Πέρασαν τρία χρόνια δισκογραφικής σιωπής από τους Judas Priest, και όπως φαίνεται ετοίμαζαν πράγματα και θάματα. Ο Tipton δυστυχώς μπορεί να άφησε τη μπάντα για λόγους υγείας, αλλά οι ιδέες του ήταν αρκετές για να ξεκινήσει πάλι ο τροχός να κινείται, αφού το νέο τους άλμπουμ "Firepower" διαρκεί μία ολόκληρη ώρα και όπως λέει από μόνος του ο τίτλος, είναι φωτιά και λαύρα.
Ήδη με τη δημοσίευση του δυναμικού εναρκτήριου "Firepower" αλλά και των μελωδικών ξεσπασμάτων του "Lightning Strike" και "Never The Heroes", άπαντες καταλάβαμε ότι φουρνίζεται κάτι υπέροχο στο εργαστήρι του "Παπα-Ιούδα".
Φυσικά δε πέσαμε έξω, αφού όλο το σύνολο του ολοκαίνουριου "Firepower" έχει την όρεξη και το μπριο που αγαπήσαμε στους Priest, και οι πλέον 35άρηδες και πάνω, έζησαν μέχρι το "Painkiller".
Ο καράφλας τσιρίζει σαν 20άρης μέσα από την πύρινη καταιγίδα των riffs, ενώ τα solos έχουν την τιμητική τους.
Το στακάτο mid-tempo του "Evil Never Dies" βγάζει την φρεσκαδα στον ήχο των Metal Gods μαζί με το "Necromancer" που το μεγαλείο του συνδυάζει τον ήχο του σήμερα με την αύρα των 80s, σαν να είχε ξεχαστεί σε κάποιο συρτάρι την εποχή του "Defenders Of The Faith".
Και ενώ ετοιμαζομαι να βγάλω από την ντουλάπα το κολλητό μου παντελόνι και το δερμάτινο γιλέκο, μου πετάγεται και το "Children Of The Sun" να με καίει δείχνοντας τη δεύτερη νιότη που περνούν οι Βρετανοί, όντας ένα ποικίλο κομμάτι με ακουστικές στιγμές, ψιθύρους, σολίδια και καυλωτικές τσιρίδες!
Είμαι σίγουρος που τη νέα πνοή στους Judas Priest, την έχει βάλει και το νεότερο βασικό μέλος της πεντάδας, ο Richie Faullkner, αφού πέρα από τρομερό ταλέντο, είναι και ένας old school πιτσιρικάς, ο οπόιος φαντάζομαι πως όταν ηχογραφούσε το νέο άλμπουμ, σε κομμάτια όπως το "Flame Thrower", "Traitor's Gate" κοπανιόταν με το ασήκωτο βάρος που κουβαλούν, ενώ χοροπηδούσε με το ξεσηκωτικό "No Surrender".
Πέρα όμως της φρεσκάδας που έχει φέρει τους Metal Gods σε νέα εφηβεία, κομμάτια σαν το "Spectre" δείχνουν στα ρεφρέν το ιστορικό τους παρελθόν, κάτι που γίνεται και στα πιο δυνατά ξεσπάσματα του "Guardians", το οποίο πιο πριν, με τις μελωδικές και ακουστικές του πινελιές θύμισε "Sad Wings Of Destiny", ενώ το "Rising From Ruins", έτσι όπως έχει δομηθεί με τον επικό του χαρακτήρα μου θυμίζει κάτι να αναγεννιέται από τις στάχτες του, όπως μας δείχνει σε μια ελεύθερη μετάφραση και ο τίτλος του.
Φυσικά όσο το headbanging συνεχίζεται και το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο, φτάνουμε στο "Lone Wolf"', επίσης με ενεργητική διάθεση και ανεβαστική riff-ολογία που θα μπορούσε να αποτελεί ένα highlight στην επερχόμενη περιοδεία τους, ενώ φτάνοντας στο τέλος, υποδεχόμαστε το "Sea Of Red" το οποίο μας χαλαρώνει μετά το ανελέητο μακελειό, σαν ένας ρυθμικός, απαλός απολογισμός!
Το συγκρότημα-φωτιά, όπως ανέφερα δείχνει τελείως αναζωογονημένο, με κάθε ένα από τα 14 κομμάτια του άλμπουμ να κουβαλάει τη δική του προσωπική ιστορία, την οποία μας αφηγείται ο Rob Halford με περίσσια και εμφατική όρεξη. Φυσικά ο προκάτοχος του, "Redeemer Of Souls" ήταν ένα τρόμερο άλμπουμ, αλλά με όσα ήδη έχω γράψει παραπάνω, καταλαβαίνουμε πως οι Metal Gods, ανέβασαν τον πήχη ακόμα παραπάνω στον ίσως καλύτερο δίσκο τους για τα τελευταία 20 χρόνια.
