Μετά το "Game Of Sin" του 2016 και το "Ballads V" του 2017, ο Γερμανός μάγος της κιθάρας, Axel Rudi Pell, επιστρέφει με το "Knights Call". Χωρίς να ξεφεύγει εντελώς από το στοιχείο του και την ταυτότητα του παιξίματος του, εδω, στο 17ο studio album του θα εντοπίσουμε πολλές δυνατές και σινάμα επικές στιγμές με το "καλήμέρα".
Με την εισαγωγή εποχής, που ταιριάζει απόλυτα με το μεσαιωνικό concept του δίσκου, σιγά σιγά προχωρούμε στα έγκατα της μουσικής του Pell, αφού η δυναμική αρχή του "The Wild And The Young" μας δείχνει απευθείας τα φύλλα της και τι να περιμένουμε για ακόμα μια φορά από τον Γερμανό.
Το γρήγορο κλασικό heavy metal έναυσμα δίνει την σκυτάλη στο πιο Blackmore-ικό "Wildest Dreams", το οποίο εκφράζει όλες τις επιρροές του βασικού πρωταγωνιστή της μπάντας, με μια ζωντάνια η οποία συνεχίζει και στο "Long Live Rock", αναβιώνοντας την 80s rock εποχή με τα δυνατά γεμίσματα του μπάσου και τα catchy power chords στην εισαγωγή και τα ρεφρέν. Φυσικά ο παλιομοδίτικος ήχος θα επιστρέψει με το μελωδικό 70s όργιο του "Truth And Lies", με το δίδυμο μπάσο-κιθάρα να μην περνάει απαρατήρητο θυμίζοντας το αντίστοιχο δίδυνο του Lynott με τον Gary Moore στους Thin Lizzy.
Στη συνέχεια, αν και η αρχή του "The Crusaders Of Doom" μου θυμίζει κάτι από το "Die Young" των Black Sabbath, όσο προχωράμε, βλέπουμε τη μεγαλειώδη και επική δομή του κομματιού να δημιουργεί εικόνες από εποχές που έχουν φύγει ανεπιστρεπτι, πίσω στο Μεσαίωνα, ενώ η rock soundtrack-ική του αίσθηση αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα highlights του δίσκου.
Φυσικά, μέσα από έναν δίσκο του Axel Rudi Pell δε θα μπορούσε να λείπει και η μπαλάντα, όπου ακόμα μια φορά στα απαλά κιθαριστικα solos του ""Beyond The Light" εκφράζεται η μελαγχολία και ο πόνος, ενώ ο Gioeli πίσω από το μικρόφωνο, όπως και πέρσι στο "Ballads V" έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας χωρίς να αφήσει ούτε έναν ασυγκίνητο!
Έπειτα, δύο κομμάτια πριν τον επίλογο, το "Slaves On The Run" και "Follow The Sun", πατούν παλι το γκάζι με το hard rock ύφος να πρωταγωνιστεί ξανά, ενώ τέλος, το "Tower Of Babylon" χωρίς να ξεφεύγει από τη γενική σκληρή ροκ ιδέα, με τις ανατολίτικες φράσεις στις κιθάρες και τα πλήκτρα υπενθυμίζει σε εμάς την αγαπη του για τον Blackmore και τους Rainbow.
Χωρίς να πολυλογούμε παραπάνω, αυτό που συμβαίνει με τον Axel Rudi Pell και σε αυτό το άλμπουμ είναι ότι εκφράζεται για ακόμα μια φορά η αγνή αγάπη για τον πρώιμο hard rock ήχο. Οι επιρροές και οι εμπνεύσεις του βγαίνουν διάχυτες μέσα στον δίσκο, ο οποίος έχει τρομερές κιθαριστικές στιγμές με τα riffs και τα solos που έχουν αυτή την κλασική κατεύθυνση, να λείπουν τα τελευταία χρόνια από την rock και metal σκηνή. Το μόνο μειονέκτημα είναι πως εγώ θα ήθελα και κάτι παραπάνω μέσα από το ταλέντο του προσωπικού σχήματος του Γερμανού αφού έχει στις δυνάμεις του ανθρώπους που μπορούν να κάνουν παπάδες!
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με την εισαγωγή εποχής, που ταιριάζει απόλυτα με το μεσαιωνικό concept του δίσκου, σιγά σιγά προχωρούμε στα έγκατα της μουσικής του Pell, αφού η δυναμική αρχή του "The Wild And The Young" μας δείχνει απευθείας τα φύλλα της και τι να περιμένουμε για ακόμα μια φορά από τον Γερμανό.
Το γρήγορο κλασικό heavy metal έναυσμα δίνει την σκυτάλη στο πιο Blackmore-ικό "Wildest Dreams", το οποίο εκφράζει όλες τις επιρροές του βασικού πρωταγωνιστή της μπάντας, με μια ζωντάνια η οποία συνεχίζει και στο "Long Live Rock", αναβιώνοντας την 80s rock εποχή με τα δυνατά γεμίσματα του μπάσου και τα catchy power chords στην εισαγωγή και τα ρεφρέν. Φυσικά ο παλιομοδίτικος ήχος θα επιστρέψει με το μελωδικό 70s όργιο του "Truth And Lies", με το δίδυμο μπάσο-κιθάρα να μην περνάει απαρατήρητο θυμίζοντας το αντίστοιχο δίδυνο του Lynott με τον Gary Moore στους Thin Lizzy.
Στη συνέχεια, αν και η αρχή του "The Crusaders Of Doom" μου θυμίζει κάτι από το "Die Young" των Black Sabbath, όσο προχωράμε, βλέπουμε τη μεγαλειώδη και επική δομή του κομματιού να δημιουργεί εικόνες από εποχές που έχουν φύγει ανεπιστρεπτι, πίσω στο Μεσαίωνα, ενώ η rock soundtrack-ική του αίσθηση αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα highlights του δίσκου.
Φυσικά, μέσα από έναν δίσκο του Axel Rudi Pell δε θα μπορούσε να λείπει και η μπαλάντα, όπου ακόμα μια φορά στα απαλά κιθαριστικα solos του ""Beyond The Light" εκφράζεται η μελαγχολία και ο πόνος, ενώ ο Gioeli πίσω από το μικρόφωνο, όπως και πέρσι στο "Ballads V" έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας χωρίς να αφήσει ούτε έναν ασυγκίνητο!
Έπειτα, δύο κομμάτια πριν τον επίλογο, το "Slaves On The Run" και "Follow The Sun", πατούν παλι το γκάζι με το hard rock ύφος να πρωταγωνιστεί ξανά, ενώ τέλος, το "Tower Of Babylon" χωρίς να ξεφεύγει από τη γενική σκληρή ροκ ιδέα, με τις ανατολίτικες φράσεις στις κιθάρες και τα πλήκτρα υπενθυμίζει σε εμάς την αγαπη του για τον Blackmore και τους Rainbow.
Χωρίς να πολυλογούμε παραπάνω, αυτό που συμβαίνει με τον Axel Rudi Pell και σε αυτό το άλμπουμ είναι ότι εκφράζεται για ακόμα μια φορά η αγνή αγάπη για τον πρώιμο hard rock ήχο. Οι επιρροές και οι εμπνεύσεις του βγαίνουν διάχυτες μέσα στον δίσκο, ο οποίος έχει τρομερές κιθαριστικές στιγμές με τα riffs και τα solos που έχουν αυτή την κλασική κατεύθυνση, να λείπουν τα τελευταία χρόνια από την rock και metal σκηνή. Το μόνο μειονέκτημα είναι πως εγώ θα ήθελα και κάτι παραπάνω μέσα από το ταλέντο του προσωπικού σχήματος του Γερμανού αφού έχει στις δυνάμεις του ανθρώπους που μπορούν να κάνουν παπάδες!
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου