Οι Deathwhite, παρόλο που έρχονται από την Αμερική, φαίνεται πως αγαπούν πολύ τις Ευρωπαϊκές μουσικές. Οι άγνωστοι, στους πολλούς, metallers, διατηρώντας την ανωνυμία τους, κάνουν το πρώτο τους δισκογραφικό βήμα με το σκοτεινό και μυστήριο "For A Black Tomorrow"
Με το εναρκτήριο "The Grace Of The Dark", η δυναμική του αρχή μας ξεγελάει, καθώς η φωνή και οι μελωδίες που ανοίγουν το δρόμο προς τον δίσκο, μας βάζουν εν συνεχεία στο ψυχρό και μελαγχολικό κλίμα των Ghost Brigade, με την heavy πλευρά των Type O Negative.
Το "Contrition" ανεβάζει τα γκάζια ενώ τα φωνητικά ξεφεύγουν από την μονοτονία, κρατώντας όμως την ίδια πονεμένη χροιά στα ξεσπάσματα τους. Κάπως έτσι συνεχίζει και το "Just Remember", το οποίο συνδυάζει τους post rock ρυθμούς με κάποιες πιο black-ίζουσες πινελιές, ενώ η φωνή αλλάζει ξανά ύφος θυμίζοντας κάτι από HIM, όπως δηλαδή θα συμβεί και στο "Eden".
Μέσα σε όλη την μουντίλα και τη συννεφιά που έχει δημιουργηθεί μέσω των πολυποίκιλων riffs, και της ατμ΄μόσφαιρας που πηγάζει μέσω αυτών, το "Poisoned" πατάει σε πιο Opeth μονοπάτια, με τα progressive στοιχεία να χώνονται μέσα σε ατμοσφαιρικά, βαθιά μπάσα ενώ ο ηλεκτρικός ήχος να παντρεύεται μέσα στο κρύο με τις γλυκές ακουστικές μελωδίες.
Το προσωπικό μου αγαπημένο, "Death And The Master" που μουσικά θυμίζει λίγο τους ύστερους Katatonia, με μια μίξη από το porgressive στυλ των Tool, καταφέρνει να κάνει τους doom ηχους λίγο πιο επιθετικούς, και παρέα με το "Dreaming The Inverse" και το "Prison Of Thought" δύνανται να προσθέσουν τεχνικά στοιχεία, χωρίς όμως να χάνεται το ύφος που ακολουθήθηκε και παραπάνω, αν και υπάρχουν στιγμές που όλο αυτό πλατιάζει και γινεται ανούσιο.
Η κατακλείδα γράφεται με το ομώνυμο "For A Black Tomorrow", που αφήνει τις πολλές τεχνικές φιοριτούρες, και με την απλότητα του στρώνει ένα κατάμαυρο μουσικό χαλί που φτάνει μέχρι το βάθος της ψυχής μας.
Το ντεμπούτο των Αμερικάνων Deathwhite, καταφέρνει να ενώσει στοιχεία που εκ πρώτης όψεως φαίνονται να μη συνάδουν μεταξύ τους. Εν τέλει, παρά τις μικρές αστοχίες στα τεχνικά μέρη, το συναίσθημα και η αύρα που βγάζουν προς τα έξω είναι πολύ καλή που αξίζουν την προσοχή μας, ειδικά από fans συγκροτημάτων του αργού και ατμοσφαιρικού ήχου.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με το εναρκτήριο "The Grace Of The Dark", η δυναμική του αρχή μας ξεγελάει, καθώς η φωνή και οι μελωδίες που ανοίγουν το δρόμο προς τον δίσκο, μας βάζουν εν συνεχεία στο ψυχρό και μελαγχολικό κλίμα των Ghost Brigade, με την heavy πλευρά των Type O Negative.
Το "Contrition" ανεβάζει τα γκάζια ενώ τα φωνητικά ξεφεύγουν από την μονοτονία, κρατώντας όμως την ίδια πονεμένη χροιά στα ξεσπάσματα τους. Κάπως έτσι συνεχίζει και το "Just Remember", το οποίο συνδυάζει τους post rock ρυθμούς με κάποιες πιο black-ίζουσες πινελιές, ενώ η φωνή αλλάζει ξανά ύφος θυμίζοντας κάτι από HIM, όπως δηλαδή θα συμβεί και στο "Eden".
Μέσα σε όλη την μουντίλα και τη συννεφιά που έχει δημιουργηθεί μέσω των πολυποίκιλων riffs, και της ατμ΄μόσφαιρας που πηγάζει μέσω αυτών, το "Poisoned" πατάει σε πιο Opeth μονοπάτια, με τα progressive στοιχεία να χώνονται μέσα σε ατμοσφαιρικά, βαθιά μπάσα ενώ ο ηλεκτρικός ήχος να παντρεύεται μέσα στο κρύο με τις γλυκές ακουστικές μελωδίες.
Το προσωπικό μου αγαπημένο, "Death And The Master" που μουσικά θυμίζει λίγο τους ύστερους Katatonia, με μια μίξη από το porgressive στυλ των Tool, καταφέρνει να κάνει τους doom ηχους λίγο πιο επιθετικούς, και παρέα με το "Dreaming The Inverse" και το "Prison Of Thought" δύνανται να προσθέσουν τεχνικά στοιχεία, χωρίς όμως να χάνεται το ύφος που ακολουθήθηκε και παραπάνω, αν και υπάρχουν στιγμές που όλο αυτό πλατιάζει και γινεται ανούσιο.
Η κατακλείδα γράφεται με το ομώνυμο "For A Black Tomorrow", που αφήνει τις πολλές τεχνικές φιοριτούρες, και με την απλότητα του στρώνει ένα κατάμαυρο μουσικό χαλί που φτάνει μέχρι το βάθος της ψυχής μας.
Το ντεμπούτο των Αμερικάνων Deathwhite, καταφέρνει να ενώσει στοιχεία που εκ πρώτης όψεως φαίνονται να μη συνάδουν μεταξύ τους. Εν τέλει, παρά τις μικρές αστοχίες στα τεχνικά μέρη, το συναίσθημα και η αύρα που βγάζουν προς τα έξω είναι πολύ καλή που αξίζουν την προσοχή μας, ειδικά από fans συγκροτημάτων του αργού και ατμοσφαιρικού ήχου.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου