Δύσκολα ένα άλμπουμ με διασκευές με κάνει να του δώσω σημασία, πόσο μάλλον όταν δεν ανταποκρίνεται και έντονα στα γούστα μου. Εδώ όμως μιλάμε για την heavy πλευρά punk και alternative rock κομματιών των 3 προηγούμενων δεκαετιών, και μεταξύ άλλων, για την επιστροφή των Lamb Of God, ως "Burn The Priest" μετά από 19 ολόκληρα χρόνια.
Αφού μετά από σχεδόν μια εικοσαετία, τα παιδιά από τη Virginia, θυμούνται τα παλιά, βλέπουμε πως γυρνούν και στις ρίζες τους, και φυσικά τα ακούσματα που είχαν ως πιτσιρικάδες, πολλά χρόνια πριν γίνουν οι Lamb Of God που ξέραμε. Αυτό φαίνεται ήδη από το εισαγωγικό "Inherit The Earth" των Accused, όπου δίνουν την πινελιά του Αμερικάνικου ήχου και εμπλέκουν τους heavy ρυθμούς στα πιο punk μονοπάτια, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στο "Honey Bucket" των Melvins, όπου η πολλή βρώμα του πρωτότυπου έχει καθαρίσιε και έχει γυαλιστεί, αλλά και στο "I Against I" όπου διακατέχεται από μεγαλύτερο βάρος σε σχέση με αυτό που μπόρεσαν να σηκώσουν οι Bad Brains.
Αν και το "Kerosene" δεν το είχα ξανακούσει ποτέ μου, αυτή η πρώτη φορά με έκανε με τις δυσαρμονίες του να το σιχαθώ, μέχρι που οι Burn The Priest, το πήραν, το σφυριλάτησαν και το ίσιωσαν και με έκαναν να το αγαπήσω, αλλά δεν είναι το μόνο από τα κομμάτια που διασκεύασαν και το ευχαριστήθηκα πιο πολύ. Tρανό παράδειγμα είναι το "Axis Rot" των Sliang Laos αφού ο ίδιος ο Blythe δίνει άλλη χροιά και αέρα στο κομμάτι, αλλά δε περίμενα πως θα έκανε το ίδιο και στο "Dine Alone" των Quicksand, αν και στην προκειμένη περίπτωση, η αρχική εκτέλεση μου αρέσει περισσότερο.
Aπό την άλλη, και μπαίνοντας σε πιο hardcore μονοπάτια, οι Burn The Priest, δεν ενθουσιάζουν, απλά δίνουν μια μοντέρνα αισθητική και έναν "φόρο τιμής" σε μπάντες όπως οι S.O.D, Agnostic Front και Ministry με τα "Kill Yourself", "One Voice" και "Jesus Built My Hotrod", ενώ τέλος, το ιδιαίτερο αυτό άλμπουμ κλείνει με το "We Gotta Know'' των Cro-Mags.
Χωρίς ακόμα να καταλαβαίνω τον λόγο ύπαρξης αυτής της κυκλοφορίας, ένα είναι σίγουρο. Τα μέλη καταφέρνουν να μας διασκεδάσουν, να θυμηθούν το παρελθόν, τις επιρροές και τις ρίζες τους, και να επαναφέρουν στα παλιά όσα οι κάφροι αγάπησαν στα 80s και τα 90s. Ο Chris Adler δίνει πιο δυνατούς ρυθμούς σε όλο τον δίσκο, ακόμα και στα κομμάτια που από μόνα τους έσπαγαν τα γκάζια, ενώ οι κιθάρες βάζουν στο pure American heavy metal τρυπάκι κάθε κομμάτι το οποίο οι εν λόγω κύριοι άγγιξαν με το χέρι του Μήδα.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Αφού μετά από σχεδόν μια εικοσαετία, τα παιδιά από τη Virginia, θυμούνται τα παλιά, βλέπουμε πως γυρνούν και στις ρίζες τους, και φυσικά τα ακούσματα που είχαν ως πιτσιρικάδες, πολλά χρόνια πριν γίνουν οι Lamb Of God που ξέραμε. Αυτό φαίνεται ήδη από το εισαγωγικό "Inherit The Earth" των Accused, όπου δίνουν την πινελιά του Αμερικάνικου ήχου και εμπλέκουν τους heavy ρυθμούς στα πιο punk μονοπάτια, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στο "Honey Bucket" των Melvins, όπου η πολλή βρώμα του πρωτότυπου έχει καθαρίσιε και έχει γυαλιστεί, αλλά και στο "I Against I" όπου διακατέχεται από μεγαλύτερο βάρος σε σχέση με αυτό που μπόρεσαν να σηκώσουν οι Bad Brains.
Αν και το "Kerosene" δεν το είχα ξανακούσει ποτέ μου, αυτή η πρώτη φορά με έκανε με τις δυσαρμονίες του να το σιχαθώ, μέχρι που οι Burn The Priest, το πήραν, το σφυριλάτησαν και το ίσιωσαν και με έκαναν να το αγαπήσω, αλλά δεν είναι το μόνο από τα κομμάτια που διασκεύασαν και το ευχαριστήθηκα πιο πολύ. Tρανό παράδειγμα είναι το "Axis Rot" των Sliang Laos αφού ο ίδιος ο Blythe δίνει άλλη χροιά και αέρα στο κομμάτι, αλλά δε περίμενα πως θα έκανε το ίδιο και στο "Dine Alone" των Quicksand, αν και στην προκειμένη περίπτωση, η αρχική εκτέλεση μου αρέσει περισσότερο.
Aπό την άλλη, και μπαίνοντας σε πιο hardcore μονοπάτια, οι Burn The Priest, δεν ενθουσιάζουν, απλά δίνουν μια μοντέρνα αισθητική και έναν "φόρο τιμής" σε μπάντες όπως οι S.O.D, Agnostic Front και Ministry με τα "Kill Yourself", "One Voice" και "Jesus Built My Hotrod", ενώ τέλος, το ιδιαίτερο αυτό άλμπουμ κλείνει με το "We Gotta Know'' των Cro-Mags.
Χωρίς ακόμα να καταλαβαίνω τον λόγο ύπαρξης αυτής της κυκλοφορίας, ένα είναι σίγουρο. Τα μέλη καταφέρνουν να μας διασκεδάσουν, να θυμηθούν το παρελθόν, τις επιρροές και τις ρίζες τους, και να επαναφέρουν στα παλιά όσα οι κάφροι αγάπησαν στα 80s και τα 90s. Ο Chris Adler δίνει πιο δυνατούς ρυθμούς σε όλο τον δίσκο, ακόμα και στα κομμάτια που από μόνα τους έσπαγαν τα γκάζια, ενώ οι κιθάρες βάζουν στο pure American heavy metal τρυπάκι κάθε κομμάτι το οποίο οι εν λόγω κύριοι άγγιξαν με το χέρι του Μήδα.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου