Πέρασαν οχτώ ολόκληρα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των Ragenheart και φέτος επιτέλους ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν το δεύτερο τους άλμπουμ, το "The Last King". Για να είμαι ειλικρινής αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν το εξώφυλλο και η ιστορική του κατεύθυνση με τον Ελληνικό Μεσαίωνα και το Βυζάντιο. Μπορεί λοιπόν να μην κρίνουμε τα βιβλία από το εξώφυλλο τους, αλλά όσον αφορά τη νέα δουλειά των Αθηναίων metallers, βγήκα κερδισμένος.
Η μυστικιστική εισαγωγή με το "A Thousand Years Empire" μας ταξιδεύει αιώνες πίσω, σαν μια μουσική μηχανή του χρόνου, ωσπου να έρθει το ομώνυμο "The Last King" και να κατασταλάξουμε στην ύστατη περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Εκεί που ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αφήνει την τελευταία ρανίδα του αίματος του, οι Ragenheart τον υμνούν σχεδόν 600 χρόνια μετά με ένα επικό και μεγαλειώδες power metal κομμάτι, αργόσυρτο αλλά και δυναμικό που θυμίζει την ελληνική power σκηνή των 90s, ενώ όσο πορχωράμε οι ταχύτητες ανεβαίνουν σαν τους καλπασμούς αλόγων.
Με εκκωφαντικά μπάσα, το "Fear" επιτίθεται άμεσα στον εχθρό, ενώ βλέπουμε μια πιο europower αντίληψη μουσικά. Η συνέχεια αλλάζει λίγο κατεύθυνση καθώς το "Echo" ακολουθεί πιο κλασσικά heavy metal μονοπάτια, ενώ το "The Mirror" χωρίς να ξεφεύγει από αυτή τη νοοτροπία, το επιθετικό του μπάσιμο και ο λυρισμός της φωνής δίνουν πάλι κάτι από τις επικές διαθέσεις της αρχής.
Φυσικά το "Metal Rules The Night (80s Outcast)" , έχει την αντίληψη και τον αισθηματισμό της χρυσής δεκαετίας του σκληρού, και όχι μόνο, ήχου ενώ πολλά σημεία συνδυάζουν το power metal με κάποια στοιχεία NWOBHM!
Το "Dreamer" που ακολουθεί σπάει τη ροή του δίσκου με τους ακουστικούς απαλούς του ήχους, δημιουργώντας έτσι μια όμορφη μπαλάντα εξίσου δυναμική και μάλιστα πολύ νοσταλγική, καθώς φεύγει από την αισθητική του σήμερα, ενώ μετά από αυτό το "διάλειμμα", επιστρέφουμε στα μελωδικά heavy/power μονοπάτια του "Blind Alley"και "Forever Rain", τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να συντροφεύουν τα αυτιά των πρώιμων μεταλλάδων της χώρας μας, εκεί πριν από καμιά τριανταριά χρόνια!
Λίγο πριν πέσει το ολοκληρωτικό "Τhe End", το εν λόγω κομμάτι μας μεταδίδει μια πιο hard rock εκδοχή των Ragenheart, που θα θυμίσει στους φανατικούς του μελωδικού/επικού ήχου στιγμές από το "Tyr" και το "Headless Cross" των Sabbath. Tέλος, καταφεύγοντας στο μίζερο σήμερα, το λαμπρό "Our Mighty Past" κλείνει το δίσκο με μια γλυκιά μελαγχολία...
Οι Ragenheart, βάζουν το στίγμα τους στο αυθεντικό παλιομοδίτικο heavy/power metal που ενδεχομένως λείπει από τη χώρα μας. Η νοσταλγία και η αγάπη για τον κλασικό ήχο και τους power καταιγισμούς δημιούργησαν το "The Last King", το οποίο χαίρει της εκτίμησης μου από το πρώοτ κιόλας άκουσμα, και σιγουρα δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Το νέο άλμπουμ των Ragenheart λοιπόν είναι χαρακτηρηστικό δείγμα για το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα στον σκληρό ήχο και μαλιστα είναι τόσο ωραίο (και το τονίζω) όταν βλέπουμε συγκροτήματα της χώρας μας να καταπιάνονται με θέματα της ιστορίας χωρις να τα σνομπάρουν.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η μυστικιστική εισαγωγή με το "A Thousand Years Empire" μας ταξιδεύει αιώνες πίσω, σαν μια μουσική μηχανή του χρόνου, ωσπου να έρθει το ομώνυμο "The Last King" και να κατασταλάξουμε στην ύστατη περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Εκεί που ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αφήνει την τελευταία ρανίδα του αίματος του, οι Ragenheart τον υμνούν σχεδόν 600 χρόνια μετά με ένα επικό και μεγαλειώδες power metal κομμάτι, αργόσυρτο αλλά και δυναμικό που θυμίζει την ελληνική power σκηνή των 90s, ενώ όσο πορχωράμε οι ταχύτητες ανεβαίνουν σαν τους καλπασμούς αλόγων.
Με εκκωφαντικά μπάσα, το "Fear" επιτίθεται άμεσα στον εχθρό, ενώ βλέπουμε μια πιο europower αντίληψη μουσικά. Η συνέχεια αλλάζει λίγο κατεύθυνση καθώς το "Echo" ακολουθεί πιο κλασσικά heavy metal μονοπάτια, ενώ το "The Mirror" χωρίς να ξεφεύγει από αυτή τη νοοτροπία, το επιθετικό του μπάσιμο και ο λυρισμός της φωνής δίνουν πάλι κάτι από τις επικές διαθέσεις της αρχής.
Φυσικά το "Metal Rules The Night (80s Outcast)" , έχει την αντίληψη και τον αισθηματισμό της χρυσής δεκαετίας του σκληρού, και όχι μόνο, ήχου ενώ πολλά σημεία συνδυάζουν το power metal με κάποια στοιχεία NWOBHM!
Το "Dreamer" που ακολουθεί σπάει τη ροή του δίσκου με τους ακουστικούς απαλούς του ήχους, δημιουργώντας έτσι μια όμορφη μπαλάντα εξίσου δυναμική και μάλιστα πολύ νοσταλγική, καθώς φεύγει από την αισθητική του σήμερα, ενώ μετά από αυτό το "διάλειμμα", επιστρέφουμε στα μελωδικά heavy/power μονοπάτια του "Blind Alley"και "Forever Rain", τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να συντροφεύουν τα αυτιά των πρώιμων μεταλλάδων της χώρας μας, εκεί πριν από καμιά τριανταριά χρόνια!
Λίγο πριν πέσει το ολοκληρωτικό "Τhe End", το εν λόγω κομμάτι μας μεταδίδει μια πιο hard rock εκδοχή των Ragenheart, που θα θυμίσει στους φανατικούς του μελωδικού/επικού ήχου στιγμές από το "Tyr" και το "Headless Cross" των Sabbath. Tέλος, καταφεύγοντας στο μίζερο σήμερα, το λαμπρό "Our Mighty Past" κλείνει το δίσκο με μια γλυκιά μελαγχολία...
Οι Ragenheart, βάζουν το στίγμα τους στο αυθεντικό παλιομοδίτικο heavy/power metal που ενδεχομένως λείπει από τη χώρα μας. Η νοσταλγία και η αγάπη για τον κλασικό ήχο και τους power καταιγισμούς δημιούργησαν το "The Last King", το οποίο χαίρει της εκτίμησης μου από το πρώοτ κιόλας άκουσμα, και σιγουρα δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Το νέο άλμπουμ των Ragenheart λοιπόν είναι χαρακτηρηστικό δείγμα για το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα στον σκληρό ήχο και μαλιστα είναι τόσο ωραίο (και το τονίζω) όταν βλέπουμε συγκροτήματα της χώρας μας να καταπιάνονται με θέματα της ιστορίας χωρις να τα σνομπάρουν.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ρανίδα, επιτίθεται. Η τελευταία φράση της προτελευταίας παραγράφου είναι νοηματικά λανθασμένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κρίνω από το ομώνυμο τραγούδι ο δίσκος άξιζε την αναμονή τόσων ετών από το ντεμπούτο.