(9,5/10)
Γιάννης Χρτζανιώτης
Ήδη με τη δημοσίευση του δυναμικού εναρκτήριου "Firepower" αλλά και των μελωδικών ξεσπασμάτων του "Lightning Strike" και "Never The Heroes", άπαντες καταλάβαμε ότι φουρνίζεται κάτι υπέροχο στο εργαστήρι του "Παπα-Ιούδα".
Φυσικά δε πέσαμε έξω, αφού όλο το σύνολο του ολοκαίνουριου "Firepower" έχει την όρεξη και το μπριο που αγαπήσαμε στους Priest, και οι πλέον 35άρηδες και πάνω, έζησαν μέχρι το "Painkiller".
Ο καράφλας τσιρίζει σαν 20άρης μέσα από την πύρινη καταιγίδα των riffs, ενώ τα solos έχουν την τιμητική τους.
Το στακάτο mid-tempo του "Evil Never Dies" βγάζει την φρεσκαδα στον ήχο των Metal Gods μαζί με το "Necromancer" που το μεγαλείο του συνδυάζει τον ήχο του σήμερα με την αύρα των 80s, σαν να είχε ξεχαστεί σε κάποιο συρτάρι την εποχή του "Defenders Of The Faith".
Και ενώ ετοιμαζομαι να βγάλω από την ντουλάπα το κολλητό μου παντελόνι και το δερμάτινο γιλέκο, μου πετάγεται και το "Children Of The Sun" να με καίει δείχνοντας τη δεύτερη νιότη που περνούν οι Βρετανοί, όντας ένα ποικίλο κομμάτι με ακουστικές στιγμές, ψιθύρους, σολίδια και καυλωτικές τσιρίδες!
Είμαι σίγουρος που τη νέα πνοή στους Judas Priest, την έχει βάλει και το νεότερο βασικό μέλος της πεντάδας, ο Richie Faullkner, αφού πέρα από τρομερό ταλέντο, είναι και ένας old school πιτσιρικάς, ο οπόιος φαντάζομαι πως όταν ηχογραφούσε το νέο άλμπουμ, σε κομμάτια όπως το "Flame Thrower", "Traitor's Gate" κοπανιόταν με το ασήκωτο βάρος που κουβαλούν, ενώ χοροπηδούσε με το ξεσηκωτικό "No Surrender".
Πέρα όμως της φρεσκάδας που έχει φέρει τους Metal Gods σε νέα εφηβεία, κομμάτια σαν το "Spectre" δείχνουν στα ρεφρέν το ιστορικό τους παρελθόν, κάτι που γίνεται και στα πιο δυνατά ξεσπάσματα του "Guardians", το οποίο πιο πριν, με τις μελωδικές και ακουστικές του πινελιές θύμισε "Sad Wings Of Destiny", ενώ το "Rising From Ruins", έτσι όπως έχει δομηθεί με τον επικό του χαρακτήρα μου θυμίζει κάτι να αναγεννιέται από τις στάχτες του, όπως μας δείχνει σε μια ελεύθερη μετάφραση και ο τίτλος του.
Φυσικά όσο το headbanging συνεχίζεται και το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο, φτάνουμε στο "Lone Wolf"', επίσης με ενεργητική διάθεση και ανεβαστική riff-ολογία που θα μπορούσε να αποτελεί ένα highlight στην επερχόμενη περιοδεία τους, ενώ φτάνοντας στο τέλος, υποδεχόμαστε το "Sea Of Red" το οποίο μας χαλαρώνει μετά το ανελέητο μακελειό, σαν ένας ρυθμικός, απαλός απολογισμός!
Το συγκρότημα-φωτιά, όπως ανέφερα δείχνει τελείως αναζωογονημένο, με κάθε ένα από τα 14 κομμάτια του άλμπουμ να κουβαλάει τη δική του προσωπική ιστορία, την οποία μας αφηγείται ο Rob Halford με περίσσια και εμφατική όρεξη. Φυσικά ο προκάτοχος του, "Redeemer Of Souls" ήταν ένα τρόμερο άλμπουμ, αλλά με όσα ήδη έχω γράψει παραπάνω, καταλαβαίνουμε πως οι Metal Gods, ανέβασαν τον πήχη ακόμα παραπάνω στον ίσως καλύτερο δίσκο τους για τα τελευταία 20 χρόνια.
(9,5/10)
Γιάννης Χρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου