαλέξει την πελυρά που προτιμάει...πάντως εγώ ακόμα τη ψάχνω!
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου