Η Αυστραλία είναι μια αχανής χώρα με σχετικά άγνωστη μουσική σκηνή. Βέβαια πέρα των AC/DC που είναι οι εθνικοί ήρωες του rock n roll, παρατηρούμε και τους Airbourne αλλά και τους πιο νεοσύστατους Dead City Ruins που μας έρχονται από τη Μελβούρνη, δίνοντας άλλη αίσθηση στο παλιό hard rock. To συγκρότημα από την Ωκεανία ενώνει στοιχεία από όλες τις παλιές μπάντες που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, κυκλοφορώντας το ολοκαίνουριο "Never Say Die" την Παρασκευή και 13 του Απρίλη.
Το αλά Sabbath εξώφυλλο δε διαψεύδει τις διαθέσεις του συγκροτήματος και δίνει την πρώτη γεύση για όσους δεν εχουν ξανασοχληθεί ποτέ με τη μουσική τους. Το "Devilman" μέσα σε δυόμιση λεπτά μας κάνει να εισχωρήσουμε στα άδυτα της δεκαετίας του 1970 και σε ένα παντρεμα της απόκρυφης σκοτεινιάς των Μεταλοπατέρων από το Μπέρμιγχαμ με τα κιθαριστικά τρικς των Thin Lizzy, ενώ το "Bones" που έρχεται στην πορεία, όντας πιο κοντά στα φωνητικά του Ozzy έχει τη βρωμιά του ομώνυμου ντεμπούτου των Black Sabbath.
Το "Dirty Water" ανεβάζει τα μπάσα του, μεθάει από τα ξύδια και δίνει μια πιο stoner ατμόσφαιρα στο άλμπουμ προσθέτοντας πράγματα από τις Αμερικανικές ερήμους, όπως επίσης και το ραδιοφωνικό "The River Song" αλλά και η smoothy μπαλάντα "Rust & Ruin".
Το "We Are One" από την αντίπερα όχθη, αλλάζει εποχή δίνοντας μια επιθετική και δυναμική 80s αίσθηση με το "Destroyer" να σιγοντάρει από δίπλα ενώ όσο φτάνουμε προς το τέλος, έρχεται και το ανεβαστικό "Raise Your Hands" να μας γυρίσει ξανά σαράντα χρόνια πίσω στα Βρετανικά δειλά βήματα του heavy metal.
Με το "Lake Of Fire" να γράφει με ένταση τις τελευταίες γραμμές, παρουσιάζει μια γλυκιά συμμαχία Ιρλανδίας-ΗΠΑ και Αγγλίας!
Όλα στο νέο άλμπουμ των Dead City Ruins μοιάζουν με ένα αφιέρωμα στα παλιά και κυρίως στους Black Sabbath, όπως έχω επαναλάβει, μια και ήδη από το επιφανειακό κομμάτι του τίτλου και της φωτογραφίας, μέχρι το μουσικο ύφος, η σφραγίδα τους έχει χαραχτεί. Το "Never Say Die" είναι από τους πιο όμορφους παλιομοδίτικους δίσκους των τελευταίων ετών, όσον αφορά το hard rock, όπου μαζί με τα δύο άλμπουμ των Scorpion Child, οι fans των 70s/early 80s θα βρουν αυτό που τους λείπει από τη σύγχρονη δισκογραφία.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το αλά Sabbath εξώφυλλο δε διαψεύδει τις διαθέσεις του συγκροτήματος και δίνει την πρώτη γεύση για όσους δεν εχουν ξανασοχληθεί ποτέ με τη μουσική τους. Το "Devilman" μέσα σε δυόμιση λεπτά μας κάνει να εισχωρήσουμε στα άδυτα της δεκαετίας του 1970 και σε ένα παντρεμα της απόκρυφης σκοτεινιάς των Μεταλοπατέρων από το Μπέρμιγχαμ με τα κιθαριστικά τρικς των Thin Lizzy, ενώ το "Bones" που έρχεται στην πορεία, όντας πιο κοντά στα φωνητικά του Ozzy έχει τη βρωμιά του ομώνυμου ντεμπούτου των Black Sabbath.
Το "Dirty Water" ανεβάζει τα μπάσα του, μεθάει από τα ξύδια και δίνει μια πιο stoner ατμόσφαιρα στο άλμπουμ προσθέτοντας πράγματα από τις Αμερικανικές ερήμους, όπως επίσης και το ραδιοφωνικό "The River Song" αλλά και η smoothy μπαλάντα "Rust & Ruin".
Το "We Are One" από την αντίπερα όχθη, αλλάζει εποχή δίνοντας μια επιθετική και δυναμική 80s αίσθηση με το "Destroyer" να σιγοντάρει από δίπλα ενώ όσο φτάνουμε προς το τέλος, έρχεται και το ανεβαστικό "Raise Your Hands" να μας γυρίσει ξανά σαράντα χρόνια πίσω στα Βρετανικά δειλά βήματα του heavy metal.
Με το "Lake Of Fire" να γράφει με ένταση τις τελευταίες γραμμές, παρουσιάζει μια γλυκιά συμμαχία Ιρλανδίας-ΗΠΑ και Αγγλίας!
Όλα στο νέο άλμπουμ των Dead City Ruins μοιάζουν με ένα αφιέρωμα στα παλιά και κυρίως στους Black Sabbath, όπως έχω επαναλάβει, μια και ήδη από το επιφανειακό κομμάτι του τίτλου και της φωτογραφίας, μέχρι το μουσικο ύφος, η σφραγίδα τους έχει χαραχτεί. Το "Never Say Die" είναι από τους πιο όμορφους παλιομοδίτικους δίσκους των τελευταίων ετών, όσον αφορά το hard rock, όπου μαζί με τα δύο άλμπουμ των Scorpion Child, οι fans των 70s/early 80s θα βρουν αυτό που τους λείπει από τη σύγχρονη δισκογραφία.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου