Σχεδόν 20 χρόνια από την κυκλοφορία του "Host", οι άρχοντες του σκοτεινού ήχου, Paradise Lost, θέλοντας ίσως να "καθαγιάσουν" αυτή την κυκλοφορία, σε μια περίοδο που ασχολούνται ξανά με τον ακραίο ήχο, αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν πάλι. Αυτή τη φορά μέσω της Nuclear Blast, και μάλιστα σε μια ανεπτυγμένη remastered έκδοση, που ίσως αρκετοί θα σκεφτούν αν αγοράσουν.
Μου κάνει τρομερή εντυπωση πως οι Βρετανοί θέλουν να θυμηθούν εκείνη την εποχή, όπου η metal κοινότητα είχε πάθει εγκεφαλική παράλυση με τις αλλαγές στο ύφος τόσων συγκροτημάτων, όπως ήταν οι Megadeth, Sepultura, Rotting Christ και οι Samael, οι οποίοι φάνηκε πως ηθελαν να συμβαδίσουν με τους ήχους της εποχής.
Βέβαια το "Host" πρόκειται για ένα άλμπουμ που καλώς ή κακώς είναι ένα από τα ιστορικότερα στο πολυμορφικό παζλ των Paradise Lost, με τα heavy στοιχεία να δίνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα πλήκτρα όπως ο Τίμοθι Ντάλτον στον Πιρς Μπρόσναν για τις ανάγκες του James Bond. Συν τοις άλλοις όμως, αναφερόμαστε σε μια δουλειά που κατάφερε να χωρίσει τους οπαδούς σε στρατόπεδα, όσο λίγα άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια αφού δεν ήταν λίγοι που ξίνησαν με τη στροφή αυτή, ενώ κάποιοι άλλοι αγάπησαν τους εν λόγω κυρίοιυς ακριβώς για αυτήν τους τη κατεύθυνση, που ήδη προμηνυόταν έπειτα από το "One Second" δύο χρόνια πριν.
Αν αφήσουμε όλα αυτά πίσω, και επικεντρώσουμε στον ήχο της παρούσαν επανακυκλοφορίας, ήδη με τους πρώτους ηλεκτρονικούς ήχους του "So Much Is Lost" θα διακρίνουμε τρομερό όγκο και μια σκοτεινή ηχώ που στην πρώτη έκδοση χανόταν. Με τις βασικότερες ακουστικές αλλαγές να είναι αυτές που προανέφερα, συνεχίζουμε για μία ώρα περίπου να θυμηθούμε τα παλιά, ενώ όσο προχωράμε θα συνατήσουμε στα "Nothing Sacred", "It's Too Late" και "Behind The Grey" μεγαλύτερη ένταση στις ατμοσφαιρικές εισαγωγές τους και στα φωνητικά του Nick Holmes, ενώ η αρχή του "Ιn All Honesty" εκτος από καταιγιστική, με την καθαρότητα και την ένταση που του έχουν δώσει γίνεται πιο εκκωφαντική.
Κάτι που μου άρεσε και στην original αλλά και στην remastered έκδοση του "Host" είναι η αύρα του "Wreck" που όντως φέρνει στο προσκήνιο την dark rock πλευρά των θρυλικών Άγγλων, όπως και το καταληκτικό και ομώνυμο του δίσκου, στο οποίο βλέπουμε και την υπογραφή του παραγωγού των Depeche Mode, John Freyer.
Τέλος, έχω να πω πως μου αρέσει, τουάχιστον στη ψηφιακή μορφή της παρούσας εκδοσης του "Host" η δυναική και η ένταση που έχουν δώσει στις κθάρες, κάτι που φοβάμαι ότι στο βινύλιο δε θα ακούγεται τόσο έντονα, παρόλα αυτά, κλείνοντας έχω να πω πως αυτή η επανακυκλοφορία ίσως να πείσει τους παλιούς fans να δουν με άλλο μάτι τον δίσκο, και οι ίδιοι οι Paradise Lost να δώσουν την αρμόζουσα προσοχή στο σετλιστ τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μου κάνει τρομερή εντυπωση πως οι Βρετανοί θέλουν να θυμηθούν εκείνη την εποχή, όπου η metal κοινότητα είχε πάθει εγκεφαλική παράλυση με τις αλλαγές στο ύφος τόσων συγκροτημάτων, όπως ήταν οι Megadeth, Sepultura, Rotting Christ και οι Samael, οι οποίοι φάνηκε πως ηθελαν να συμβαδίσουν με τους ήχους της εποχής.
Βέβαια το "Host" πρόκειται για ένα άλμπουμ που καλώς ή κακώς είναι ένα από τα ιστορικότερα στο πολυμορφικό παζλ των Paradise Lost, με τα heavy στοιχεία να δίνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα πλήκτρα όπως ο Τίμοθι Ντάλτον στον Πιρς Μπρόσναν για τις ανάγκες του James Bond. Συν τοις άλλοις όμως, αναφερόμαστε σε μια δουλειά που κατάφερε να χωρίσει τους οπαδούς σε στρατόπεδα, όσο λίγα άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια αφού δεν ήταν λίγοι που ξίνησαν με τη στροφή αυτή, ενώ κάποιοι άλλοι αγάπησαν τους εν λόγω κυρίοιυς ακριβώς για αυτήν τους τη κατεύθυνση, που ήδη προμηνυόταν έπειτα από το "One Second" δύο χρόνια πριν.
Αν αφήσουμε όλα αυτά πίσω, και επικεντρώσουμε στον ήχο της παρούσαν επανακυκλοφορίας, ήδη με τους πρώτους ηλεκτρονικούς ήχους του "So Much Is Lost" θα διακρίνουμε τρομερό όγκο και μια σκοτεινή ηχώ που στην πρώτη έκδοση χανόταν. Με τις βασικότερες ακουστικές αλλαγές να είναι αυτές που προανέφερα, συνεχίζουμε για μία ώρα περίπου να θυμηθούμε τα παλιά, ενώ όσο προχωράμε θα συνατήσουμε στα "Nothing Sacred", "It's Too Late" και "Behind The Grey" μεγαλύτερη ένταση στις ατμοσφαιρικές εισαγωγές τους και στα φωνητικά του Nick Holmes, ενώ η αρχή του "Ιn All Honesty" εκτος από καταιγιστική, με την καθαρότητα και την ένταση που του έχουν δώσει γίνεται πιο εκκωφαντική.
Κάτι που μου άρεσε και στην original αλλά και στην remastered έκδοση του "Host" είναι η αύρα του "Wreck" που όντως φέρνει στο προσκήνιο την dark rock πλευρά των θρυλικών Άγγλων, όπως και το καταληκτικό και ομώνυμο του δίσκου, στο οποίο βλέπουμε και την υπογραφή του παραγωγού των Depeche Mode, John Freyer.
Τέλος, έχω να πω πως μου αρέσει, τουάχιστον στη ψηφιακή μορφή της παρούσας εκδοσης του "Host" η δυναική και η ένταση που έχουν δώσει στις κθάρες, κάτι που φοβάμαι ότι στο βινύλιο δε θα ακούγεται τόσο έντονα, παρόλα αυτά, κλείνοντας έχω να πω πως αυτή η επανακυκλοφορία ίσως να πείσει τους παλιούς fans να δουν με άλλο μάτι τον δίσκο, και οι ίδιοι οι Paradise Lost να δώσουν την αρμόζουσα προσοχή στο σετλιστ τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου