Δύο χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη, οι Septicflesh γυρίζουν στα παλιά τους λημέρια, γιορτάζοντας όχι μόνο την νέα τους δουλειά, "Codex Omega" αλλά και τα δέκα χρόνια από τον δίσκο που τους έβαλε ξανά στον metal χάρτη, το "Communion". Eίχα πάει από νωρίς στο Piraeus Academy, και ήδη συνάντησα αρκετό κόσμο, κυρίως πιτσιρικάδες, που ήθελαν να πιάσουν σειρά και να δουν από κοντά το συγκρότημα, δείχνοντας έτσι πως ακόμα υπάρχει τρομερή νέα γενιά μεταλλάδων. Η τελευταία φορά που είδα τους Flesh, ήταν το 2012, οπότε περίμενα και εγώ με ανυπομονησία το live του Σαββάτου.
Με μισή ώρα καθυστέρηση και υπό τους ήχους του "Among Waters And Giants" βγαίνουν στη σκηνή οι Scar Of The Sun. Συναυλιακά, έρχομαι τρίτη φορά σε επαφή μαζί τους, με την τελευταία να ειναι προ πενταετίας. Από τότε μουσικά έχουν ανεβάσει τον πήχη με το προπέρσινο "In Flood" που βασίστηκε κυρίως το set τους, ενώ γνωρίζω πως και στην εγχώρια αλλά και στην Ευρωπαϊκή σκηνή, έχουν κινήσει το ενδιαφέρον. Επίσης η σκηνική τους παρουσία είναι πιο ενεργή εκπέμποντας δυναμισμό και απόλυτο επαγγελματισμό, ενώ οι progressive/melodic στιγμές τους έφερναν κάτι απο Σουηδία, και την ύστερη εποχή των In Flames και Dark Tanquility, καθώς και τους heavy πειραματισμούς των Paradise Lost. Ένα από τα κορυφαία σημεία της εμφάνισης τους ήταν το ακυκλοφόρητο τους "Inertia", και το "Ode To A Failure" από το ντεμπούτο τους, το οποίο έδωσε και την πάσα για το τελικό "Gravity". Οι μαυροφορεμένοι κύριοι παρόλο που χάνονταν λίγο μέσα στην υπερβολική λάμψη των φώτων είχαν σε γενικές γραμμές τον ήχο με το μέρος τους και χάρισαν σίγουρα μια τρομερή παρουσία, μακράν καλύτερη από τις προηγούμενες που είχα δει, ενώ η τεχνική τους ενθουσίασε το κοινό που είχε μαζευτεί ήδη από νωρίς.
Αφού ο ούριος άνεμος ήδη είχε φυσήξει, κατά τις 21:15, που κόσμος συνέχιζε να γεμίζει το Academy, κάτω από έναν πελώριο σταυρό, εμφανίζονται με μια απόκρυφη/μίνιμαλ παρουσία οι The Slayerking του Ευθύμη από τους Nightfall και του παλιού του συνεργάτη, του Κώστα Κυριακόπουλου. Για περίπου τρία τέταρτα ο σκοτεινός και αργόσυρτος, μα σινάμα πολύποίκιλος ήχος συνδύασε το πρωτόγονο heavy metal των Black Sabbath με πολλές death και gothic επιρροές. Ο Ευθύμης με μια λεπτή αφηγηματική φωνή επικοινωνούσε με το κοινό το οποίο φάνηκε να απολαμβάνει και να κοπανιέται στα τραγούδια της μπάντας τα οποία προέρχονταν από το ντεμπούτο των Αθηναίων "Sanatana Dharma", αλλά και από το αναμενόμενο δεύτερο πόνημα τους, όπως το "We Crucified the Pilgrims They Beieved In You". Το χορευτικό στο "Black Mother of The Lord Of Light'' κατάφερε να προσθέσει μερικές ακόμα σταγόνες μυστηρίου καθώς θύμιζε να είναι βγαλμενο από κάποια ταινία τρόμου, με τους δαίμονες να μας έχουν κατακλείσει. Το τέλος ήρθε με το "Southern Gate Of The Sun" και το κραυαγαλέο "FIRE" του Ευθύμη, να προμηνύει και λίγο τη φωτιά που θα έποταν στη συνέχεια.
Λίγο μετά τις 22:30, με τις φωνές και το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου να καλύπτει τoυς εισαγωγικούς ήχους του "Portrait Of A Headless Man", ανεβαίνουν στο σανίδι οι Septicflesh, οι οποίοι επί μιάμιση ώρα δεν άφησαν κολυμπηθρόξυλο όρθιο. Δίνοντας ιδιαίτερη μνεία στην τριλογία "Communion"-"Great Mass"-"Titan" και φυσικά στο ολοκαίνουριο "Codex Omega", οι θρυλικοί death metallers, έδειξαν γιατί έχουν αγαπηθεί τόσο στη χώρα μας και φυσικά και στο εξωτερικό. Ένα από τα highlights της βραδιάς ήταν φυσικά η συμμετοχή του Σωτήρη στα φωνητικά, ο οποίος έδωσε με την χροιά του, ένας είδος μυσταγωγίας, που νοερά στο μυαλό μου θύμιζε μια σκοτεινή τελετουργία, όπου σαν Δράκοντας έβγαινε στη συνέχεια ο Seth με την χροιά του. Το αναμενόμενο προηχογραφημένο συμφωνικό στοιχείο δεν μείωσε τη ζωτνάνια στην απόδοση της μπάντας, που ίσα ίσα σε μερικά σημεία ακουγόταν και χαμηλότερα από το ηλεκτρικό metal ύφος των Flesh ενώ η ενέργεια τους σε κομμάτια όπως το "Communion", "Promoetheus", Vampire Of Nazareth" έκανε να υπάρχουν πολλά crowd surfings και φυσικά, μια κατάσταση που πλέον έχει γίνει συνήθεια, το "Persepolis" έφερε ένα τεράστιο wall of death. Τα ολοκαίνουρια τραγούδια που ακούστηκαν όπως το "Martyr", "Enemy Of Truth", "Dante's Infenro" και το τελικό, απόκρυφο "A Dark Art" φαίνονται πως έχουν αγαπηθεί νωρίς από το κοινό, αφού υπήρχαν πολλοί που τραγουδούσαν τους στίχους και παθιάζονταν με τις μελωδίες τους. Εκτός της συμμετοχής του Σωτήρη, που θα ήθελα να τον ακούσω να παίζει και κιθάρα σε μια δυνατή τριπλέτα με τον ίδιον, τον Ντίνο και τον Χρήστο, άλλο ένα ευχάριστο γεγονός ήταν που άκουσα το "Virtues Of The Beast" από το αριστουργηματικό "Sumerian Demons". Η εμφάνιση τους έφερε έναν διάχυτο και αμοιβαίο δυναμισμό μεταξύ μπάντας και κοινού, που όπως ανέφερε και ο Seth, δείχνει πως η σκηνή είναι δυνατή και οι Ελληνικές μπάντες ανεβαίνουν επίπεδο και έξω, και σίγουρα θέλουν την στήριξη όλων μας. Αν εξαιρέσω το γεγονός που θα ήθελα περισσότερα κομμάτια από τον πρώιμο καιρό τους, οι Septicflesh απέδειξαν για ακόμη μια φορά τον λόγο που θεωρούνται μεγάλη μπάντα, καθώς πέραν του ενθουσιασμού, ο επαγγελματισμός τους ήταν σε τρομερά επίπεδα, ενώ και το ίδιο το κοινό ένιωσε τα συμφωνικά μέρη που η ίδια η μπάντα μας προέτρεπε να απολαύσουμε με τη δύναμη της ψυχής μας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με μισή ώρα καθυστέρηση και υπό τους ήχους του "Among Waters And Giants" βγαίνουν στη σκηνή οι Scar Of The Sun. Συναυλιακά, έρχομαι τρίτη φορά σε επαφή μαζί τους, με την τελευταία να ειναι προ πενταετίας. Από τότε μουσικά έχουν ανεβάσει τον πήχη με το προπέρσινο "In Flood" που βασίστηκε κυρίως το set τους, ενώ γνωρίζω πως και στην εγχώρια αλλά και στην Ευρωπαϊκή σκηνή, έχουν κινήσει το ενδιαφέρον. Επίσης η σκηνική τους παρουσία είναι πιο ενεργή εκπέμποντας δυναμισμό και απόλυτο επαγγελματισμό, ενώ οι progressive/melodic στιγμές τους έφερναν κάτι απο Σουηδία, και την ύστερη εποχή των In Flames και Dark Tanquility, καθώς και τους heavy πειραματισμούς των Paradise Lost. Ένα από τα κορυφαία σημεία της εμφάνισης τους ήταν το ακυκλοφόρητο τους "Inertia", και το "Ode To A Failure" από το ντεμπούτο τους, το οποίο έδωσε και την πάσα για το τελικό "Gravity". Οι μαυροφορεμένοι κύριοι παρόλο που χάνονταν λίγο μέσα στην υπερβολική λάμψη των φώτων είχαν σε γενικές γραμμές τον ήχο με το μέρος τους και χάρισαν σίγουρα μια τρομερή παρουσία, μακράν καλύτερη από τις προηγούμενες που είχα δει, ενώ η τεχνική τους ενθουσίασε το κοινό που είχε μαζευτεί ήδη από νωρίς.
Αφού ο ούριος άνεμος ήδη είχε φυσήξει, κατά τις 21:15, που κόσμος συνέχιζε να γεμίζει το Academy, κάτω από έναν πελώριο σταυρό, εμφανίζονται με μια απόκρυφη/μίνιμαλ παρουσία οι The Slayerking του Ευθύμη από τους Nightfall και του παλιού του συνεργάτη, του Κώστα Κυριακόπουλου. Για περίπου τρία τέταρτα ο σκοτεινός και αργόσυρτος, μα σινάμα πολύποίκιλος ήχος συνδύασε το πρωτόγονο heavy metal των Black Sabbath με πολλές death και gothic επιρροές. Ο Ευθύμης με μια λεπτή αφηγηματική φωνή επικοινωνούσε με το κοινό το οποίο φάνηκε να απολαμβάνει και να κοπανιέται στα τραγούδια της μπάντας τα οποία προέρχονταν από το ντεμπούτο των Αθηναίων "Sanatana Dharma", αλλά και από το αναμενόμενο δεύτερο πόνημα τους, όπως το "We Crucified the Pilgrims They Beieved In You". Το χορευτικό στο "Black Mother of The Lord Of Light'' κατάφερε να προσθέσει μερικές ακόμα σταγόνες μυστηρίου καθώς θύμιζε να είναι βγαλμενο από κάποια ταινία τρόμου, με τους δαίμονες να μας έχουν κατακλείσει. Το τέλος ήρθε με το "Southern Gate Of The Sun" και το κραυαγαλέο "FIRE" του Ευθύμη, να προμηνύει και λίγο τη φωτιά που θα έποταν στη συνέχεια.
Λίγο μετά τις 22:30, με τις φωνές και το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου να καλύπτει τoυς εισαγωγικούς ήχους του "Portrait Of A Headless Man", ανεβαίνουν στο σανίδι οι Septicflesh, οι οποίοι επί μιάμιση ώρα δεν άφησαν κολυμπηθρόξυλο όρθιο. Δίνοντας ιδιαίτερη μνεία στην τριλογία "Communion"-"Great Mass"-"Titan" και φυσικά στο ολοκαίνουριο "Codex Omega", οι θρυλικοί death metallers, έδειξαν γιατί έχουν αγαπηθεί τόσο στη χώρα μας και φυσικά και στο εξωτερικό. Ένα από τα highlights της βραδιάς ήταν φυσικά η συμμετοχή του Σωτήρη στα φωνητικά, ο οποίος έδωσε με την χροιά του, ένας είδος μυσταγωγίας, που νοερά στο μυαλό μου θύμιζε μια σκοτεινή τελετουργία, όπου σαν Δράκοντας έβγαινε στη συνέχεια ο Seth με την χροιά του. Το αναμενόμενο προηχογραφημένο συμφωνικό στοιχείο δεν μείωσε τη ζωτνάνια στην απόδοση της μπάντας, που ίσα ίσα σε μερικά σημεία ακουγόταν και χαμηλότερα από το ηλεκτρικό metal ύφος των Flesh ενώ η ενέργεια τους σε κομμάτια όπως το "Communion", "Promoetheus", Vampire Of Nazareth" έκανε να υπάρχουν πολλά crowd surfings και φυσικά, μια κατάσταση που πλέον έχει γίνει συνήθεια, το "Persepolis" έφερε ένα τεράστιο wall of death. Τα ολοκαίνουρια τραγούδια που ακούστηκαν όπως το "Martyr", "Enemy Of Truth", "Dante's Infenro" και το τελικό, απόκρυφο "A Dark Art" φαίνονται πως έχουν αγαπηθεί νωρίς από το κοινό, αφού υπήρχαν πολλοί που τραγουδούσαν τους στίχους και παθιάζονταν με τις μελωδίες τους. Εκτός της συμμετοχής του Σωτήρη, που θα ήθελα να τον ακούσω να παίζει και κιθάρα σε μια δυνατή τριπλέτα με τον ίδιον, τον Ντίνο και τον Χρήστο, άλλο ένα ευχάριστο γεγονός ήταν που άκουσα το "Virtues Of The Beast" από το αριστουργηματικό "Sumerian Demons". Η εμφάνιση τους έφερε έναν διάχυτο και αμοιβαίο δυναμισμό μεταξύ μπάντας και κοινού, που όπως ανέφερε και ο Seth, δείχνει πως η σκηνή είναι δυνατή και οι Ελληνικές μπάντες ανεβαίνουν επίπεδο και έξω, και σίγουρα θέλουν την στήριξη όλων μας. Αν εξαιρέσω το γεγονός που θα ήθελα περισσότερα κομμάτια από τον πρώιμο καιρό τους, οι Septicflesh απέδειξαν για ακόμη μια φορά τον λόγο που θεωρούνται μεγάλη μπάντα, καθώς πέραν του ενθουσιασμού, ο επαγγελματισμός τους ήταν σε τρομερά επίπεδα, ενώ και το ίδιο το κοινό ένιωσε τα συμφωνικά μέρη που η ίδια η μπάντα μας προέτρεπε να απολαύσουμε με τη δύναμη της ψυχής μας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου